Γράφει ο Οικονομολόγος Σαράντος Λέκκας
Ο τρόπος της αποχώρησης του Μπάιντεν, και η αντικατάσταση του από την αντιπρόεδρο του Κάμαλα Χάρις, από την προεκλογική μάχη των προεδρικών εκλογών, παρότι ο ίδιος είχε δώσει μάχη κατά την διάρκεια των προκριματικών για το χρίσμα των δημοκρατικών και παρότι ο ίδιος διατείνονταν ότι μόνο ο θεός μπορεί να του δώσει εντολή για να παραιτηθεί από την προσπάθεια επανεκλογής του, δείχνει το ποιος πραγματικά κυβερνά τις ΗΠΑ.
Εάν δε, σκεφθούμε και την δήλωση του πρώην πρόεδρου της Goldman Sachs του Λόιντ Μπλανκφέιν ότι "κάνω το έργο του θεού" τότε διαπιστώνουμε ότι η υποκριτική θρησκευτικότητα προσδιορίζει αποφάσεις, πρακτικές, φιλοδοξίες, ενώ συγκαλύπτει την υπέρμετρη δίψα για εξουσία και πλούτο.
Και οι δυο αυτοί Κύριοι επικαλούμενοι τον θεό νομίζουν ότι έτσι θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και κάθε διερεύνηση των πράξεών τους ,ξεχνώντας ότι μετά τα λάθη ακόμη και αυτοκράτορες, όπως ο Χιροχίτο της Ιαπωνίας απαρνούνται οικεία βούληση την θεϊκή τους ιδιότητα.
Η αυτογελειοποίηση όσων επικαλούνται τον θεό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα.
Ο εταιρικός καπιταλισμός, όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες με την υποχώρηση των μετόχων-ιδιοκτητών προς όφελος της τεχνοκρατικής διοίκησης απροσδιορίστου υπόβαθρου άντλησης δύναμης, είτε το θέλουμε είτε όχι, προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και εάν κρίνουμε από την περίπτωση Μπάιντεν σε αποκλειστικό βαθμό μιας και οι ΗΠΑ δεν είναι μια απλή χώρα αλλά η μοναδική υπερδύναμη.
Εάν θεωρήσουμε υπερδύναμη μια χώρα με δημόσιο χρέος της τάξεως των 31,8 τρις δολαρίων και ύψους 122% ως προς το ΑΕΠ και μια χώρα που η βιολογική κατάρρευση του πρόεδρου της διακωμωδείται σε κάθε εμφάνιση του.
Η διεθνής εικόνα των ΗΠΑ όπως εκφράζεται από ην ηγεσία της και τις οικονομικές σχέσεις της είναι σαφέστατα εικόνα παρακμής και σήψης.
Εάν δε θυμηθούμε την διακωμώδηση του πρώην πρόεδρου της Ρωσίας Μπόρις Γέλτσιν ο οποίος λόγω της ανεξέλεγκτης κατανάλωσης αλκοόλ, είτε όπως το 1991 στο πλευρό του Μπιλ Κλίντον, είτε όπως το 1994 όπου διεύθυνε ορχήστρα στην Γερμανία, έδειχνε την "εύθυμη πλευρά" της Ρωσικής διακυβέρνησης και προσέφερνε γέλιο στην παγκόσμια κοινότητα , πλην όμως αποτελούσε το κυρίαρχο όργανο παρακμής και διαφθοράς της Ρωσίας.
Οι οικονομικές ελίτ επιζητούν πολιτικούς τύπου Μπάιντεν και Γέλτσιν, όπου η βιολογική κατάρρευση του πρώτου και η εξάρτηση του δεύτερου από το αλκοόλ, δίνουν δυνατότητες αύξησης της επιρροής και του πλούτου.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι την περίοδο διακυβέρνησης της Ρωσίας από τον Γέλτσιν 1991-1999 έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στην Ρωσία διαμορφώνοντας μέσω των υποτιθέμενων ιδιωτικοποιήσεων την νέα ελίτ από τους περίφημους νεόπλουτους ολιγάρχες.
Τις οικονομικές ελίτ δεν τις ενδιαφέρει ποια είναι η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, όπως αυτή την εικόνα διαμορφώνει ένας ηγέτης απόλυτα ακατάλληλος για την θέση που κατέχει.
Τους ενδιαφέρει όμως ο "έλεγχος" του και οι αποφάσεις που υποτίθεται παίρνει ο ίδιος για την ενίσχυση των συμφερόντων τους.
Όλοι γνώριζαν ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν από την αρχή της προεδρίας του βρίσκονταν σε διαδικασία προϊούσας πνευματικής αδυναμίας, η οποία σταδιακά θα επιδεινώνονταν, όμως κάλυπταν ή προσποιούνταν ότι όλα βαίνουν καλώς δεδομένου ότι ένας τέτοιος πρόεδρος δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για την επίτευξη των στόχων τους.
Για τις επιχειρηματικές και χρηματοοικονομικές ελίτ, όπως έδειξε εξόφθαλμα η περίπτωση Μπάιντεν, ο θεσμός της προεδρίας αποτελεί μια επένδυση, ίσως την μεγαλύτερη αναλογικά με τις υπόλοιπες, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, ακίνητα, εμπορεύματα, μέταλλα, κτλ και αυτό διότι ο εκάστοτε πρόεδρος με τις αποφάσεις του μπορεί να διαμορφώσει το ιδεατό πλαίσιο δράσης που σε αρκετές των περιπτώσεων έχει ολιγοπωλιακό χαρακτήρα για το όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη.
Στην περίπτωση Μπάιντεν οι χορηγοί επέβαλαν την παραίτηση του διότι διέβλεπαν την ήττα και την απώλεια της επένδυσης τους.
Δεν τους διέφερε η βιολογική κάμψη σε σημείο ανικανότητας του εν ενεργεία προέδρου, όσο αυτός είναι πρόεδρος, τους διέφερε από την στιγμή που αυτή η ανικανότητα πλέον οδηγούσε στην ήττα αναφορικά με την επανεκλογή του.
Άρα, εφόσον κατά τον Μπάιντεν μόνο ο θεός μπορούσε να του υπαγορεύσει την παραίτηση του έμμεσα, γίνεται αποδοχή ότι "θεός του" είναι οι χρηματοδότες του, αυτοί που επιβάλουν πρόσωπα και καταστάσεις .
Ειδικά η άμεση επιλογή της Κάμαλα Χάρις δείχνει το άγχος των χρηματοδοτών και την αγωνία τους να μην καταστραφεί η "επένδυσή" τους".
www.bankingnews.gr
Εάν δε, σκεφθούμε και την δήλωση του πρώην πρόεδρου της Goldman Sachs του Λόιντ Μπλανκφέιν ότι "κάνω το έργο του θεού" τότε διαπιστώνουμε ότι η υποκριτική θρησκευτικότητα προσδιορίζει αποφάσεις, πρακτικές, φιλοδοξίες, ενώ συγκαλύπτει την υπέρμετρη δίψα για εξουσία και πλούτο.
Και οι δυο αυτοί Κύριοι επικαλούμενοι τον θεό νομίζουν ότι έτσι θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και κάθε διερεύνηση των πράξεών τους ,ξεχνώντας ότι μετά τα λάθη ακόμη και αυτοκράτορες, όπως ο Χιροχίτο της Ιαπωνίας απαρνούνται οικεία βούληση την θεϊκή τους ιδιότητα.
Η αυτογελειοποίηση όσων επικαλούνται τον θεό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα.
Ο εταιρικός καπιταλισμός, όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες με την υποχώρηση των μετόχων-ιδιοκτητών προς όφελος της τεχνοκρατικής διοίκησης απροσδιορίστου υπόβαθρου άντλησης δύναμης, είτε το θέλουμε είτε όχι, προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό και εάν κρίνουμε από την περίπτωση Μπάιντεν σε αποκλειστικό βαθμό μιας και οι ΗΠΑ δεν είναι μια απλή χώρα αλλά η μοναδική υπερδύναμη.
Εάν θεωρήσουμε υπερδύναμη μια χώρα με δημόσιο χρέος της τάξεως των 31,8 τρις δολαρίων και ύψους 122% ως προς το ΑΕΠ και μια χώρα που η βιολογική κατάρρευση του πρόεδρου της διακωμωδείται σε κάθε εμφάνιση του.
Η διεθνής εικόνα των ΗΠΑ όπως εκφράζεται από ην ηγεσία της και τις οικονομικές σχέσεις της είναι σαφέστατα εικόνα παρακμής και σήψης.
Εάν δε θυμηθούμε την διακωμώδηση του πρώην πρόεδρου της Ρωσίας Μπόρις Γέλτσιν ο οποίος λόγω της ανεξέλεγκτης κατανάλωσης αλκοόλ, είτε όπως το 1991 στο πλευρό του Μπιλ Κλίντον, είτε όπως το 1994 όπου διεύθυνε ορχήστρα στην Γερμανία, έδειχνε την "εύθυμη πλευρά" της Ρωσικής διακυβέρνησης και προσέφερνε γέλιο στην παγκόσμια κοινότητα , πλην όμως αποτελούσε το κυρίαρχο όργανο παρακμής και διαφθοράς της Ρωσίας.
Οι οικονομικές ελίτ επιζητούν πολιτικούς τύπου Μπάιντεν και Γέλτσιν, όπου η βιολογική κατάρρευση του πρώτου και η εξάρτηση του δεύτερου από το αλκοόλ, δίνουν δυνατότητες αύξησης της επιρροής και του πλούτου.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι την περίοδο διακυβέρνησης της Ρωσίας από τον Γέλτσιν 1991-1999 έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στην Ρωσία διαμορφώνοντας μέσω των υποτιθέμενων ιδιωτικοποιήσεων την νέα ελίτ από τους περίφημους νεόπλουτους ολιγάρχες.
Τις οικονομικές ελίτ δεν τις ενδιαφέρει ποια είναι η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, όπως αυτή την εικόνα διαμορφώνει ένας ηγέτης απόλυτα ακατάλληλος για την θέση που κατέχει.
Τους ενδιαφέρει όμως ο "έλεγχος" του και οι αποφάσεις που υποτίθεται παίρνει ο ίδιος για την ενίσχυση των συμφερόντων τους.
Όλοι γνώριζαν ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν από την αρχή της προεδρίας του βρίσκονταν σε διαδικασία προϊούσας πνευματικής αδυναμίας, η οποία σταδιακά θα επιδεινώνονταν, όμως κάλυπταν ή προσποιούνταν ότι όλα βαίνουν καλώς δεδομένου ότι ένας τέτοιος πρόεδρος δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για την επίτευξη των στόχων τους.
Για τις επιχειρηματικές και χρηματοοικονομικές ελίτ, όπως έδειξε εξόφθαλμα η περίπτωση Μπάιντεν, ο θεσμός της προεδρίας αποτελεί μια επένδυση, ίσως την μεγαλύτερη αναλογικά με τις υπόλοιπες, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, ακίνητα, εμπορεύματα, μέταλλα, κτλ και αυτό διότι ο εκάστοτε πρόεδρος με τις αποφάσεις του μπορεί να διαμορφώσει το ιδεατό πλαίσιο δράσης που σε αρκετές των περιπτώσεων έχει ολιγοπωλιακό χαρακτήρα για το όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη.
Στην περίπτωση Μπάιντεν οι χορηγοί επέβαλαν την παραίτηση του διότι διέβλεπαν την ήττα και την απώλεια της επένδυσης τους.
Δεν τους διέφερε η βιολογική κάμψη σε σημείο ανικανότητας του εν ενεργεία προέδρου, όσο αυτός είναι πρόεδρος, τους διέφερε από την στιγμή που αυτή η ανικανότητα πλέον οδηγούσε στην ήττα αναφορικά με την επανεκλογή του.
Άρα, εφόσον κατά τον Μπάιντεν μόνο ο θεός μπορούσε να του υπαγορεύσει την παραίτηση του έμμεσα, γίνεται αποδοχή ότι "θεός του" είναι οι χρηματοδότες του, αυτοί που επιβάλουν πρόσωπα και καταστάσεις .
Ειδικά η άμεση επιλογή της Κάμαλα Χάρις δείχνει το άγχος των χρηματοδοτών και την αγωνία τους να μην καταστραφεί η "επένδυσή" τους".
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών