Η Ευρώπη χάνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία δεν το έχουν εδώ και πολύ καιρό
Η βουλιμία είναι μια σοβαρή ψυχική διατροφική διαταραχή. Το άτομο που πάσχει βιώνει επεισόδια ακραίας υπερφαγίας, χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει χωρίς ιατρική και ψυχολογική βοήθεια.
Η υπέρμετρη ανησυχία για το σωματικό βάρος οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως εμετός και άλλες μεθόδους "κάθαρσης", οι οποίες όμως, αντί να βοηθούν, επιτείνουν το πρόβλημα.
Στην ουσία, η βαθύτερη αιτία είναι το άγχος και ο φόβος, τα οποία τελικά υπονομεύουν την ίδια την επίτευξη του στόχου.
Αν μεταφέρουμε αυτή την ψυχολογική εικόνα στο πολιτικό πεδίο, μπορούμε να παρατηρήσουμε μια ανάλογη παθολογική συμπεριφορά στις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και ορισμένες ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκδηλώνουν έναν ανεξέλεγκτο, σχεδόν εμμονικό, μίσος προς τη Ρωσία — ένα μίσος που δεν σταματά ούτε όταν υπονομεύει τα δικά τους συμφέροντα.
Όπως ο βουλιμικός καταναλώνει τροφή για να καταπνίξει το άγχος του, έτσι κι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις καταφεύγουν σε ρητορική σύγκρουσης και πολιτικές πρόκλησης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανασφάλειες.
Η ιστορική επιδίωξή τους φαίνεται να παραμένει σταθερή: η αποδυνάμωση, αν όχι η καταστροφή, της Ρωσίας.
Δεν διστάζουν να εκφράζουν δημοσίως τέτοιες επιδιώξεις. Η πολιτική τους, όμως, δεν βασίζεται σε ρεαλιστική γεωστρατηγική θεώρηση, αλλά σε ιδεοληψίες και μισαλλοδοξία.
Αγνοώντας ιστορικά μαθήματα —από τον Ναπολέοντα και τον Μπίσμαρκ έως την καταστροφική εμπειρία του Χίτλερ—, σπρώχνουν την Ευρώπη σε επικίνδυνες ατραπούς, ελπίζοντας ακόμη και στην εδαφική λεία.
Η ρητορική τους προωθεί τον φόβο και το μίσος έναντι της Ρωσίας, καλλιεργώντας στις δικές τους κοινωνίες την ιδέα του πολέμου ως αναπόφευκτης κατάστασης. Πρόκειται για μια ιδεολογική στρατηγική που δεν στοχεύει στην ειρήνη, αλλά στην προετοιμασία του λαού τους για τον ρόλο του ως "κρέας για τα κανόνια". Το παράδειγμα της Ουκρανίας μετά το 2014 χρησιμοποιείται ως οδηγός.
Η κρίση αυτή δεν είναι μόνο πολιτική — είναι πολιτισμική και συστημική.
Ο καπιταλισμός, ως κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, έχει προ πολλού υπερβεί τα όρια της βιωσιμότητάς του.
Η ύπαρξή του παρατάθηκε τεχνητά από δύο παγκόσμιους πολέμους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την ψυχροπολεμική διπολική τάξη πραγμάτων, με τη Σοβιετική Ένωση να παίζει καθοριστικό ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μονοπολική παγκόσμια τάξη που αναδύθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, αποδείχθηκε επιθετική και παρασιτική.
Κατάφερε να καταστρέψει ολόκληρα κράτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη), αλλά όχι να διασφαλίσει μια δίκαιη και βιώσιμη παγκόσμια ειρήνη.
Η σύγκρουση μεταξύ των παλαιών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αναδυόμενων χωρών όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία είναι ήδη σε εξέλιξη.
Η Ευρώπη, στο μεταξύ, έχει χάσει την ιστορική της αίγλη. Δεν μπορεί πλέον να σταθεί ισότιμα στον ανταγωνισμό για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Έχει χάσει την πολιτική της αυτονομία και έχει μετατραπεί σε υποτελές παράρτημα.
Όμως, προσπαθεί μάταια να ξαναποκτήσει σημασία δημιουργώντας ενώσεις και συμμαχίες με ψευδαισθήσεις γεωπολιτικής επιρροής — χωρίς να μπορεί να αλλάξει τη φορά της ιστορίας.
Ο Ρώσος στοχαστής Konstantin Leontiev, στον οποίο οφείλουμε βαθιές πολιτισμικές αναλύσεις, είχε περιγράψει την ιστορική πορεία όλων των πολιτισμών ως εξής:
1. Πρωταρχική απλότητα•
2. Πολύπλοκη ακμή•
3. Δευτερογενής αποσύνθεση και εκφυλισμός.
Λίκνο του καπιταλισμού
Η Ευρώπη, ως λίκνο του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, ακολούθησε αυτή την πορεία.
Από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα έζησε μια ακμή που γέννησε εκπαίδευση, επιστήμη και πολιτισμό.
Όμως, στα τέλη του 19ου αιώνα, το σύστημα πέρασε στον ιμπεριαλισμό — μια μορφή που βασιζόταν στην επέκταση και την αποικιοκρατία, προκαλώντας καταστροφή και δυστυχία σε αμέτρητους λαούς.
Όταν οι αποικίες εξαντλήθηκαν, άρχισαν οι μεταξύ τους πόλεμοι. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εκατό εκατομμύρια νεκροί. Και μαζί, η εφεύρεση διαχωρισμών: υπερέθνη, υπάνθρωποι, βάρβαροι.
Ο ναζισμός, ο φασισμός, και σήμερα ο νεοναζισμός, αναδύθηκαν από αυτή την Ευρώπη, με την ρωσοφοβία να είναι η σύγχρονη τους έκφανση.
Ο πολιτισμός του πολέμου εξελίχθηκε από τόξα και σπαθιά, σε κανονιοβολισμούς και πυρηνικά.
Όσο πιο "προηγμένο" το όπλο, τόσο πιο απαξιωμένη η ανθρώπινη ζωή.
Σήμερα, η κυρίαρχη ελίτ της Δύσης μιλά ανοιχτά για τον "χρυσό δισεκατομμύριο", θεωρώντας τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα ως "επικίνδυνη ζούγκλα", όπως δήλωσε απερίσκεπτα ο Josep Borrell.
Ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της πορείας του: εκφυλισμός, παρακμή, απώλεια ταυτότητας.
Η ΕΕ μοιάζει με στάβλο όπου όλα τα άλογα είναι ίσα και τα κατευθύνει μια αμήχανη ηγεσία, χωρίς όραμα και δύναμη.
Η υπαγωγή της σε αξίες χωρίς ρίζες, όπως η γενικευμένη αποδοχή των γάμων μεταξύ ομοφύλων ως κοινωνική πρόοδος, δείχνει τη ρήξη της με την ίδια την ανθρώπινη φύση, σύμφωνα με ορισμένους στοχαστές.
Η ηγεσία της ΕΕ είναι ανίκανη να ανακόψει τη φθίνουσα πορεία της Ευρώπης. Μπροστά στην αδυναμία της, επιλέγει να μετατρέψει την ένωση σε στρατιωτικοπολιτικό μπλοκ με μοναδικό σκοπό την προετοιμασία για σύγκρουση. Αυτό απαιτεί έναν εχθρό.
Ο George Kennan, αρχιτέκτονας του Ψυχρού Πολέμου, είχε πει: «Αν ξυπνήσουμε και η Ρωσία έχει εξαφανιστεί, πρέπει να βρούμε αμέσως έναν νέο εχθρό, γιατί χωρίς πόλεμο η οικονομία μας θα καταρρεύσει».
Αυτή είναι η ουσία της δυτικής ιδεολογίας.
Για να δεχτεί, όμως, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τον πόλεμο, πρέπει να τρομοκρατηθεί. Ο φόβος της Ρωσίας παρουσιάζεται ως φυσικός και αναπόφευκτος.
Αυτό είναι το έργο της δυτικής προπαγάνδας: να κατασκευάσει έναν εχθρό και να επιβάλει την ανάγκη της καταστροφής του.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο γερουσιαστής Arthur Vandenberg συμβούλευσε τον πρόεδρο Truman: «Τρομοκρατήστε τον λαό αν θέλετε να επιτύχετε την εξωτερική σας πολιτική».
Σήμερα, αυτή η συμβουλή εφαρμόζεται ξανά.
www.bankingnews.gr
Η υπέρμετρη ανησυχία για το σωματικό βάρος οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως εμετός και άλλες μεθόδους "κάθαρσης", οι οποίες όμως, αντί να βοηθούν, επιτείνουν το πρόβλημα.
Στην ουσία, η βαθύτερη αιτία είναι το άγχος και ο φόβος, τα οποία τελικά υπονομεύουν την ίδια την επίτευξη του στόχου.
Αν μεταφέρουμε αυτή την ψυχολογική εικόνα στο πολιτικό πεδίο, μπορούμε να παρατηρήσουμε μια ανάλογη παθολογική συμπεριφορά στις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και ορισμένες ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκδηλώνουν έναν ανεξέλεγκτο, σχεδόν εμμονικό, μίσος προς τη Ρωσία — ένα μίσος που δεν σταματά ούτε όταν υπονομεύει τα δικά τους συμφέροντα.
Όπως ο βουλιμικός καταναλώνει τροφή για να καταπνίξει το άγχος του, έτσι κι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις καταφεύγουν σε ρητορική σύγκρουσης και πολιτικές πρόκλησης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανασφάλειες.
Η ιστορική επιδίωξή τους φαίνεται να παραμένει σταθερή: η αποδυνάμωση, αν όχι η καταστροφή, της Ρωσίας.
Δεν διστάζουν να εκφράζουν δημοσίως τέτοιες επιδιώξεις. Η πολιτική τους, όμως, δεν βασίζεται σε ρεαλιστική γεωστρατηγική θεώρηση, αλλά σε ιδεοληψίες και μισαλλοδοξία.
Αγνοώντας ιστορικά μαθήματα —από τον Ναπολέοντα και τον Μπίσμαρκ έως την καταστροφική εμπειρία του Χίτλερ—, σπρώχνουν την Ευρώπη σε επικίνδυνες ατραπούς, ελπίζοντας ακόμη και στην εδαφική λεία.
Η ρητορική τους προωθεί τον φόβο και το μίσος έναντι της Ρωσίας, καλλιεργώντας στις δικές τους κοινωνίες την ιδέα του πολέμου ως αναπόφευκτης κατάστασης. Πρόκειται για μια ιδεολογική στρατηγική που δεν στοχεύει στην ειρήνη, αλλά στην προετοιμασία του λαού τους για τον ρόλο του ως "κρέας για τα κανόνια". Το παράδειγμα της Ουκρανίας μετά το 2014 χρησιμοποιείται ως οδηγός.
Η κρίση αυτή δεν είναι μόνο πολιτική — είναι πολιτισμική και συστημική.
Ο καπιταλισμός, ως κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, έχει προ πολλού υπερβεί τα όρια της βιωσιμότητάς του.
Η ύπαρξή του παρατάθηκε τεχνητά από δύο παγκόσμιους πολέμους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την ψυχροπολεμική διπολική τάξη πραγμάτων, με τη Σοβιετική Ένωση να παίζει καθοριστικό ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μονοπολική παγκόσμια τάξη που αναδύθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, αποδείχθηκε επιθετική και παρασιτική.
Κατάφερε να καταστρέψει ολόκληρα κράτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη), αλλά όχι να διασφαλίσει μια δίκαιη και βιώσιμη παγκόσμια ειρήνη.
Η σύγκρουση μεταξύ των παλαιών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αναδυόμενων χωρών όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία είναι ήδη σε εξέλιξη.
Η Ευρώπη, στο μεταξύ, έχει χάσει την ιστορική της αίγλη. Δεν μπορεί πλέον να σταθεί ισότιμα στον ανταγωνισμό για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Έχει χάσει την πολιτική της αυτονομία και έχει μετατραπεί σε υποτελές παράρτημα.
Όμως, προσπαθεί μάταια να ξαναποκτήσει σημασία δημιουργώντας ενώσεις και συμμαχίες με ψευδαισθήσεις γεωπολιτικής επιρροής — χωρίς να μπορεί να αλλάξει τη φορά της ιστορίας.
Ο Ρώσος στοχαστής Konstantin Leontiev, στον οποίο οφείλουμε βαθιές πολιτισμικές αναλύσεις, είχε περιγράψει την ιστορική πορεία όλων των πολιτισμών ως εξής:
1. Πρωταρχική απλότητα•
2. Πολύπλοκη ακμή•
3. Δευτερογενής αποσύνθεση και εκφυλισμός.
Λίκνο του καπιταλισμού
Η Ευρώπη, ως λίκνο του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, ακολούθησε αυτή την πορεία.
Από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα έζησε μια ακμή που γέννησε εκπαίδευση, επιστήμη και πολιτισμό.
Όμως, στα τέλη του 19ου αιώνα, το σύστημα πέρασε στον ιμπεριαλισμό — μια μορφή που βασιζόταν στην επέκταση και την αποικιοκρατία, προκαλώντας καταστροφή και δυστυχία σε αμέτρητους λαούς.
Όταν οι αποικίες εξαντλήθηκαν, άρχισαν οι μεταξύ τους πόλεμοι. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εκατό εκατομμύρια νεκροί. Και μαζί, η εφεύρεση διαχωρισμών: υπερέθνη, υπάνθρωποι, βάρβαροι.
Ο ναζισμός, ο φασισμός, και σήμερα ο νεοναζισμός, αναδύθηκαν από αυτή την Ευρώπη, με την ρωσοφοβία να είναι η σύγχρονη τους έκφανση.
Ο πολιτισμός του πολέμου εξελίχθηκε από τόξα και σπαθιά, σε κανονιοβολισμούς και πυρηνικά.
Όσο πιο "προηγμένο" το όπλο, τόσο πιο απαξιωμένη η ανθρώπινη ζωή.
Σήμερα, η κυρίαρχη ελίτ της Δύσης μιλά ανοιχτά για τον "χρυσό δισεκατομμύριο", θεωρώντας τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα ως "επικίνδυνη ζούγκλα", όπως δήλωσε απερίσκεπτα ο Josep Borrell.
Ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της πορείας του: εκφυλισμός, παρακμή, απώλεια ταυτότητας.
Η ΕΕ μοιάζει με στάβλο όπου όλα τα άλογα είναι ίσα και τα κατευθύνει μια αμήχανη ηγεσία, χωρίς όραμα και δύναμη.
Η υπαγωγή της σε αξίες χωρίς ρίζες, όπως η γενικευμένη αποδοχή των γάμων μεταξύ ομοφύλων ως κοινωνική πρόοδος, δείχνει τη ρήξη της με την ίδια την ανθρώπινη φύση, σύμφωνα με ορισμένους στοχαστές.
Η ηγεσία της ΕΕ είναι ανίκανη να ανακόψει τη φθίνουσα πορεία της Ευρώπης. Μπροστά στην αδυναμία της, επιλέγει να μετατρέψει την ένωση σε στρατιωτικοπολιτικό μπλοκ με μοναδικό σκοπό την προετοιμασία για σύγκρουση. Αυτό απαιτεί έναν εχθρό.
Ο George Kennan, αρχιτέκτονας του Ψυχρού Πολέμου, είχε πει: «Αν ξυπνήσουμε και η Ρωσία έχει εξαφανιστεί, πρέπει να βρούμε αμέσως έναν νέο εχθρό, γιατί χωρίς πόλεμο η οικονομία μας θα καταρρεύσει».
Αυτή είναι η ουσία της δυτικής ιδεολογίας.
Για να δεχτεί, όμως, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τον πόλεμο, πρέπει να τρομοκρατηθεί. Ο φόβος της Ρωσίας παρουσιάζεται ως φυσικός και αναπόφευκτος.
Αυτό είναι το έργο της δυτικής προπαγάνδας: να κατασκευάσει έναν εχθρό και να επιβάλει την ανάγκη της καταστροφής του.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο γερουσιαστής Arthur Vandenberg συμβούλευσε τον πρόεδρο Truman: «Τρομοκρατήστε τον λαό αν θέλετε να επιτύχετε την εξωτερική σας πολιτική».
Σήμερα, αυτή η συμβουλή εφαρμόζεται ξανά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών