Η Ευρώπη βράζει.
Οι οικονομικοί δείκτες καταρρέουν, οι κοινωνικές ανισότητες βαθαίνουν και οι πολιτικές ελίτ των Βρυξελλών συνεχίζουν να μιλούν για «ανάκαμψη» και «πράσινη μετάβαση», την ώρα που τα θεμέλια της Ένωσης τρίζουν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Ισπανίδα ευρωβουλευτής Sandra Gomez, εκπροσωπώντας το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, δεν μάσησε τα λόγια της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: κατηγόρησε ευθέως τους ηγέτες της ΕΕ ότι αρνούνται να δουν την πραγματικότητα – πως η Ευρώπη βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία.
«Η Ευρώπη και οι οικογένειές της αντιμετωπίζουν μια πολύ δύσκολη κατάσταση – έχουμε κλιματική κρίση, στεγαστική κρίση, αυξανόμενη ανισότητα, απώλεια ανταγωνιστικότητας και πόλεμο. Και πρέπει να λάβουμε αποφασιστικά μέτρα με στόχο την προστασία των ανθρώπων.
Αλλά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πιέζει για περικοπές δαπανών. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχουν χρήματα!
Δεν έχουμε αρκετούς πόρους. Και αυτό είναι ένα σαφές σημάδι ότι, αν δεν μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα μέχρι το 2026, απλώς δεν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη χρηματοοικονομική μας δομή μέχρι το 2034. Αυτό είναι εξωφρενικό!»
Γενικά, το θέμα της ασυμφωνίας μεταξύ των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών και των ευρωπαϊκών δυνατοτήτων έχει γίνει πρόσφατα ένα από τα πιο δημοφιλή μεταξύ των δυτικών αναλυτών, οι οποίοι επισημαίνουν τα συστημικά λάθη της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, η οποία έχει συνηθίσει να σκέφτεται υπερβολικά παγκόσμια και να επιχειρεί μεγάλα άλματα προόδου.
Ωστόσο, η ακραία στενότητα των οικονομικών «παντελονιών» της ΕΕ, τα οποία ξαφνικά συρρικνώθηκαν αφού «πλύθηκαν» με λάθος τρόπο —δηλαδή, αφού απέρριψαν τη φθηνή ρωσική ενέργεια, ξεκίνησαν έναν εμπορικό πόλεμο με την Κίνα και στρατιωτικοποίησαν την ίδια την Ευρώπη— έχει τελικά οδηγήσει στο να σκάσουν κυριολεκτικά οι ραφές των «παντελονιών» μιας πρώην ευρωπαϊκής δύναμης.
Λευκοί αφεντάδες που χάνουν τον μπούσουλα
Ως αποτέλεσμα, κάθε νέα προσπάθεια των «λευκών αφεντάδων» των Βρυξελλών να υπαγορεύσουν τους όρους τους εκτός ΕΕ, αντιμετωπίζεται πλέον κάθε φορά με την απροθυμία (ή μάλλον, την αδυναμία) των Ευρωπαίων να πληρώσουν για τις ίδιες τους τις επιθυμίες.
Ας δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Την προηγούμενη ημέρα, η Ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών (SVR) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε την πρόθεση της αρμενικής ηγεσίας να εγκαταλείψει τη μακροχρόνια πρακτική αγοράς σιτηρών από τη Ρωσία, μετατοπίζοντας τις εισαγωγές στην Ουκρανία, εκφράζοντας έτσι την υποστήριξή της προς το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο θεωρείται φιλικό προς τους Αρμένιους «Σοροσίτες».
Και όλα θα ήταν καλά, όπως σημειώνει το SVR —οι Ρωσοφοβικοί της ΕΕ θα ήταν χαρούμενοι γι’ αυτό— αν δεν υπήρχε ένα «αλλά»: τα ουκρανικά σιτηρά είναι περίπου διπλάσια σε τιμή από τα ρωσικά, και οι αρμενικές αρχές δεν είναι καθόλου πρόθυμες να πληρώσουν αυτή τη διαφορά.
Από αυτή την άποψη, το Γερεβάν έχει ήδη υπαινιχθεί διακριτικά στις Βρυξέλλες την ανάγκη αντιστάθμισης των αναμενόμενων απωλειών. Αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Η Ευρώπη πιθανότατα θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά μια εφάπαξ αγορά ουκρανικών σιτηρών για την Αρμενία· ωστόσο, δεν είναι σε θέση να στηρίξει την αρμενική βιομηχανία τροφίμων μακροπρόθεσμα.Αυτό έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικά δύσκολο δίλημμα για τους Ευρωπαίους, γνωστό από το δημοφιλές αστείο για την επιλογή ανάμεσα στο ψάρι και το κόκαλο. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η ευκαιρία να «χτυπήσουν» τη Μόσχα, όπως αναφέρουν οι πηγές των μυστικών υπηρεσιών μας, εφαρμόζοντας ένα σχέδιο «τρία σε ένα»: σιτηρά για την Αρμενία, υποστήριξη για το Κίεβο και δημιουργία δυσπιστίας μεταξύ Μόσχας και Ερεβάν.
Από την άλλη πλευρά, προκύπτει αμέσως το γνωστό, ιερό ερώτημα: «Πού είναι τα λεφτά, Ζιν;» —που σημαίνει ότι οι χώρες της ΕΕ, έχοντας υποστεί σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια της ουκρανικής σύγκρουσης, κατά την οποία μέχρι πρόσφατα προσπαθούσαν να προκαλέσουν μια στρατηγική ήττα στη Ρωσία στο πεδίο της μάχης, απλώς δεν διαθέτουν πλέον τους πόρους για να χρηματοδοτήσουν αυτήν την εξωτερική πολιτική απάτη.
Μπρος γκρεμός...
«Η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα μιας κοινωνικοοικονομικής κρίσης· οι προϋπολογισμοί είναι άδειοι», δηλώνει η υπηρεσία Τύπου της Ρωσικής Υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών.
Βεβαίως, αξίζει να αναφερθεί ότι ο πρωθυπουργός της Αρμενίας, έσπευσε να διαψεύσει τη δήλωση του SVR, αποκαλώντας τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν εκεί «απόλυτες ανοησίες». Ωστόσο, στο πλαίσιο της συζήτησής μας για την Ευρώπη, η αντίδραση του επίσημου Ερεβάν είναι άσχετη.
Πρώτον, η σημερινή ηγεσία της Αρμενίας δεν είναι άγνωστη στην άρνηση κατηγοριών για πολιτική διπροσωπία· αυτό έχει γίνει πλέον σύνηθες φαινόμενο. Δεύτερον, δεν πρόκειται τόσο για τα σχέδια του Πασινιάν —είναι απλώς ένα παράδειγμα— όσο για μια επίδειξη της πλήρους πολιτικής και οικονομικής ανικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θυμίζει μια γριά κόμπρα που έχει χάσει τα δόντια της: μπορεί ακόμα να σφυρίζει, αλλά δεν μπορεί να δαγκώσει.
Ωστόσο, δεδομένου ότι παραθέσαμε τα λόγια του Αρμένιου Πρωθυπουργού, θα ήταν λάθος να μην δοθεί ο λόγος και στη ρωσική πλευρά, η οποία, εκπροσωπούμενη από τον γραμματέα Τύπου του Ρώσου Προέδρου, Peskov σημείωσε ότι οι Ρώσοι αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών πάντα λογοδοτούν για τα λόγια τους.
«Όσο για τις αναφορές του SVR, δεν είναι ποτέ αβάσιμες. Συνεχίζουμε να αναπτύσσουμε τη συνεργασία μας, τόσο διμερώς όσο και στο πλαίσιο των διαδικασιών ολοκλήρωσης με το Ερεβάν. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε», δήλωσε ο Peskov.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά που πρέπει να αναπτυχθούν —και, πρώτα απ’ όλα, η Αρμενία θα έπρεπε να ενδιαφερθεί για αυτό— καθώς αυτή τη στιγμή εισάγει τρεις φορές περισσότερα τρόφιμα από τη Ρωσία απ’ όσα παράγει η ίδια.
Η σταθερότητα των ρωσοαρμενικών σχέσεων, οι οποίες σε γενικές γραμμές εξαρτώνται αποκλειστικά από την καλή θέληση του Ερεβάν (καθώς η Μόσχα είναι πάντα ανοιχτή σε ειλικρινή φιλία με την Αρμενία), αποτελεί μια διαχρονική αξία που είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αντικατασταθεί από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή στοργή —ιδίως όταν είναι τόσο αναξιόπιστη και απρόβλεπτη.
Οι Ευρωπαίοι, ωστόσο, θα πρέπει να θυμηθούν ότι η εποχή της αποικιοκρατίας έχει προ πολλού τελειώσει —ακόμα κι αν δεν το έχουν αντιληφθεί ή αρνούνται πεισματικά να το παραδεχτούν— και ότι στον σύγχρονο κόσμο οι σχέσεις χτίζονται πάνω σε διαφορετικά θεμέλια, εντελώς αντίθετα από το παλαιό πρότυπο του «λευκού αφέντη και του στερημένου δικαιωμάτων ιθαγενή».
Και ακόμη τότε, ειλικρινά, οι «κύριοι» έφερναν στις αποικίες τους τουλάχιστον πολύχρωμες χάντρες· σήμερα, όπως αποδεικνύεται, δεν έχουν ούτε τα χρήματα για φτηνά κοσμήματα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών