«Η ευρωζώνη οφείλει να αναπτύξει διαδικασίες χρεωκοπίας ενός κράτους το συντομότερο δυνατό
Ύστερα από έξι μήνες «παιχνιδιών» και μία εβδομάδα μετά την απόρριψη από τους Έλληνες ψηφοφόρους ενός πακέτου 7,5 δις. ευρώ, το τέλος ήρθε γρήγορα, μαζί με ένα νέο, πολύ μεγαλύτερο πακέτο 86 δισ. ευρώ, σχεδόν το μισό ΑΕΠ, αναφέρει σε άρθρο του ο Hans Werner Sinn.
Ο Γερμανός καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και πρόεδρος στο Ifo Institute αναφέρει ότι αυτή η συμφωνία σταματάει ή, διακόπτει τη μεγαλύτερη κρίση στην ευρωζώνη, αλλά ανοίγει μία περίοδο αντιπάθειας, εξευτελισμών, εχθρότητας και εκβιασμών στην Ευρώπη.
Με όλα αυτά η Ελλάδα έφτασε μία ανάσα από το να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης ότι είχε σχηματίσει μία ομάδα, εν γνώσει του πρωθυπουργού, που επεξεργαζόταν την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος για το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση της Γερμανίας ήταν επίσης έτοιμη να δεχτεί αυτό που έμοιαζε αναπόφευκτο.
Κι αν ο Francois Hollande δεν είχε συμβουλεύσει πίσω από την πλάτης της καγκελάριου Merkel, τον Αλέξη Τσίπρα πώς να διαπραγματευτεί, ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει μία εντελώς διαφορετική τροπή.
Η πικρή διαμάχη στο Eurogroup έφερε ένταση στις σχέσεις των κρατών – μελών της ευρωζώνης και των κυβερνήσεων.
Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα γλύφουν τις πληγές τους, αλλά θα πρέπει να σκεφτούν γιατί συνέβησαν όλα αυτά.
Αυτό που συνέβη ήταν μία προσπάθεια να μπει η πολιτική πάνω από τους νόμους της οικονομίας.
Το δόγμα ότι μπορεί να γίνει ένα βήμα προς την εμβάθυνση της ενοποίησης προσέκρουσε στην πραγματικότητα.
Η Ευρώπη θα γνωρίσει πολλές τέτοιες συγκρούσεις στο μέλλον αν συνεχίσει να έχει την ίδια προσέγγιση στα προβλήματα χρέους, όπως αυτή που είχε με την Ελλάδα.
Το θεμελιώδες λάθος έγινε τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2010, όταν οι επίσημοι δανειστές αντικατέστησαν τους πιστωτές της Ελλάδας.
Αυτό το είχε προτείνει ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, σε μία ξεκάθαρη παραβίαση της συνθήκης του Μάαστριχτ, που ήταν και η βασική προϋπόθεση για να αφήσει η Γερμανία το μάρκο.
Αλλά ο πρόεδρος της Γαλλίας Nicola Sarkozy είχε απειλήσει να φύγει από το ευρώ (όπως αποκάλυψε ο πρώην ομόλογός του της Ισπανίας José Luis Rodríguez Zapatero αργότερα στην El Pais), εκτός κι αν η Γερμανία υπέγραφε την τότε συμφωνία.
«Παραβιάσαμε όλους τους κανόνες τότε για να σώσουμε την ευρωζώνη» είχε πει η Christine Lagarde.
Στην πραγματικότητα σώθηκαν μερικές εμπορικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στην Ελλάδα το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Οι Ελληνες τράπεζες είχαν δανείσει στο ελληνικό δημόσιο 29 δις. ευρώ, οι γαλλικές 20 δις. ευρώ, οι γερμανικές 17 δις. ευρώ και οι αμερικάνικες 4 δις. ευρώ.
Αλλά το να σώσεις τις τράπεζες δεν ήταν το ίδιο με το να σώσεις το ευρώ. Και επιπλέον το να σώσεις το ευρώ δεν είναι το ίδιο με το να σώσεις το ευρωπαϊκό project.
To πρόγραμμα του 2010 μετέτρεψε μία εμπορική διαφωνία πιστωτή – οφειλέτη σε μία διαφωνία ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη.
Αυτό προκάλεσε δυσαρέσκεια στους λαούς και την άνοδο ριζοσπαστικών κομμάτων που προκαλεί σοβαρή ζημιά στην περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης.
Χωρίς την κοινωνικοποίηση του χρέους που πρόσφεραν οι πιστωτές, ο Γιάνης Βαρουφάκης θα έπρεπε να κηρύξει στάση πληρωμών και να αντιμετωπίσει τους ιδιώτες δανειστές από διάφορες χώρες.
Αλλά σε πάνω από 180 χρεωκοπίες που συνέβησαν από το 1945, καμία χρεωκοπημένη χώρα δεν έπεσε από τον γκρεμό.
Και το μάθημα που παίρνουμε από την Ελλάδα είναι ότι η ευρωζώνη πρέπει να αναπτύξει διαδικασίες χρεωκοπίας ενός κράτους το συντομότερο δυνατόν, έτσι ώστε να αποτρέψει άλλα κράτη να γίνουν πιστωτές σε ένα ευρωομόλογο.
Αν τα ευρωπαϊκά κράτη θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν μία χώρα που βρίσκεται κρίση θα μπορούν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια χωρίς όρους.
www.bankingnews.gr
Ο Γερμανός καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και πρόεδρος στο Ifo Institute αναφέρει ότι αυτή η συμφωνία σταματάει ή, διακόπτει τη μεγαλύτερη κρίση στην ευρωζώνη, αλλά ανοίγει μία περίοδο αντιπάθειας, εξευτελισμών, εχθρότητας και εκβιασμών στην Ευρώπη.
Με όλα αυτά η Ελλάδα έφτασε μία ανάσα από το να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Ο πρώην υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης ότι είχε σχηματίσει μία ομάδα, εν γνώσει του πρωθυπουργού, που επεξεργαζόταν την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος για το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση της Γερμανίας ήταν επίσης έτοιμη να δεχτεί αυτό που έμοιαζε αναπόφευκτο.
Κι αν ο Francois Hollande δεν είχε συμβουλεύσει πίσω από την πλάτης της καγκελάριου Merkel, τον Αλέξη Τσίπρα πώς να διαπραγματευτεί, ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει μία εντελώς διαφορετική τροπή.
Η πικρή διαμάχη στο Eurogroup έφερε ένταση στις σχέσεις των κρατών – μελών της ευρωζώνης και των κυβερνήσεων.
Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα γλύφουν τις πληγές τους, αλλά θα πρέπει να σκεφτούν γιατί συνέβησαν όλα αυτά.
Αυτό που συνέβη ήταν μία προσπάθεια να μπει η πολιτική πάνω από τους νόμους της οικονομίας.
Το δόγμα ότι μπορεί να γίνει ένα βήμα προς την εμβάθυνση της ενοποίησης προσέκρουσε στην πραγματικότητα.
Η Ευρώπη θα γνωρίσει πολλές τέτοιες συγκρούσεις στο μέλλον αν συνεχίσει να έχει την ίδια προσέγγιση στα προβλήματα χρέους, όπως αυτή που είχε με την Ελλάδα.
Το θεμελιώδες λάθος έγινε τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2010, όταν οι επίσημοι δανειστές αντικατέστησαν τους πιστωτές της Ελλάδας.
Αυτό το είχε προτείνει ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, σε μία ξεκάθαρη παραβίαση της συνθήκης του Μάαστριχτ, που ήταν και η βασική προϋπόθεση για να αφήσει η Γερμανία το μάρκο.
Αλλά ο πρόεδρος της Γαλλίας Nicola Sarkozy είχε απειλήσει να φύγει από το ευρώ (όπως αποκάλυψε ο πρώην ομόλογός του της Ισπανίας José Luis Rodríguez Zapatero αργότερα στην El Pais), εκτός κι αν η Γερμανία υπέγραφε την τότε συμφωνία.
«Παραβιάσαμε όλους τους κανόνες τότε για να σώσουμε την ευρωζώνη» είχε πει η Christine Lagarde.
Στην πραγματικότητα σώθηκαν μερικές εμπορικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στην Ελλάδα το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Οι Ελληνες τράπεζες είχαν δανείσει στο ελληνικό δημόσιο 29 δις. ευρώ, οι γαλλικές 20 δις. ευρώ, οι γερμανικές 17 δις. ευρώ και οι αμερικάνικες 4 δις. ευρώ.
Αλλά το να σώσεις τις τράπεζες δεν ήταν το ίδιο με το να σώσεις το ευρώ. Και επιπλέον το να σώσεις το ευρώ δεν είναι το ίδιο με το να σώσεις το ευρωπαϊκό project.
To πρόγραμμα του 2010 μετέτρεψε μία εμπορική διαφωνία πιστωτή – οφειλέτη σε μία διαφωνία ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη.
Αυτό προκάλεσε δυσαρέσκεια στους λαούς και την άνοδο ριζοσπαστικών κομμάτων που προκαλεί σοβαρή ζημιά στην περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης.
Χωρίς την κοινωνικοποίηση του χρέους που πρόσφεραν οι πιστωτές, ο Γιάνης Βαρουφάκης θα έπρεπε να κηρύξει στάση πληρωμών και να αντιμετωπίσει τους ιδιώτες δανειστές από διάφορες χώρες.
Αλλά σε πάνω από 180 χρεωκοπίες που συνέβησαν από το 1945, καμία χρεωκοπημένη χώρα δεν έπεσε από τον γκρεμό.
Και το μάθημα που παίρνουμε από την Ελλάδα είναι ότι η ευρωζώνη πρέπει να αναπτύξει διαδικασίες χρεωκοπίας ενός κράτους το συντομότερο δυνατόν, έτσι ώστε να αποτρέψει άλλα κράτη να γίνουν πιστωτές σε ένα ευρωομόλογο.
Αν τα ευρωπαϊκά κράτη θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν μία χώρα που βρίσκεται κρίση θα μπορούν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια χωρίς όρους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών