γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Με τις αποφάσεις να λαμβάνονται ολοένα και συχνότερα με όρους marketing η ίδια η υπόσταση, η φύση του ποδοσφαίρου σε βάθος χρόνου απειλείται, τελευταία έμπνευση οι φανέλες χωρίς το σήμα της ομάδας, να θες να... το φιλήσεις και να μην μπορείς!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια η περιοχή Μόντα, στο διαμέρισμα του Καντικιόι, στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης, αποτελούσε ένα, έως και αυστηρά, οικιστικό κομμάτι, χωρίς πραγματική, ή έστω... ξεχωριστή, αστική ταυτότητα! Εδώ και λίγο καιρό η κατάσταση, ή καλύτερα, η υπόστασή της, έχει αλλάξει θεαματικά, έχει πια μετατραπεί σε κάτι σαν ψυχαγωγικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό κέντρο! Πέρα από τους ιδιαίτερους χώρους ψυχαγωγίας αλλά και τις ολοένα και περισσότερες εστίες Τέχνης που ξεπηδούν είναι πλέον οι άνθρωποί της, τόσο οι κάτοικοι όσο και οι, ολοένα και πιο συχνοί αλλά και φανατικοί, επισκέπτες που την καθιστούν αν όχι κέντρο διανόησης της Πόλης σίγουρα ένα θύλακα πολύ προοδευτικό και προσανατολισμένο στο μέλλον κόντρα στο γενικότερο κλίμα συντήρησης!
Σε αυτό ακριβώς το συνεχώς αναπτυσσόμενο και εξελισσόμενο, χωροταξικά και όχι μόνο πλαίσιο, είναι κάποιες αξίες που παραμένουν σταθερές, μία από αυτές και η φημισμένη Φενέρμπαχτσε, ο πολυαθλητικός, ποδοσφαιρικός σε ότι αφορά το κείμενο, σύλλογος που φέρει το όνομα της συνοικίας στην οποία ιδρύθηκε το μακρινό 1907! Τότε μάλιστα οι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν τη δημιουργία του λειτούργησαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, εν κρυπτώ, το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ ήταν η... δική του νεολαία να τρέχει πίσω από μία μπάλα όπως έκαναν τα παιδιά των οικογενειών των Άγγλων που ζούσαν τότε, και δεν ήταν λίγες αυτές οι οικογένειες, στο κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Ακόμη και σήμερα, ίσως και προφανώς, μετά από 114 ολόκληρά χρόνια, το... σπίτι, η καρδιά του συλλόγου που γεννήθηκε στο ισόγειο του αριθμού 3 της οδού Μπισμπιγίκ στα ίδια μέρη συνεχίζει να χτυπάει, το αρχηγείο της ομάδας βρίσκεται στο νησί με το οποίο μοιράζεται το όνομά της, αν βρεθεί κανείς στον Άγιο Αντρέα, όπως ονομάζεται στα ελληνικά η περιοχή, δε θα χρειαστεί να ψάξει και πολύ για να το εντοπίσει!
Σε αντίθεση με το... δύσμοιρο Μουχάμεντ Γκουμουσκάγια, που όσο και να ψάχνει, με το που σκόραρε κόντρα στην Ελσίνκι μπήκε στη διαδικασία, δεν πρόκειται να εντοπίσει στη φανέλα του, φανέλα της Φενέρ, το έμβλημα της ομάδας γιατί πολύ απλά... δεν υπάρχει! Και μπορεί η εικόνα του σκυμμένου ποδοσφαιριστή που αναζητούσε εναγωνίως στην εμφάνισή του το... σημείο αναφοράς να έγινε viral αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι έγινε, παράλληλα, δεκτή και με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό, κάθε άλλο, αν όχι από τους περισσότερους σίγουρα από πάρα πολλούς λάτρεις της Φενέρ αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα εκεί έξω! Ήταν πάντως, σε κάθε περίπτωση, το χθεσινό... το λες και κωμικό, συμβάν η αφορμή να αντιληφθούμε ότι υπήρξε εταιρεία αθλητικής ένδυσης που τόλμησε, προφανώς στο βωμό του, ή έστω με γνώμονα το, marketing να τα βάλει με τα ιερά και τα όσια του αθλήματος! Γιατί, όσο... βαρύγδουπο κι αν ακούγεται, περί αυτού ακριβώς πρόκειται!
Μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τάση, η αλήθεια είναι, αυτός ο διάλογος μεταξύ ιστορικότητας και εμπορικότητας στο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, είναι αρκετές οι περιπτώσεις ομάδων που μπήκαν, εσχάτως, στη διαδικασία να... εκσυγχρονίσουν, ακόμη και να αλλάξουν το έμβλημά τους! Πρώτη το τόλμησε η Γιουβέντους, στα μέρη μας το έχουν κάνει από τις ομάδες της Σουπερλίγκ ΟΦΗ και Αστέρας, ο ΠΑΟΚ δεν το άλλαξε, το έφερε στο σήμερα, πριν από λίγους μήνες, με ανεπαίσθητες η αλήθεια είναι πινελιές, μπήκε στο κλαμπ και η Ίντερ! Πολύ εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το κίνητρο είναι, αν όχι πρώτα και πάνω απ' όλα σίγουρα σε πολύ μεγάλο βαθμό, σε όλες τις περιπτώσεις, ΚΑΙ οικονομικό! Με τα επιστημονικά - στατιστικά εργαλεία που έχουν, τώρα πια, οι σύλλογοι αλλά και οι εταιρείες με τις οποίες συνεργάζονται στα χέρια τους δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να προεκτιμηθεί η απήχηση, όπου απήχηση βάλτε δίπλα ευρώ, αγγλικές, στο κλαμπ των ομάδων με φανέλες χωρίς... ταυτότητα και η Σίτι, ή και τουρκικές λίρες, μιας οποιασδήποτε... αυτής της φύσης κίνησης!
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω ότι δεν εκτιμάται, μη σας πω ότι δεν απασχολεί κιόλας, είναι ο τρόπος με τον οποίο τέτοιου είδους στρατηγικές επιλογές μπορούν, δυστυχώς αν με ρωτάτε θα τα καταφέρουν, όταν θα αρχίσουν να... μαζεύονται πολλές, σε βάθος χρόνου, να πληγώσουν τη σχέση συλλόγων με την ίδια τους την πορεία μέσα στο χρόνο, με τα ίδια τους τα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτιστικά ακόμη και πολιτικά ερείσματα! Κάτι που αν, ή ακριβέστερα ΟΤΑΝ συμβεί, θα αλλοιώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ίδια την υπόσταση των ομάδων, θα τις αποκόψει από την κληρονομιά τους, θα τις αφήσει χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης ή έστω... διαφοροποίησης από όλες τις υπόλοιπες! Θα μετατρέψει με λίγα λόγια το ποδόσφαιρο σε μία άνοστη σούπα, χωρίς αιχμές, αντιθέσεις, χρώματα και... σήματα, ας μη γελιόμαστε, όταν επιλέγουμε ομάδα κατά μία έννοια επιλέγουμε «στρατόπεδο», αν όλοι είναι ίδιοι τι ακριβώς θα κάνουμε; Και μαζί με εμάς τι θα κάνουν και όλοι αυτοί που θα φτάσουν όσο ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια εμπορικές τακτικές έως και να καταστρέψουν το προϊόν που πασχίζουν, ολοένα και πιο ακριβά, να πουλήσουν!
Στη γλώσσα του ποδοσφαίρου αλλά και της αγοράς που είναι η αγγλική αυτό λέγεται damaged goods, ούτε για το ποδόσφαιρο ούτε για την αγορά μπορεί κάτι τέτοιο να φέρει... καλά νέα! Αγαπητοί και αγαπητές, αφήστε λοιπόν το έμβλημα, δε διαχωρίζεται τυχαία, ακόμη και σε επίπεδο λεξιλογίου από το εμπορικό σήμα, badge vs logo, στη θέση του! Πειράζετε πολλά , κάποιες φορές ίσως και καλά να κάνετε, στο ποδόσφαιρο, σεβαστείτε όμως τις βασικές του αρχές! Μία από αυτές, οδηγός για δεκάδες εκατομμύρια, για να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα, πελάτες σας εκεί έξω είναι και το, πιο κλισέ πεθαίνεις το ξέρω αλλά τι να κάνω, σήμα στο μέρος της καρδιάς! Και όχι ως επαναλαμβανόμενο, ομοιόχρωμο με τη φανέλα, μοτίβο σε όλη της την επιφάνεια, γιατί αυτός είναι ο corporate αντίλογος! Αν ήταν άλλωστε τόσο εμφανές θα το έβρισκε και ο κακόμοιρος ο Μουχάμεντ που θα θυμάται σε όλη του τη ζωή πως όταν πέτυχε το πρώτο γκολ της επαγγελματικής του καριέρας αντί να πετάει... έσκυψε, αντί να πανηγυρίζει... απογοητεύθηκε γιατί εκεί που έψαχνε υπήρχε αυτό που, νομοτελειακά, κάποια στιγμή, θα κληθείτε να πουλήσετε, το... τίποτα! Και το τίποτα μόνο μια φορά πουλήθηκε ακριβά, στο μύθο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα ρούχα του Βασιλιά!» Μέχρι που όλοι αντιλήφθηκαν ότι ο Βασιλιάς ήταν, ο «Βασιλιάς των σπορ» αν συνεχίσετε έτσι θα είναι, γυμνός!
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών