Άρθρο του Απόστολου Αποστόλου στο Bankingnews.gr
Είναι να αναρωτιέσαι πως η πολιτική διεθνώς αποτελεί μια μόνιμη αντιδικία με την καθημερινότητα των πολιτών.
Και επίσης γιατί η πολιτική έφθασε να γίνει φτηνό σόου, ένα εικονικό ψηφιακό θέαμα μέσα σε μια κοινωνία ιδιωτών και έπαψε να αποτελεί μια αγωνιστική δράση σε μια κοινωνία πολιτών.
Η πολιτική έφτασε να αποτελεί ένα πολιτικό επικοινωνιακό βεγγαλικό, ένα υβρίδιο πολιτικής φάρσας, που απευθύνεται στο εκτροφείο των πολιτών. Σ’ εκείνο το εκτροφείο των πολιτών με το αναπεπταμένο πεδίο βοσκής του, όπου διαμορφώνει την άποψη του από την τηλεχαβούζα και παγιδεύεται με ευκολία στη εκπολιτισμένη βαρβαρότητα, όπου το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν αληθινό, το φτιαχτό σαν γνήσιο. Και τελικά τίποτα δεν παραμένει στη θέση του, γιατί όλα κινούνται στην αταξία που λογαριάζονται ως επιτυχία.
Εξάλλου έχουμε περάσει, ας μη το ξεχνάμε στη ζώνη της υπερ-ταχύτητας, της αλληλοεπικάλυψης, της συναίρεσης. Δείτε με την ευκολία που οι πολίτες διασχίζουν τις αποστάσεις από τα αριστερά στα δεξιά κόμματα. Και συμβαίνει γιατί στις πολιτικές θέσεις των κομμάτων υπάρχει μια αλληλοπεριχώρηση, που επιτρέπει τα δεξιά κόμματα να εμφανίζονται ως αριστερά και τα αριστερά ως δεξιά, στο όνομα μιας παραληρηματικής απελευθέρωσης και συναρίθμησης όλων με όλα.
Οι πολιτικοί σήμερα δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί αποτελούν ένα κράμα της πολιτικής που έχει στραφεί στην ελαφρότητα, την ευκολία, στο life style, δηλαδή στις ανταύγειες ενός πολιτικού τεχνικού παροξυσμού και στα τεχνάσματα των ομοιοτύπων, δηλαδή στις κλιμακώσεις των αποχρώσεων του ίδιου που θέλει να φαίνεται άλλο. Και αυτό το μοντέλο των πολιτικών (αν είναι πολιτικοί τελικά και δεν αποτελούν τηλεοπτικούς αστέρες) παραμένει έξω και πέρα από τα κοινωνικά προβλήματα γιατί είναι το μοντέλο του πολιτικού που ζει με τα μποφόρ του ναρκισσισμού του.
O Κρις Χέτζες εκτιμά ότι ο Μακαρθισμός σκότωσε την Αριστερά στις Η.Π.Α, έτσι η Αριστερά συγχωνεύτηκε με τη Δεξιά και καλλιεργήθηκε μια νεοσυντηρητική σκέψη η οποία αποτέλεσε ένα μείγμα εκκεντρικού ρεαλισμού και οπτιμισμού. Ενώ ο Άντονι Γκίντενς μας προτείνει να δούμε τον κόσμο πέρα από τις διαιρετικές τιμές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Ο Φιλιπ Ντικ ο συγγραφέας των έργων, Ubik και The Swastika on the Sun, υποστηρίζει ότι το ψεύτικο και το αληθινό αναμειγνύονται, καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη τη διάκριση του ενός από το άλλο. Συνεχίζοντας θα μας πει ότι η τεχνητή νοημοσύνη και η πρόοδος στη ρομποτική φαίνονται ικανές να δημιουργήσουν έναν κόσμο στον οποίο θα είναι όλο και πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιος είναι άνθρωπος και ποιος ρομπότ, στον οποίο εξελιγμένα ανδροειδή θα ασχολούνται στο εξής σε διάφορες υπηρεσίες, όπως με τη φροντίδα των ηλικιωμένων και το σέρβις στα εστιατόρια. Τέλος, αλγόριθμοι όπως αυτοί που σχεδίασε η καναδική startup Lyrebird (ερευνητικό τμήμα τεχνητής νοημοσύνης) είναι ήδη ικανοί να μιμούνται τη φωνή οποιουδήποτε ατόμου, να συγχρονίζουν λέξεις με τα χείλη και να δημιουργούν απόλυτα ρεαλιστικά βίντεο στα οποία μια προσωπικότητα όπως ο Μπαράκ Ομπάμα θα λέει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν τα είχε πει ποτέ .
Ομοίως, ένας αλγόριθμος που δημιουργήθηκε από έναν χρήστη του Reddit (αμερικανική ιστοσελίδα συγκέντρωσης ειδήσεων και συζητήσεων), γνωστός ως Deepfake, δημιούργησε βίντεο που μπορεί να αντικαταστήσει το πρόσωπο οποιουδήποτε. Η πρώτη χρήση αυτού του εργαλείου ήταν η διάδοση ενός κατασκευασμένου πορνό στο οποίο οι ηθοποιοί είχαν τα πρόσωπα διασημοτήτων όπως της Γκαλ Γκαντόρ, πρωταγωνίστριας του Wonder Woman. Αλλά αν οι ψεύτικες ειδήσεις ήταν αρκετές για να προκαλέσουν πανικό, τι θα συμβεί όταν αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιείται για εκλογικούς σκοπούς, που θα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ψεύτικα βίντεο στα οποία πραγματικοί πολιτικοί βρίσκονται στις πιο ενοχλητικές καταστάσεις ή λένε πράγματα που δεν είχαν καν σκεφτεί. Ο Ρεϊ Κέρζουελ έχει αναφερθεί στην αλγοριθμική δημοκρατία η οποία θα επιτρέπει στους ψηφοφόρους να αναθέτουν τις αποφάσεις ψηφοφορίας τους (και συνεπώς την αντιπροσωπεία που επιθυμούν) σ’ έναν αλγόριθμο, ο οποίος θα μπορούσε να αναφέρεται ως ψηφιακός εκπρόσωπος ψηφοφορίας.
Ο κίνδυνος, όπως έγραψε ο Ιταλός δημοσιογράφος στο Il Tascabile, είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την «κατάρρευση της πραγματικότητας», στην οποία κανείς δεν διακρίνει πλέον το αληθινό από το ψεύτικο και στην οποία οι άνθρωποι δεν ξέρουν πλέον τι να πιστέψουν.
Απόστολος Αποστόλου, Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
www.bankingnews.gr
Και επίσης γιατί η πολιτική έφθασε να γίνει φτηνό σόου, ένα εικονικό ψηφιακό θέαμα μέσα σε μια κοινωνία ιδιωτών και έπαψε να αποτελεί μια αγωνιστική δράση σε μια κοινωνία πολιτών.
Η πολιτική έφτασε να αποτελεί ένα πολιτικό επικοινωνιακό βεγγαλικό, ένα υβρίδιο πολιτικής φάρσας, που απευθύνεται στο εκτροφείο των πολιτών. Σ’ εκείνο το εκτροφείο των πολιτών με το αναπεπταμένο πεδίο βοσκής του, όπου διαμορφώνει την άποψη του από την τηλεχαβούζα και παγιδεύεται με ευκολία στη εκπολιτισμένη βαρβαρότητα, όπου το ψεύτικο παρουσιάζεται σαν αληθινό, το φτιαχτό σαν γνήσιο. Και τελικά τίποτα δεν παραμένει στη θέση του, γιατί όλα κινούνται στην αταξία που λογαριάζονται ως επιτυχία.
Εξάλλου έχουμε περάσει, ας μη το ξεχνάμε στη ζώνη της υπερ-ταχύτητας, της αλληλοεπικάλυψης, της συναίρεσης. Δείτε με την ευκολία που οι πολίτες διασχίζουν τις αποστάσεις από τα αριστερά στα δεξιά κόμματα. Και συμβαίνει γιατί στις πολιτικές θέσεις των κομμάτων υπάρχει μια αλληλοπεριχώρηση, που επιτρέπει τα δεξιά κόμματα να εμφανίζονται ως αριστερά και τα αριστερά ως δεξιά, στο όνομα μιας παραληρηματικής απελευθέρωσης και συναρίθμησης όλων με όλα.
Οι πολιτικοί σήμερα δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί αποτελούν ένα κράμα της πολιτικής που έχει στραφεί στην ελαφρότητα, την ευκολία, στο life style, δηλαδή στις ανταύγειες ενός πολιτικού τεχνικού παροξυσμού και στα τεχνάσματα των ομοιοτύπων, δηλαδή στις κλιμακώσεις των αποχρώσεων του ίδιου που θέλει να φαίνεται άλλο. Και αυτό το μοντέλο των πολιτικών (αν είναι πολιτικοί τελικά και δεν αποτελούν τηλεοπτικούς αστέρες) παραμένει έξω και πέρα από τα κοινωνικά προβλήματα γιατί είναι το μοντέλο του πολιτικού που ζει με τα μποφόρ του ναρκισσισμού του.
O Κρις Χέτζες εκτιμά ότι ο Μακαρθισμός σκότωσε την Αριστερά στις Η.Π.Α, έτσι η Αριστερά συγχωνεύτηκε με τη Δεξιά και καλλιεργήθηκε μια νεοσυντηρητική σκέψη η οποία αποτέλεσε ένα μείγμα εκκεντρικού ρεαλισμού και οπτιμισμού. Ενώ ο Άντονι Γκίντενς μας προτείνει να δούμε τον κόσμο πέρα από τις διαιρετικές τιμές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Ο Φιλιπ Ντικ ο συγγραφέας των έργων, Ubik και The Swastika on the Sun, υποστηρίζει ότι το ψεύτικο και το αληθινό αναμειγνύονται, καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη τη διάκριση του ενός από το άλλο. Συνεχίζοντας θα μας πει ότι η τεχνητή νοημοσύνη και η πρόοδος στη ρομποτική φαίνονται ικανές να δημιουργήσουν έναν κόσμο στον οποίο θα είναι όλο και πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιος είναι άνθρωπος και ποιος ρομπότ, στον οποίο εξελιγμένα ανδροειδή θα ασχολούνται στο εξής σε διάφορες υπηρεσίες, όπως με τη φροντίδα των ηλικιωμένων και το σέρβις στα εστιατόρια. Τέλος, αλγόριθμοι όπως αυτοί που σχεδίασε η καναδική startup Lyrebird (ερευνητικό τμήμα τεχνητής νοημοσύνης) είναι ήδη ικανοί να μιμούνται τη φωνή οποιουδήποτε ατόμου, να συγχρονίζουν λέξεις με τα χείλη και να δημιουργούν απόλυτα ρεαλιστικά βίντεο στα οποία μια προσωπικότητα όπως ο Μπαράκ Ομπάμα θα λέει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν τα είχε πει ποτέ .
Ομοίως, ένας αλγόριθμος που δημιουργήθηκε από έναν χρήστη του Reddit (αμερικανική ιστοσελίδα συγκέντρωσης ειδήσεων και συζητήσεων), γνωστός ως Deepfake, δημιούργησε βίντεο που μπορεί να αντικαταστήσει το πρόσωπο οποιουδήποτε. Η πρώτη χρήση αυτού του εργαλείου ήταν η διάδοση ενός κατασκευασμένου πορνό στο οποίο οι ηθοποιοί είχαν τα πρόσωπα διασημοτήτων όπως της Γκαλ Γκαντόρ, πρωταγωνίστριας του Wonder Woman. Αλλά αν οι ψεύτικες ειδήσεις ήταν αρκετές για να προκαλέσουν πανικό, τι θα συμβεί όταν αυτή η τεχνολογία χρησιμοποιείται για εκλογικούς σκοπούς, που θα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ψεύτικα βίντεο στα οποία πραγματικοί πολιτικοί βρίσκονται στις πιο ενοχλητικές καταστάσεις ή λένε πράγματα που δεν είχαν καν σκεφτεί. Ο Ρεϊ Κέρζουελ έχει αναφερθεί στην αλγοριθμική δημοκρατία η οποία θα επιτρέπει στους ψηφοφόρους να αναθέτουν τις αποφάσεις ψηφοφορίας τους (και συνεπώς την αντιπροσωπεία που επιθυμούν) σ’ έναν αλγόριθμο, ο οποίος θα μπορούσε να αναφέρεται ως ψηφιακός εκπρόσωπος ψηφοφορίας.
Ο κίνδυνος, όπως έγραψε ο Ιταλός δημοσιογράφος στο Il Tascabile, είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την «κατάρρευση της πραγματικότητας», στην οποία κανείς δεν διακρίνει πλέον το αληθινό από το ψεύτικο και στην οποία οι άνθρωποι δεν ξέρουν πλέον τι να πιστέψουν.
Απόστολος Αποστόλου, Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών