H Εθνική Συσπείρωση, το ακροδεξιό κόμμα, προηγείται πολύ στις δημοσκοπήσεις για τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία...
Περισσότεροι από 185 εκατομμύρια ψηφοφόροι είχαν την ευκαιρία να διασαφήσουν την άποψή του για το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης.
Και όπως φάνηκε, ακροδεξιά κόμματα αύξησαν την επιρροή τους σε όλες τις γωνιές της γηραιάς ηπείρου, ανατρέποντας την ισορροπία δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Την ίδια στιγμή, έλαβαν χώρα μια σειρά από μετασχηματισμοί, οι οποίοι θα αποτυπωθούν στους νέους συσχετισμούς δυνάμεων οι οποίοι διαμορφώνονται επιφυλάσσοντας μια εντελώς νέα, σε πολλαπλά επίπεδα, πραγματικότητα.
Πιο αναλυτικά, όπως αναφέρει σε άρθρο του στους Financial Times ο αναλυτής Gideon Rachman, η ακροδεξιά της Γαλλίας θα ήθελε –εφεξής– να τυγχάνει αποδοχής απλώς ως «δεξιά».
Μπορεί κανείς να αναγνώσει τη λογική.
Σύμφωνα με τον Rachman, η Εθνική Συσπείρωση (RN), το ακροδεξιό κόμμα, προηγείται πολύ στις δημοσκοπήσεις για τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, ενώ η παραδοσιακή δεξιά καταρρέει.
Εάν το RN γίνει η μεγαλύτερη ομάδα στο γαλλικό κοινοβούλιο τον Ιούλιο, θα επαναπροσδιορίσει τον γαλλικό συντηρητισμό.
Ωστόσο, το ερώτημα για το αν πρέπει να ονομαστεί η ακροδεξιά… «δεξιά» αντηχεί πολύ πέρα από τη Γαλλία.
Παρόμοιο θέμα τίθεται στις ΗΠΑ, όπου ο Donald Trump έχει μεταμορφώσει το ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Το παραδοσιακό υπέρ της αγοράς, διεθνιστικό κόμμα του George Bush μόλις που υπάρχει σήμερα.
Ο νατιβισμός «Πρώτα η Αμερική» του Trump διοικεί τώρα το συντηρητικό κίνημα. Παράλληλες συζητήσεις διεξάγονται σε Ιταλία και Βρετανία.
Έχει ακόμα νόημα να ορίσουμε την Giorgia Meloni, την πρωθυπουργό της Ιταλίας, ως «ακροδεξιό» πολιτικό;
Με το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Nigel Farage να προηγείται των κυβερνώντων Συντηρητικών σε μία δημοσκόπηση, γίνεται ακόμη και λόγος για μια μετεκλογική αντίστροφη εξαγορά των Tories από τον Farage και τις ιδέες του.
Διαχωριστική γραμμή
Τι απομένει, λοιπόν, από τη διάκριση μεταξύ δεξιάς και ακροδεξιάς;
Η κρίσιμη διαχωριστική γραμμή είναι η στάση απέναντι στη δημοκρατία.
Όταν ένας πολιτικός ηγέτης αρνείται να αποδεχθεί τα αποτελέσματα μιας εκλογικής και θέλει να συντρίψει το «βαθύ κράτος» (στην πραγματικότητα, το ίδιο το κράτος), τότε αυτός ή αυτή είναι ξεκάθαρα στην άκρα δεξιά.
Αλλά αν ένα κόμμα προωθήσει πολιτικές που οι φιλελεύθεροι θεωρούν δυσάρεστες, αντιδραστικές ή ακόμα και ρατσιστικές, αλλά το κάνει στο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτικής και του κράτους δικαίου, ο όρος «ακροδεξιά» μπορεί να μην είναι πλέον κατάλληλος.
Οι ιδεολογίες και τα πολιτικά κινήματα εξελίσσονται.
Μερικές από αυτές τις ανερχόμενες δυνάμεις μπορεί απλώς να είναι το νέο πρόσωπο της δεξιάς πολιτικής - όπως ο Sir Robert Peel μεταμόρφωσε τον βρετανικό συντηρητισμό τον 19ο αιώνα ή ο Barry Goldwater και ο Ronald Reagan αναδιαμόρφωσαν την αμερικανική δεξιά στον 20ό αιώνα.
Οι πολιτικοί επιστήμονες μιλούν για το «παράθυρο του Όβερτον» – το φάσμα των πολιτικών που θεωρούνται αξιοσέβαστες από την κυρίαρχη γνώμη ανά πάσα στιγμή. Αυτό που έκαναν πολιτικοί όπως ο Trump, η Marine Le Pen και ο Farage είναι να αλλάξουν αυτό το παράθυρο.
Έτσι οι πολιτικές που κάποτε θεωρούνταν ακροδεξιές έχουν περάσει στο κυρίαρχο ρεύμα.
Αυτό είναι προφανές στην περίπτωση της μετανάστευσης, όπου οι παραλλαγές των πολιτικών του Trump καθορίζουν τώρα τη συζήτηση στη Δύση.
Μπορείτε πραγματικά να αποκαλείτε αυτές τις πολιτικές «ακροδεξιές», όταν οι πλειοψηφίες συμφωνούν μαζί τους;
Πρώην κυρίαρχοι Ρεπουμπλικάνοι – όπως οι γερουσιαστές Marco Rubio και Mitch McConnell – έχουν προδώσει θεμελιώδεις αρχές και έχουν υποτιμήσει τον εαυτό τους υποστηρίζοντας τον Trump.
Η Le Pen και η Meloni
Η Le Pen και η Meloni, ωστόσο, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η Meloni μέχρι σήμερα έμοιαζε με μια σχετικά συμβατική συντηρητική που κατέλαβε την εξουσία — αν και πολλοί στην ιταλική Αριστερά παραμένουν βαθιά καχύποπτοι και θεωρούν ότι έχει κρυφή ατζέντα.
Η όλη στρατηγική της Le Pen την τελευταία δεκαετία ήταν να «αποδαιμονοποιήσει» την ακροδεξιά και να τη μεταφέρει στο κέντρο.
Για τον σκοπό αυτό έχει εκδιώξει ακόμη και τον πατέρα της από το κόμμα και, πιο πρόσφατα, τα έσπασε με το ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας, την Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Ορισμένες από τις πολιτικές της Le Pen για την Ευρώπη, όπως η αποκατάσταση της υπεροχής του γαλλικού δικαίου ή η παρακράτηση των γαλλικών πληρωμών στον προϋπολογισμό της ΕΕ, θα μπορούσαν να προκαλέσουν οικονομική αναταραχή και να απειλήσουν την ύπαρξη της ΕΕ.
Ωστόσο, πολιτικές όπως αυτές θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να εφαρμόζονται νόμιμα μέσα σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο.
Η πραγματική απειλή θα ήταν εάν μια ατμόσφαιρα κρίσης δημιουργούσε μια δικαιολογία για το RN να ζητήσει εξουσίες έκτακτης ανάγκης.
Το να υποστηρίξουμε ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της δεξιάς και της ακροδεξιάς είναι ο σεβασμός της δημοκρατίας μπορεί να φαίνεται ότι εξυψώνει τη μορφή έναντι του περιεχομένου, λέει ο Rachman.
Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι το πραγματικά απαράδεκτο για πολιτικούς όπως ο Trump ή η Le Pen είναι οι πολιτικές που υποστηρίζουν σε μια σειρά ζητημάτων, από τη μετανάστευση έως τα δικαιώματα των γυναικών.
Αλλά όσο επιβιώνουν οι δημοκρατικές δομές οι ψηφοφόροι έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν.
Και επιλέγουν αυτό ακριβώς: μια εποχή προκλητικά απρόθυμη να αποκηρύξει παραδοσιακές ηθικές αξίες, η οποία δεν θέλει να υποταχθεί στη σύγχρονη καταπιεστική ανελεύθερη διεθνή τάξη που είναι ενδεδυμένη με έναν φιλελεύθερο μανδύα.
Ο σεβασμός στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου παραμένει ο Ρουβίκωνας που χωρίζει τη συντηρητική πολιτική από την ακροδεξιά.
www.bankingnews.gr
Και όπως φάνηκε, ακροδεξιά κόμματα αύξησαν την επιρροή τους σε όλες τις γωνιές της γηραιάς ηπείρου, ανατρέποντας την ισορροπία δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Την ίδια στιγμή, έλαβαν χώρα μια σειρά από μετασχηματισμοί, οι οποίοι θα αποτυπωθούν στους νέους συσχετισμούς δυνάμεων οι οποίοι διαμορφώνονται επιφυλάσσοντας μια εντελώς νέα, σε πολλαπλά επίπεδα, πραγματικότητα.
Πιο αναλυτικά, όπως αναφέρει σε άρθρο του στους Financial Times ο αναλυτής Gideon Rachman, η ακροδεξιά της Γαλλίας θα ήθελε –εφεξής– να τυγχάνει αποδοχής απλώς ως «δεξιά».
Μπορεί κανείς να αναγνώσει τη λογική.
Σύμφωνα με τον Rachman, η Εθνική Συσπείρωση (RN), το ακροδεξιό κόμμα, προηγείται πολύ στις δημοσκοπήσεις για τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, ενώ η παραδοσιακή δεξιά καταρρέει.
Εάν το RN γίνει η μεγαλύτερη ομάδα στο γαλλικό κοινοβούλιο τον Ιούλιο, θα επαναπροσδιορίσει τον γαλλικό συντηρητισμό.
Ωστόσο, το ερώτημα για το αν πρέπει να ονομαστεί η ακροδεξιά… «δεξιά» αντηχεί πολύ πέρα από τη Γαλλία.
Παρόμοιο θέμα τίθεται στις ΗΠΑ, όπου ο Donald Trump έχει μεταμορφώσει το ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Το παραδοσιακό υπέρ της αγοράς, διεθνιστικό κόμμα του George Bush μόλις που υπάρχει σήμερα.
Ο νατιβισμός «Πρώτα η Αμερική» του Trump διοικεί τώρα το συντηρητικό κίνημα. Παράλληλες συζητήσεις διεξάγονται σε Ιταλία και Βρετανία.
Έχει ακόμα νόημα να ορίσουμε την Giorgia Meloni, την πρωθυπουργό της Ιταλίας, ως «ακροδεξιό» πολιτικό;
Με το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Nigel Farage να προηγείται των κυβερνώντων Συντηρητικών σε μία δημοσκόπηση, γίνεται ακόμη και λόγος για μια μετεκλογική αντίστροφη εξαγορά των Tories από τον Farage και τις ιδέες του.
Διαχωριστική γραμμή
Τι απομένει, λοιπόν, από τη διάκριση μεταξύ δεξιάς και ακροδεξιάς;
Η κρίσιμη διαχωριστική γραμμή είναι η στάση απέναντι στη δημοκρατία.
Όταν ένας πολιτικός ηγέτης αρνείται να αποδεχθεί τα αποτελέσματα μιας εκλογικής και θέλει να συντρίψει το «βαθύ κράτος» (στην πραγματικότητα, το ίδιο το κράτος), τότε αυτός ή αυτή είναι ξεκάθαρα στην άκρα δεξιά.
Αλλά αν ένα κόμμα προωθήσει πολιτικές που οι φιλελεύθεροι θεωρούν δυσάρεστες, αντιδραστικές ή ακόμα και ρατσιστικές, αλλά το κάνει στο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτικής και του κράτους δικαίου, ο όρος «ακροδεξιά» μπορεί να μην είναι πλέον κατάλληλος.
Οι ιδεολογίες και τα πολιτικά κινήματα εξελίσσονται.
Μερικές από αυτές τις ανερχόμενες δυνάμεις μπορεί απλώς να είναι το νέο πρόσωπο της δεξιάς πολιτικής - όπως ο Sir Robert Peel μεταμόρφωσε τον βρετανικό συντηρητισμό τον 19ο αιώνα ή ο Barry Goldwater και ο Ronald Reagan αναδιαμόρφωσαν την αμερικανική δεξιά στον 20ό αιώνα.
Οι πολιτικοί επιστήμονες μιλούν για το «παράθυρο του Όβερτον» – το φάσμα των πολιτικών που θεωρούνται αξιοσέβαστες από την κυρίαρχη γνώμη ανά πάσα στιγμή. Αυτό που έκαναν πολιτικοί όπως ο Trump, η Marine Le Pen και ο Farage είναι να αλλάξουν αυτό το παράθυρο.
Έτσι οι πολιτικές που κάποτε θεωρούνταν ακροδεξιές έχουν περάσει στο κυρίαρχο ρεύμα.
Αυτό είναι προφανές στην περίπτωση της μετανάστευσης, όπου οι παραλλαγές των πολιτικών του Trump καθορίζουν τώρα τη συζήτηση στη Δύση.
Μπορείτε πραγματικά να αποκαλείτε αυτές τις πολιτικές «ακροδεξιές», όταν οι πλειοψηφίες συμφωνούν μαζί τους;
Πρώην κυρίαρχοι Ρεπουμπλικάνοι – όπως οι γερουσιαστές Marco Rubio και Mitch McConnell – έχουν προδώσει θεμελιώδεις αρχές και έχουν υποτιμήσει τον εαυτό τους υποστηρίζοντας τον Trump.
Η Le Pen και η Meloni
Η Le Pen και η Meloni, ωστόσο, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η Meloni μέχρι σήμερα έμοιαζε με μια σχετικά συμβατική συντηρητική που κατέλαβε την εξουσία — αν και πολλοί στην ιταλική Αριστερά παραμένουν βαθιά καχύποπτοι και θεωρούν ότι έχει κρυφή ατζέντα.
Η όλη στρατηγική της Le Pen την τελευταία δεκαετία ήταν να «αποδαιμονοποιήσει» την ακροδεξιά και να τη μεταφέρει στο κέντρο.
Για τον σκοπό αυτό έχει εκδιώξει ακόμη και τον πατέρα της από το κόμμα και, πιο πρόσφατα, τα έσπασε με το ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας, την Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Ορισμένες από τις πολιτικές της Le Pen για την Ευρώπη, όπως η αποκατάσταση της υπεροχής του γαλλικού δικαίου ή η παρακράτηση των γαλλικών πληρωμών στον προϋπολογισμό της ΕΕ, θα μπορούσαν να προκαλέσουν οικονομική αναταραχή και να απειλήσουν την ύπαρξη της ΕΕ.
Ωστόσο, πολιτικές όπως αυτές θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να εφαρμόζονται νόμιμα μέσα σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο.
Η πραγματική απειλή θα ήταν εάν μια ατμόσφαιρα κρίσης δημιουργούσε μια δικαιολογία για το RN να ζητήσει εξουσίες έκτακτης ανάγκης.
Το να υποστηρίξουμε ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της δεξιάς και της ακροδεξιάς είναι ο σεβασμός της δημοκρατίας μπορεί να φαίνεται ότι εξυψώνει τη μορφή έναντι του περιεχομένου, λέει ο Rachman.
Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι το πραγματικά απαράδεκτο για πολιτικούς όπως ο Trump ή η Le Pen είναι οι πολιτικές που υποστηρίζουν σε μια σειρά ζητημάτων, από τη μετανάστευση έως τα δικαιώματα των γυναικών.
Αλλά όσο επιβιώνουν οι δημοκρατικές δομές οι ψηφοφόροι έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν.
Και επιλέγουν αυτό ακριβώς: μια εποχή προκλητικά απρόθυμη να αποκηρύξει παραδοσιακές ηθικές αξίες, η οποία δεν θέλει να υποταχθεί στη σύγχρονη καταπιεστική ανελεύθερη διεθνή τάξη που είναι ενδεδυμένη με έναν φιλελεύθερο μανδύα.
Ο σεβασμός στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου παραμένει ο Ρουβίκωνας που χωρίζει τη συντηρητική πολιτική από την ακροδεξιά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών