Στον απόηχο των κρίσιμων ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, η ελίτ της Δύσης δεν «έπιασε» τίποτα από το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες μέσω της κάλπης.
Με εξαίρεση τον Emmanuel Macron που ανέλαβε την ευθύνη (προς τιμήν του), οι υπόλοιποι βρήκαν ουσιαστικά έναν άλλον τρόπο να στρέψουν αλλού τα βλέμματα, χαρακτηρίζοντας -ούτε λίγο ούτε πολύ- σχεδόν το ένα τρίτο των Ευρωπαίων ως «ακροδεξιούς». Τι μπαλάκι στους πολίτες, ξανά.
Η αμετανόητη Ursula στις Βρυξέλλες ψάχνει συμμαχίες για να ξανακάτσει στην καρέκλα της Κομισιόν, αντί να αποσυρθεί τελείως από το πολιτικό σκηνικό και να λάμψει επιτέλους με την απουσία της.
Όσο και αν σιχαίνομαι την ακροδεξιά ιδεολογία, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι ένας στους τρεις Ευρωπαίους είναι ακροδεξιοί. Καταρχάς, δεν είναι ακροδεξιά όλα αυτά τα συντηρητικά κόμματα που πήραν έδρες στις ευρωεκλογές. Κάποια είναι ακραία, ενώ άλλα «βαφτίστηκαν» ακροδεξιά από πολιτικούς και media, για να υπάρξει η δικαιολογία ότι οι Ευρωπαίοι έκρυβαν μέσα τους αυτήν την ακροδεξιά συμπάθεια που ήρθε στην επιφάνεια.
Προς έκπληξη πολλών, ακόμη και ανοικτόμυαλοι, σκεπτόμενοι άνθρωποι πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Άκουσα, για παράδειγμα, στην εκπομπή που παρακολουθώ εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, ότι «η Ευρώπη γυρίζει στο μαύρο όπως και πριν τον Β’ΠΠ». Τελείως αβάσιμοι συσχετισμοί, που βασίζονται στην επιθυμία κάποιου ως αριστερού, να «δει» ως ακροδεξιούς όλους τους υπολοίπους.
Στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα, αν επιτρέπονταν τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλα τα κράτη, στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου πάλι θα εμφανίζονταν σημαντικά ενισχυμένα, διότι οι πολίτες θα στρέφονταν σε μία αντισυστημική δύναμη.
Ο λόγος ωστόσο που δεν απευθύνθηκαν οι πολίτες σε αριστερά κόμματα, είναι πως έχουν «καεί» από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, καθώς τότε ήταν η στιγμή τους να λάμψουν και, αντ’ αυτού, υποχώρησαν κακήν κακώς «μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευση».
Τί βλέπει εν τέλει ο Ευρωπαίος πολίτης και θέλει να στηρίξει ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ είναι εναντίον σε αυτή την ΕΕ;
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στις πολυεθνικές και τα συμφέροντα.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στα λόμπι και δίχως ευρωπαϊκό όραμα.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ, στο κράτος που αιματοκυλά επί 80 χρόνια τον πλανήτη.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στο ΝΑΤΟ, τη φονική συμμαχία που αποκλειστικό σκοπό έχει να δαπανηθούν σε εξοπλιστικά παγκοσμίως όσο περισσότερα χρήματα φορολογουμένων γίνεται.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει την ΝΑΤΟϊκή-αμερικανική ατζέντα στη γεωπολιτική σκηνή, που μεταφράζεται σε πρόκληση πολέμων, συμμετοχή σε πολέμους και γενοκτονίες, διάβρωση του συστήματος κρατών με σκοπό την ανάδειξη πολιτικών που θα ακολουθούν πιστά τη Δύση.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει κατά γράμμα την εξ Αμερικής και Βρετανίας woke ατζέντα, που διάβρωσε σημαντικά τις δυτικές κοινωνίες.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει κατά γράμμα τον νεοφιλελευθερισμό που έχει «μικρύνει» τις τσέπες των πολιτών για να κατευθύνει το κεφάλαιο στα κέρδη ελαχίστων.
-Μία ΕΕ να τιμωρεί ολόκληρα κράτη-«συμμάχους» (εδώ στην Ελλάδα το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι) που δεν συμβαδίζουν με τα θέλω της και προτάσσουν το εθνικό συμφέρον.
-Μία ΕΕ να προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί, να συντηρήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
-Τέλος, ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης βλέπει πολιτικά ανθρωπάκια, ανάξια για τις θέσεις και τη δύναμη που τους έχει δοθεί, να αδυνατούν πλήρως να κάνουν οτιδήποτε ουσιώδες. Ο/η τελευταίος/α μεγάλος/η ηγέτης/ιδα ήταν η Angela Merkel, όσο και αν ως Έλληνες είμαστε δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές που στράγγιξαν την ελληνική οικονομία προς όφελος των επιχειρηματικών κολοσσών και του γερμανικού κράτους.
Τί ΔΕΝ βλέπει πια ο Ευρωπαίος πολίτης;
-Δεν βλέπει μία ΕΕ με σοσιαλιστικές πολιτικές, όπως λειτουργούσε μέχρι και τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000.
-Δεν βλέπει πραγματικούς ηγέτες που να έχουν επίγνωση της καθημερινότητας και να επιθυμούν να συνεισφέρουν στην κοινωνία.
-Δεν βλέπει μία ΕΕ ανεξάρτητη και αυτόνομη.
-Μία ΕΕ με ουσία.
Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε άνοδο των ακροδεξιών, είτε των αυθεντικών είτε των made-by-the-media ακροδεξιών.
Ουκ ολίγοι Ευρωπαίοι δεν στηρίζουν τον Viktor Orban ή τη Marine Le Pen μόνο ως πρόσωπα και ιδεολογίες· τους στηρίζουν ως πολιτικούς που εναντιώνονται σε ένα υπό κατάρρευση, δυσώδες σύστημα.
Η ΕΕ χρειάζεται επειγόντως στροφή διότι, όσο και αν αρνείται να το συνειδητοποιήσει, βρίσκεται λίγα χρόνια πριν τη διάλυσή της.
www.bankingnews.gr
Με εξαίρεση τον Emmanuel Macron που ανέλαβε την ευθύνη (προς τιμήν του), οι υπόλοιποι βρήκαν ουσιαστικά έναν άλλον τρόπο να στρέψουν αλλού τα βλέμματα, χαρακτηρίζοντας -ούτε λίγο ούτε πολύ- σχεδόν το ένα τρίτο των Ευρωπαίων ως «ακροδεξιούς». Τι μπαλάκι στους πολίτες, ξανά.
Η αμετανόητη Ursula στις Βρυξέλλες ψάχνει συμμαχίες για να ξανακάτσει στην καρέκλα της Κομισιόν, αντί να αποσυρθεί τελείως από το πολιτικό σκηνικό και να λάμψει επιτέλους με την απουσία της.
Όσο και αν σιχαίνομαι την ακροδεξιά ιδεολογία, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι ένας στους τρεις Ευρωπαίους είναι ακροδεξιοί. Καταρχάς, δεν είναι ακροδεξιά όλα αυτά τα συντηρητικά κόμματα που πήραν έδρες στις ευρωεκλογές. Κάποια είναι ακραία, ενώ άλλα «βαφτίστηκαν» ακροδεξιά από πολιτικούς και media, για να υπάρξει η δικαιολογία ότι οι Ευρωπαίοι έκρυβαν μέσα τους αυτήν την ακροδεξιά συμπάθεια που ήρθε στην επιφάνεια.
Προς έκπληξη πολλών, ακόμη και ανοικτόμυαλοι, σκεπτόμενοι άνθρωποι πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Άκουσα, για παράδειγμα, στην εκπομπή που παρακολουθώ εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, ότι «η Ευρώπη γυρίζει στο μαύρο όπως και πριν τον Β’ΠΠ». Τελείως αβάσιμοι συσχετισμοί, που βασίζονται στην επιθυμία κάποιου ως αριστερού, να «δει» ως ακροδεξιούς όλους τους υπολοίπους.
Στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα, αν επιτρέπονταν τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλα τα κράτη, στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου πάλι θα εμφανίζονταν σημαντικά ενισχυμένα, διότι οι πολίτες θα στρέφονταν σε μία αντισυστημική δύναμη.
Ο λόγος ωστόσο που δεν απευθύνθηκαν οι πολίτες σε αριστερά κόμματα, είναι πως έχουν «καεί» από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, καθώς τότε ήταν η στιγμή τους να λάμψουν και, αντ’ αυτού, υποχώρησαν κακήν κακώς «μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευση».
Τί βλέπει εν τέλει ο Ευρωπαίος πολίτης και θέλει να στηρίξει ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ είναι εναντίον σε αυτή την ΕΕ;
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στις πολυεθνικές και τα συμφέροντα.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στα λόμπι και δίχως ευρωπαϊκό όραμα.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ, στο κράτος που αιματοκυλά επί 80 χρόνια τον πλανήτη.
-Βλέπει μία ΕΕ πλήρως υποταγμένη στο ΝΑΤΟ, τη φονική συμμαχία που αποκλειστικό σκοπό έχει να δαπανηθούν σε εξοπλιστικά παγκοσμίως όσο περισσότερα χρήματα φορολογουμένων γίνεται.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει την ΝΑΤΟϊκή-αμερικανική ατζέντα στη γεωπολιτική σκηνή, που μεταφράζεται σε πρόκληση πολέμων, συμμετοχή σε πολέμους και γενοκτονίες, διάβρωση του συστήματος κρατών με σκοπό την ανάδειξη πολιτικών που θα ακολουθούν πιστά τη Δύση.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει κατά γράμμα την εξ Αμερικής και Βρετανίας woke ατζέντα, που διάβρωσε σημαντικά τις δυτικές κοινωνίες.
-Μία ΕΕ που εφαρμόζει κατά γράμμα τον νεοφιλελευθερισμό που έχει «μικρύνει» τις τσέπες των πολιτών για να κατευθύνει το κεφάλαιο στα κέρδη ελαχίστων.
-Μία ΕΕ να τιμωρεί ολόκληρα κράτη-«συμμάχους» (εδώ στην Ελλάδα το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι) που δεν συμβαδίζουν με τα θέλω της και προτάσσουν το εθνικό συμφέρον.
-Μία ΕΕ να προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί, να συντηρήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
-Τέλος, ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης βλέπει πολιτικά ανθρωπάκια, ανάξια για τις θέσεις και τη δύναμη που τους έχει δοθεί, να αδυνατούν πλήρως να κάνουν οτιδήποτε ουσιώδες. Ο/η τελευταίος/α μεγάλος/η ηγέτης/ιδα ήταν η Angela Merkel, όσο και αν ως Έλληνες είμαστε δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές που στράγγιξαν την ελληνική οικονομία προς όφελος των επιχειρηματικών κολοσσών και του γερμανικού κράτους.
Τί ΔΕΝ βλέπει πια ο Ευρωπαίος πολίτης;
-Δεν βλέπει μία ΕΕ με σοσιαλιστικές πολιτικές, όπως λειτουργούσε μέχρι και τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000.
-Δεν βλέπει πραγματικούς ηγέτες που να έχουν επίγνωση της καθημερινότητας και να επιθυμούν να συνεισφέρουν στην κοινωνία.
-Δεν βλέπει μία ΕΕ ανεξάρτητη και αυτόνομη.
-Μία ΕΕ με ουσία.
Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε άνοδο των ακροδεξιών, είτε των αυθεντικών είτε των made-by-the-media ακροδεξιών.
Ουκ ολίγοι Ευρωπαίοι δεν στηρίζουν τον Viktor Orban ή τη Marine Le Pen μόνο ως πρόσωπα και ιδεολογίες· τους στηρίζουν ως πολιτικούς που εναντιώνονται σε ένα υπό κατάρρευση, δυσώδες σύστημα.
Η ΕΕ χρειάζεται επειγόντως στροφή διότι, όσο και αν αρνείται να το συνειδητοποιήσει, βρίσκεται λίγα χρόνια πριν τη διάλυσή της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών