Τέσσερα χρόνια μετά, οι διάδοχοι του Monti παλεύουν με την τραπεζική κρίση, ενώ η Ισπανία κατάφερε να ξεπεράσει το τραπεζικό πρόβλημα
Στην απόφαση του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας να αποφύγει το bailout για τις ιταλικές τράπεζες, σε αντίθεση με την Ισπανία, αναφέρεται σε σημερινό του δημοσίευμα το πρακτορείο Bloomberg.
Τέσσερα χρόνια μετά, οι διάδοχοι του Monti παλεύουν με την τραπεζική κρίση, ενώ η Ισπανία κατάφερε να ξεπεράσει το τραπεζικό πρόβλημα.
Ωστόσο ο Monti, νυν πρόεδρος στο Πανεπιστήμιο Bocconi του Μιλάνου, δεν μετανιώνει για αυτή του την απόφαση.
Όπως υποστηρίζει, η διάσωση υπό δρακόντειους όρους, δεν θα είχε αποτέλεσμα στην περίπτωση της Ιταλίας.
Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Monti «αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την αξιοπιστία της Ιταλίας, ώστε να πείσω την Ε.Ε. και τη Γερμανία να μην πιστώσουν την Ιταλία με χρηματοοικονομική βοήθεια, γεγονός που θα έθετε τη χωρα σε μια κατώτερη θέση για τα επόμενα χρόνια. Αντί για αυτό, αλλάξαμε κάποια βασικά σημεία της διακυβέρνησης στην Ευρωζώνη».
Όπως σημειώνεται, οι ιταλικές τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, πολύ μεγάλες για να διασωθούν (too big to fail, too big to save)».
Για να καταλάβει κανείς γιατί η Ιταλία διάλεξε ένα διαφορετικό μονοπάτι σε σχέση με την Ισπανία, πρέπει να κάνει μια αναδρομή στον Νοέμβριο του 2011.
Τότε, το μεγάλο πρόβλημα της Ιταλίας ήταν το δημόσιο χρέος (την ξεπερνούσε μόνο η Ελλάδα), αλλά όχι οι τράπεζες.
Τον Αύγουστο του 2011, ο τότε διοικητής της ΕΚΤ, Jean Claude Trichet, έστειλε μια επιστολή στον μετέπειτα διάδοχό του και τότε κεντρικό τραπεζίτη της Ιταλίας, Mario Draghi.
H επιστολή δεν αναφερόταν σε αδυναμίες του τραπεζικού συστήματος.
Αλλά ούτε και η Κομισιόν είχε εντοπίσει προβλήματα.
Όπως εξηγεί ο Alessio Terzi, συνεργάτης του Bruegel, οι ιταλικές τράπεζες δεν ήταν φορτωμένες με τοξικά assets, κάτι το οποίο θεωρείτο πολύ σημαντικό στον απόηχο της μεγάλης κρίσης του 2008.
Ωστόσο τον Νοέμβριο του 2011, η απόδοση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου έφτασε κοντά στο 7%, γεγονός που την οδηγούσε ολοταχώς προς τη διάσωση.
Όπως δηλώνει ο Monti, ήταν ξεκάθαρο πως το πρόβλημα ήταν το ρίσκο μιας χρεοκοπίας.
Τότε ο Monti αποφάσισε να «ξοδέψει» το πολιτικό του κεφάλαιο, ώστε να περάσει αυξήσεις στη φορολογία, μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό και άλλα μέτρα, ώστε να ενισχύσει την αξιοπιστία της Ιταλίας στις Βρυξέλλες και στις αγορές.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι αν είχαν χρησιμοποιηθεί κρατικά χρήματα για την ενίσχυση των τραπεζών, τότε θα είχε επιδεινωθεί η χρηματοοικονομική κρίση στην Ιταλία.
H Ιταλία είναι η χώρα με το υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα
Η Ιταλία παλεύει να ανακάμψει από το κραχ του 2008
www.bankingnews.gr
Τέσσερα χρόνια μετά, οι διάδοχοι του Monti παλεύουν με την τραπεζική κρίση, ενώ η Ισπανία κατάφερε να ξεπεράσει το τραπεζικό πρόβλημα.
Ωστόσο ο Monti, νυν πρόεδρος στο Πανεπιστήμιο Bocconi του Μιλάνου, δεν μετανιώνει για αυτή του την απόφαση.
Όπως υποστηρίζει, η διάσωση υπό δρακόντειους όρους, δεν θα είχε αποτέλεσμα στην περίπτωση της Ιταλίας.
Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Monti «αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την αξιοπιστία της Ιταλίας, ώστε να πείσω την Ε.Ε. και τη Γερμανία να μην πιστώσουν την Ιταλία με χρηματοοικονομική βοήθεια, γεγονός που θα έθετε τη χωρα σε μια κατώτερη θέση για τα επόμενα χρόνια. Αντί για αυτό, αλλάξαμε κάποια βασικά σημεία της διακυβέρνησης στην Ευρωζώνη».
Όπως σημειώνεται, οι ιταλικές τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, πολύ μεγάλες για να διασωθούν (too big to fail, too big to save)».
Για να καταλάβει κανείς γιατί η Ιταλία διάλεξε ένα διαφορετικό μονοπάτι σε σχέση με την Ισπανία, πρέπει να κάνει μια αναδρομή στον Νοέμβριο του 2011.
Τότε, το μεγάλο πρόβλημα της Ιταλίας ήταν το δημόσιο χρέος (την ξεπερνούσε μόνο η Ελλάδα), αλλά όχι οι τράπεζες.
Τον Αύγουστο του 2011, ο τότε διοικητής της ΕΚΤ, Jean Claude Trichet, έστειλε μια επιστολή στον μετέπειτα διάδοχό του και τότε κεντρικό τραπεζίτη της Ιταλίας, Mario Draghi.
H επιστολή δεν αναφερόταν σε αδυναμίες του τραπεζικού συστήματος.
Αλλά ούτε και η Κομισιόν είχε εντοπίσει προβλήματα.
Όπως εξηγεί ο Alessio Terzi, συνεργάτης του Bruegel, οι ιταλικές τράπεζες δεν ήταν φορτωμένες με τοξικά assets, κάτι το οποίο θεωρείτο πολύ σημαντικό στον απόηχο της μεγάλης κρίσης του 2008.
Ωστόσο τον Νοέμβριο του 2011, η απόδοση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου έφτασε κοντά στο 7%, γεγονός που την οδηγούσε ολοταχώς προς τη διάσωση.
Όπως δηλώνει ο Monti, ήταν ξεκάθαρο πως το πρόβλημα ήταν το ρίσκο μιας χρεοκοπίας.
Τότε ο Monti αποφάσισε να «ξοδέψει» το πολιτικό του κεφάλαιο, ώστε να περάσει αυξήσεις στη φορολογία, μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό και άλλα μέτρα, ώστε να ενισχύσει την αξιοπιστία της Ιταλίας στις Βρυξέλλες και στις αγορές.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι αν είχαν χρησιμοποιηθεί κρατικά χρήματα για την ενίσχυση των τραπεζών, τότε θα είχε επιδεινωθεί η χρηματοοικονομική κρίση στην Ιταλία.
H Ιταλία είναι η χώρα με το υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα
Η Ιταλία παλεύει να ανακάμψει από το κραχ του 2008
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών