Ή αλλάζει ή βουλιάζει – Το σύνθημα Παπανδρέου που βρίσκει … εφαρμογή στην κυβέρνηση Τσίπρα

Υπάρχουν μερικές παραδοχές, δύσκολα αμφισβητήσιμες.
Μια από αυτές είναι πως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλείσει όσο το δυνατόν συντομότερα την αξιολόγηση.
Καθώς η όποια καθυστέρηση μόνο αρνητικά και δυσοίωνα μπορεί να συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία.
Η οποία, όπως απέδειξαν και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, παραμένει εξαιρετικά εύθραυστη.
Μια δεύτερη παραδοχή είναι πως το ΔΝΤ δεν φαίνεται διατεθειμένο να υπαναχωρήσει της θέσης του για τη λήψη επώδυνων μέτρων, όπως π.χ. για το αφορολόγητο, για τις συντάξεις, για τα δημοσιονομικά.
Όσο και αν αντιστέκεται η κυβέρνηση, όσο παράφωνο και εκτός πραγματικότητας και αν είναι το ΔΝΤ – όπως είπε χθες και ο πρωθυπουργός -, οι δανειστές δύσκολα θα κάνουν πίσω.
Και όσο οι δανειστές και η κυβέρνηση επιμένουν, τόσο μένει στον αέρα η αξιολόγηση.
Και μαζί της όλα εκείνα τα απαραίτητα βήματα – ένταξη στο QE, προσδιορισμός των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, μείωση πρωτογενών πλεονασμάτων, κοκ -, τα οποία θεωρούνται απαραίτητα για την πολιτική και την οικονομική σταθερότητα της χώρας και για την έξοδο της από την κρίση.
Αλλά και για το πολιτικό της μέλλον η κυβέρνηση δεν έχει άλλη εναλλακτική, πέραν αυτής της επιλογής.
Οι περισσότερες μετρήσεις το επιβεβαιώνουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπολείπεται σημαντικά της ΝΔ (δημοσκόπηση Prorata για την Εφημερίδα των Συντακτών), χάνει ολοένα και περισσότερους ψηφοφόρους (δημοσκόπηση MRB για την Καθημερινή της Κυριακής), οι οποίοι μάλιστα στρέφονται στη «γραμμή της ΝΔ» - λιγότερο Δημόσιο, μείωση φορολογίας -, την ώρα που η πλειοψηφία δεν θέλει πρόωρες εκλογές, αλλά λύσεις στα σημερινά προβλήματα και αδιέξοδα.
Με λίγα λόγια, είναι σαφές πως παρά το πολιτικό κόστος, η κυβέρνηση καλείται να συνεχίσει την πορεία που έχει χαράξει έως σήμερα.
Η τυχόν επιλογή που μπορεί να υπήρχε ως σκέψη ή ως πολιτική τακτική για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες έχει πλέον «καεί».
Η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί με το plan A.
Να πάει την πορεία της μέχρι τέλους, ποντάροντας ότι στα δύο και πλέον χρόνια που απομένουν έως τον Σεπτέμβριο 2019, θα επιχειρήσει να υλοποιήσει όσα περισσότερα μπορεί ή σχεδιάζει για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος για να ανατρέψει το αρνητικό εις βάρος της κλίμα, για να γυρίσει το παιχνίδι.
Για αυτό και είναι απαραίτητο για την κυβέρνηση Τσίπρα να αλλάξει στάση.
Και μπορεί η συζήτηση για την εθνική αναπτυξιακή στρατηγική να είναι ένα βήμα αλλαγής, αλλά προέχει το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης.
Πράγματι η διαπραγμάτευση είναι δύσκολη και πολυεπίπεδη, πράγματι οι δύο πλευρές επιχειρούν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη.
Αλλά αυτή η κατάσταση, όπου προθεσμίες πάνε και έρχονται, όπου η αξιολόγηση όλο κλείνει αλλά τελικά παραμένει ανοιχτή, όπου συντηρούνται η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, είναι προβληματική.
Και κυρίως κουραστική, μια και η επανάληψη δείχνει πως δεν μπορούμε να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, παρά το γεγονός ότι όλοι συνηγορούν ότι τα χειρότερα έχουν περάσει.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να κάνει το βήμα προς τα εμπρός, ακόμα και αν αυτό το βήμα σηματοδοτεί μια ακόμα υπαναχώρηση.
Πρέπει, έστω και με απώλειες, να ξεκολλήσει από το αδιέξοδο (που στήνουν σκόπιμα οι δανειστές), να τρέξει μπροστά και να επωφεληθεί των ευοίωνων συνθηκών για να δρομολογήσει μια νέα προοπτική.
Αναγκαστικά η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να αλλάξει βηματισμό.
Διότι όσο δεν αλλάζει, τόσο θα βουλιάζει, όπως είχε αναφέρει στο πρόσφατο παρελθόν και ο Γ. Παπανδρέου.

Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr