Η κουλτούρα της Γερμανίας να καλοδέχεται τους πρόσφυγες (Willkommenskultur) και το παράδειγμα της Merkel για τον υπόλοιπο κόσμο
Για πολύ καιρό η Ευρώπη είχε κλείσει τα μάτια στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, προσπαθώντας να κρατήσει τα πλήθη προσφύγων μακριά της.
Ξαφνικά, όμως, επισημαίνεται σε άρθρο του Economist, οι πύλες της ηπείρου άνοιξαν από δύο πολιτικές δυνάμεις: η πρώτη είναι η ηθική συνείδηση, που καθυστερημένα ξύπνησε από την εικόνα ενός πνιγμένου παιδιού από τη Συρία στις τουρκικές ακτές.
Η άλλη είναι το πολιτικό θάρρος της γερμανίδας καγκελάριου, Angela Merkel, που είπε στους πολίτες της χώρας της να αφήσουν στην άκρη τους φόβους τους για τους μετανάστες και να δείξουν συμπάθεια στους χρείζοντες βοήθεια.
Δεκάδες χιλιάδες αναζητούντες άσυλο συρρέουν στη Γερμανία με τρένα, με λεωφορεία, ακόμη και με τα πόδια, φωνάζοντας «Γερμανία! Γερμανία!», για να γίνουν δεκτοί από πλήθος που επευφημεί.
Η Γερμανίδα δείχνει ότι η Γηραιά Ήπειρος μπορεί να δεχθεί τους κουρασμένους, τους φτωχούς και τις άμορφες μάζες που αναζητούν αέρα για να αναπνεύσουν ελεύθερα.
Λέει ότι μπορεί να απορροφήσει, όχι χιλιάδες, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων.
Ωστόσο, σημειώνει ο Economist, αυτός ο αριθμός ατόμων δημιουργεί αναπόφευκτα πολλές ανησυχίες: ότι οι πολιτισμοί θα πλημμυρίσουν από… εξωγήινους, ότι οι οικονομίες θα επιβαρυνθούν υπερβολικά, τα κοινωνικά δικαιώματα θα πρέπει να μειωθούν και ακόμη ότι οι τρομοκράτες θα εισχωρήσουν.
Τα κόμματα που είναι εναντίον της μετανάστευσης βλέπουν τα ποσοστά τους να αυξάνονται ανά την Ευρώπη.
Στις ΗΠΑ, επίσης, ορισμένοι πολιτικοί θέλουν να χτίσουν τείχη ώστε να κρατήσουν τους ξένους έξω.
Ωστόσο, το να δούμε τους μετανάστες ως βάρος είναι μεγάλο λάθος.
Η απάντηση σε αυτούς τους οικείους φόβους δεν είναι να τεθούν περισσότεροι φραγμοί, αλλά να γίνει διαχείριση των πιέσεων και των κινδύνων διασφαλίζοντας ότι η μετανάστευση βελτιώνει τις ζωές τόσο των μεταναστών όσο και αυτών που τους φιλοξενούν.
Το βασικό σημείο είναι η αίσθηση της προοπτικής.
Willkommen, bienvenue, salaam alaikum
Ως μια εύπορη και ειρηνική ήπειρος, περικυκλωμένη από μεγάλες περιοχές όπου επικρατεί η φτώχεια και το χάος, η Ευρώπη προσελκύει πολλούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Τα 4 εκατ. πρόσφυγες από τη Συρία συγκρίνονται με το 1,2 εκατ. από τους πολέμους στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 και τα 15 εκατ. μετά των Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες υπολογίζει στα 59,5 εκατ. τους πρόσφυγες και άλλους που αναγκαστικά εγκατέλειψαν τις εστίες τους παγκοσμίως.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να δεχθεί του πάντες, όμως, στην πραγματικότητα οι περισσότεροι προτιμούν μια αξιοπρεπή ζωή στο σπίτι τους.
Επιπλέον, η ιστορία της μετανάστευσης είναι ένας κατάλογος από υπερβολικούς φόβους, με αμέτρητα παραδείγματα εξορίστων, που διαμορφώνουν ζωντανές κοινότητες που εμπλουτίζουν τις χώρες φιλοξενίας: οι Εβραίοι, οι Αρμένιοι είναι μερικοί από αυτούς.
Τι πρέπει να γίνει
Η κουλτούρα της Γερμανίας να καλοδέχεται τους πρόσφυγες (Willkommenskultur) είναι σωστή ηθικά, οικονομικά και πολιτικά, αποτελώντας παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να σκεφτούν αυτές τις τρεις ομάδες: πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες και ψηφοφόροι.
Ξεκινώντας από τους πρόσφυγες, οι Σύριοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα των αναζητούντων άσυλο στην Ευρώπη και παρέχοντάς τους βοήθεια, αποτελεί μια σαφή ηθική υποχρέωση.
Η ευθύνη δεν είναι μόνον της Ευρώπης, αλλά του συνόλου του κόσμους.
Είναι αναγκαία μια συντονισμένη πολιτική για τη διαχείριση της συριακής κρίσης σε ολόκληρη την αλυσίδα μετεγκατάστασης.
Πρέπει να υπάρξει συντονισμένη προσπάθεια για τον περιορισμό του πολέμου, ξεκινώντας από τη δημιουργία προστατευόμενων παραδείσων.
Οι οργανισμοί του ΟΗΕ πρέπει να χρηματοδοτηθούν, οι γείτονες της Συρίας, που έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο μερίδιο προσφύγων, χρειάζονται βοήθεια για να παρέχουν εκπαίδευση και θέσεις εργασίας και όχι μόνο στρατόπεδα προσφύγων στην έρημο.
Η Αμερική, οι χώρες της Δύσης και ειδικά τα πλούσια βασίλεια του Κόλπου θα πρέπει να επαναγκαταστήσουν πολύ περισσότερους Σύρους.
Οι χώρες διέλευσης χρειάζονται βοήθεια για να διαχειριστούν τις ροές ανθρώπων και να απορροφήσουν τουλάχιστον μερικούς από αυτούς.
Οι πρόσφυγες θα πρέπει να είναι ικανοί να υποβάλλουν αίτημα για άσυλο στην Ευρώπη, χωρίς να διακινδυνεύουν τις ζωές τους στα χέρια διακινητών, κάτι που ίσως σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα προώθησης στις χώρες διέλευσης.
Στην Ευρώπη, οι πρόσφυγές θα πρέπει να μοιραστούν σε ολόκληρη την Ε.Ε. δίκαια, ενώ άλλοι μετανάστες στους οποίους δεν γίνεται δεκτή η είσοδός τους, θα πρέπει να επαναπατρίζονται.
Οι πρόσφυγες μπλέκονται με τους οικονομικούς μετανάστες, μπαίνουν στις ίδιες βάρκες και η δυσαρέσκεια για τους μετανάστες πλήττει την υποστήριξη προς τους πρόσφυγες.
Όμως, τι πρέπει να γίνει γι' αυτούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή από ό,τι μια πιο ασφαλή ζωή.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κράτη δεν μπορούν να είναι σε θέση να δέχονται όποιον έρχεται σε αναζήτηση προστασίας, θέλουν να επιλέξουν αυτούς που έρχονται για να εργαστούν.
Η προθυμία για την αποδοχή των νόμιμων μεταναστών βοηθά να καταπολεμηθεί η παρανομία, δηλαδή εκδίδοντας περισσότερες βίζες εργασίας δίνει στις γειτονικές χώρες μερίδιο στο σύστημα και συνεπώς αποτελεί έναν λόγο για να συνεργαστούν στην αναχαίτιση παράνομων μεταναστευτικών ροών.
Το βασικό στοιχείο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη χρειάζεται τους οικονομικούς μετανάστες. Έχει πολύ λίγους εργαζόμενους να πληρώνουν για τη συνταξιοδότηση των πολιτών της και να παρέχουν τις υπηρεσίες που επιθυμούν.
Οι μετανάστες είναι καθαροί συνεισφέροντες στο δημόσιο ταμείο, εγχέουν οικονομικό δυναμισμό και σχεδόν εξορισμού, ξεκινούν από μόνοι τους από το μηδέν.
Οι ψηφοφόροι μπορεί να μην είναι τόσο αισιόδοξοι, όμως.
Οι νεοφερμένοι χρειάζονται στέγη, σχολεία και υγειονομική περίθαλψη.
Υπάρχουν στοιχεία ότι συμπιέζουν τους μισθούς των χαμηλόμισθων -αν και μόλις και μετά βίας.
Όταν οι αγορές εργασίας είναι άκαμπτες, οι μετανάστες μπορεί να γίνουν μια κατώτερη τάξη. Ωστόσο, αυτό ενισχύει την άποψη όχι μιας Ευρώπης φρούριο, αλλά προς το καλό της δημόσιας πολιτικής και ιδιαίτερα για το είδος των ανοικτών, ευέλικτων αγορών εργασίας που χρειάζεται η Ευρώπη, είτε δεχθεί είτε όχι μετανάστες.
Οι ψηφοφόροι φοβούνται ότι οι μετανάστες δεν θα ενσωματωθούν.
Μια παλιά ιδέα του Χριστιανικού κόσμου εξακολουθεί να κρύβεται μέσα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική και τις δολοφονίες στην Ευρώπη, οι σχέσεις με τις μουσουλμανικές μειονότητες έχουν γίνει τεταμένες.
Ωστόσο, η συμπόνια προς τους άπορους μουσουλμάνους αποτελεί μέρος του αντίδοτου στη μισητή ιδεολογία της τζιχάντ.
Αντίθετα, τα εκατομμύρια Σύρων αν αφεθούν χωρίς φροντίδα στο περιθώριο της Ευρώπης, μπορούν να αποτελέσουν πηγή εξτρεμισμού, που δεν θα σέβεται κανένα σύνορο.
Αγαπάτε τους ξένους
Υπάρχουν σίγουρα όρια για τον αριθμό των μεταναστών που κάθε κοινωνία θα δεχτεί, αλλά οι αριθμοί που η Ευρώπη προτείνει να δεχθεί, δεν είναι για να παραβιαστούν.
Τα όρια κοινωνικής ανοχής είναι ασαφή, αλλάζουν με το χρόνο, την περίσταση και την ηγεσία.
Η Willkommenskultur δείχνει ότι οι λαοί της Ευρώπης είναι πιο φιλόξενη απ' ό,τι υποθέτουν οι νευρικοί πολιτικοί τους.
Η πολιτική του φόβου μπορεί να αλλάξει από την πολιτική της αξιοπρέπεια.
Η Merkel το κατάλαβε αυτό και το ίδιο θα πρέπει να κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Ξαφνικά, όμως, επισημαίνεται σε άρθρο του Economist, οι πύλες της ηπείρου άνοιξαν από δύο πολιτικές δυνάμεις: η πρώτη είναι η ηθική συνείδηση, που καθυστερημένα ξύπνησε από την εικόνα ενός πνιγμένου παιδιού από τη Συρία στις τουρκικές ακτές.
Η άλλη είναι το πολιτικό θάρρος της γερμανίδας καγκελάριου, Angela Merkel, που είπε στους πολίτες της χώρας της να αφήσουν στην άκρη τους φόβους τους για τους μετανάστες και να δείξουν συμπάθεια στους χρείζοντες βοήθεια.
Δεκάδες χιλιάδες αναζητούντες άσυλο συρρέουν στη Γερμανία με τρένα, με λεωφορεία, ακόμη και με τα πόδια, φωνάζοντας «Γερμανία! Γερμανία!», για να γίνουν δεκτοί από πλήθος που επευφημεί.
Η Γερμανίδα δείχνει ότι η Γηραιά Ήπειρος μπορεί να δεχθεί τους κουρασμένους, τους φτωχούς και τις άμορφες μάζες που αναζητούν αέρα για να αναπνεύσουν ελεύθερα.
Λέει ότι μπορεί να απορροφήσει, όχι χιλιάδες, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων.
Ωστόσο, σημειώνει ο Economist, αυτός ο αριθμός ατόμων δημιουργεί αναπόφευκτα πολλές ανησυχίες: ότι οι πολιτισμοί θα πλημμυρίσουν από… εξωγήινους, ότι οι οικονομίες θα επιβαρυνθούν υπερβολικά, τα κοινωνικά δικαιώματα θα πρέπει να μειωθούν και ακόμη ότι οι τρομοκράτες θα εισχωρήσουν.
Τα κόμματα που είναι εναντίον της μετανάστευσης βλέπουν τα ποσοστά τους να αυξάνονται ανά την Ευρώπη.
Στις ΗΠΑ, επίσης, ορισμένοι πολιτικοί θέλουν να χτίσουν τείχη ώστε να κρατήσουν τους ξένους έξω.
Ωστόσο, το να δούμε τους μετανάστες ως βάρος είναι μεγάλο λάθος.
Η απάντηση σε αυτούς τους οικείους φόβους δεν είναι να τεθούν περισσότεροι φραγμοί, αλλά να γίνει διαχείριση των πιέσεων και των κινδύνων διασφαλίζοντας ότι η μετανάστευση βελτιώνει τις ζωές τόσο των μεταναστών όσο και αυτών που τους φιλοξενούν.
Το βασικό σημείο είναι η αίσθηση της προοπτικής.
Willkommen, bienvenue, salaam alaikum
Ως μια εύπορη και ειρηνική ήπειρος, περικυκλωμένη από μεγάλες περιοχές όπου επικρατεί η φτώχεια και το χάος, η Ευρώπη προσελκύει πολλούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Τα 4 εκατ. πρόσφυγες από τη Συρία συγκρίνονται με το 1,2 εκατ. από τους πολέμους στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90 και τα 15 εκατ. μετά των Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες υπολογίζει στα 59,5 εκατ. τους πρόσφυγες και άλλους που αναγκαστικά εγκατέλειψαν τις εστίες τους παγκοσμίως.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να δεχθεί του πάντες, όμως, στην πραγματικότητα οι περισσότεροι προτιμούν μια αξιοπρεπή ζωή στο σπίτι τους.
Επιπλέον, η ιστορία της μετανάστευσης είναι ένας κατάλογος από υπερβολικούς φόβους, με αμέτρητα παραδείγματα εξορίστων, που διαμορφώνουν ζωντανές κοινότητες που εμπλουτίζουν τις χώρες φιλοξενίας: οι Εβραίοι, οι Αρμένιοι είναι μερικοί από αυτούς.
Τι πρέπει να γίνει
Η κουλτούρα της Γερμανίας να καλοδέχεται τους πρόσφυγες (Willkommenskultur) είναι σωστή ηθικά, οικονομικά και πολιτικά, αποτελώντας παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να σκεφτούν αυτές τις τρεις ομάδες: πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες και ψηφοφόροι.
Ξεκινώντας από τους πρόσφυγες, οι Σύριοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα των αναζητούντων άσυλο στην Ευρώπη και παρέχοντάς τους βοήθεια, αποτελεί μια σαφή ηθική υποχρέωση.
Η ευθύνη δεν είναι μόνον της Ευρώπης, αλλά του συνόλου του κόσμους.
Είναι αναγκαία μια συντονισμένη πολιτική για τη διαχείριση της συριακής κρίσης σε ολόκληρη την αλυσίδα μετεγκατάστασης.
Πρέπει να υπάρξει συντονισμένη προσπάθεια για τον περιορισμό του πολέμου, ξεκινώντας από τη δημιουργία προστατευόμενων παραδείσων.
Οι οργανισμοί του ΟΗΕ πρέπει να χρηματοδοτηθούν, οι γείτονες της Συρίας, που έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο μερίδιο προσφύγων, χρειάζονται βοήθεια για να παρέχουν εκπαίδευση και θέσεις εργασίας και όχι μόνο στρατόπεδα προσφύγων στην έρημο.
Η Αμερική, οι χώρες της Δύσης και ειδικά τα πλούσια βασίλεια του Κόλπου θα πρέπει να επαναγκαταστήσουν πολύ περισσότερους Σύρους.
Οι χώρες διέλευσης χρειάζονται βοήθεια για να διαχειριστούν τις ροές ανθρώπων και να απορροφήσουν τουλάχιστον μερικούς από αυτούς.
Οι πρόσφυγες θα πρέπει να είναι ικανοί να υποβάλλουν αίτημα για άσυλο στην Ευρώπη, χωρίς να διακινδυνεύουν τις ζωές τους στα χέρια διακινητών, κάτι που ίσως σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα προώθησης στις χώρες διέλευσης.
Στην Ευρώπη, οι πρόσφυγές θα πρέπει να μοιραστούν σε ολόκληρη την Ε.Ε. δίκαια, ενώ άλλοι μετανάστες στους οποίους δεν γίνεται δεκτή η είσοδός τους, θα πρέπει να επαναπατρίζονται.
Οι πρόσφυγες μπλέκονται με τους οικονομικούς μετανάστες, μπαίνουν στις ίδιες βάρκες και η δυσαρέσκεια για τους μετανάστες πλήττει την υποστήριξη προς τους πρόσφυγες.
Όμως, τι πρέπει να γίνει γι' αυτούς που αναζητούν μια καλύτερη ζωή από ό,τι μια πιο ασφαλή ζωή.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κράτη δεν μπορούν να είναι σε θέση να δέχονται όποιον έρχεται σε αναζήτηση προστασίας, θέλουν να επιλέξουν αυτούς που έρχονται για να εργαστούν.
Η προθυμία για την αποδοχή των νόμιμων μεταναστών βοηθά να καταπολεμηθεί η παρανομία, δηλαδή εκδίδοντας περισσότερες βίζες εργασίας δίνει στις γειτονικές χώρες μερίδιο στο σύστημα και συνεπώς αποτελεί έναν λόγο για να συνεργαστούν στην αναχαίτιση παράνομων μεταναστευτικών ροών.
Το βασικό στοιχείο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη χρειάζεται τους οικονομικούς μετανάστες. Έχει πολύ λίγους εργαζόμενους να πληρώνουν για τη συνταξιοδότηση των πολιτών της και να παρέχουν τις υπηρεσίες που επιθυμούν.
Οι μετανάστες είναι καθαροί συνεισφέροντες στο δημόσιο ταμείο, εγχέουν οικονομικό δυναμισμό και σχεδόν εξορισμού, ξεκινούν από μόνοι τους από το μηδέν.
Οι ψηφοφόροι μπορεί να μην είναι τόσο αισιόδοξοι, όμως.
Οι νεοφερμένοι χρειάζονται στέγη, σχολεία και υγειονομική περίθαλψη.
Υπάρχουν στοιχεία ότι συμπιέζουν τους μισθούς των χαμηλόμισθων -αν και μόλις και μετά βίας.
Όταν οι αγορές εργασίας είναι άκαμπτες, οι μετανάστες μπορεί να γίνουν μια κατώτερη τάξη. Ωστόσο, αυτό ενισχύει την άποψη όχι μιας Ευρώπης φρούριο, αλλά προς το καλό της δημόσιας πολιτικής και ιδιαίτερα για το είδος των ανοικτών, ευέλικτων αγορών εργασίας που χρειάζεται η Ευρώπη, είτε δεχθεί είτε όχι μετανάστες.
Οι ψηφοφόροι φοβούνται ότι οι μετανάστες δεν θα ενσωματωθούν.
Μια παλιά ιδέα του Χριστιανικού κόσμου εξακολουθεί να κρύβεται μέσα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική και τις δολοφονίες στην Ευρώπη, οι σχέσεις με τις μουσουλμανικές μειονότητες έχουν γίνει τεταμένες.
Ωστόσο, η συμπόνια προς τους άπορους μουσουλμάνους αποτελεί μέρος του αντίδοτου στη μισητή ιδεολογία της τζιχάντ.
Αντίθετα, τα εκατομμύρια Σύρων αν αφεθούν χωρίς φροντίδα στο περιθώριο της Ευρώπης, μπορούν να αποτελέσουν πηγή εξτρεμισμού, που δεν θα σέβεται κανένα σύνορο.
Αγαπάτε τους ξένους
Υπάρχουν σίγουρα όρια για τον αριθμό των μεταναστών που κάθε κοινωνία θα δεχτεί, αλλά οι αριθμοί που η Ευρώπη προτείνει να δεχθεί, δεν είναι για να παραβιαστούν.
Τα όρια κοινωνικής ανοχής είναι ασαφή, αλλάζουν με το χρόνο, την περίσταση και την ηγεσία.
Η Willkommenskultur δείχνει ότι οι λαοί της Ευρώπης είναι πιο φιλόξενη απ' ό,τι υποθέτουν οι νευρικοί πολιτικοί τους.
Η πολιτική του φόβου μπορεί να αλλάξει από την πολιτική της αξιοπρέπεια.
Η Merkel το κατάλαβε αυτό και το ίδιο θα πρέπει να κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών