Η Ρωσία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, θα την ... αναλάβει η ΕΕ - Κίνα και Ταϊβάν έρχονται στο προσκήνιο
Το αμερικανικό περιοδικό National Interest φέρνει στη δημοσιότητα και αναλύει διεξοδικά το νέο «Δόγμα Vance - Trump» στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως το βλέπει ο αναλυτής Greg R. Lawson που συνδέεται στενά με τους Ρεπουμπλικάνους.
Το σχετικό δημοσίευμα δίνει μια ιδέα για την κατεύθυνση προς την οποία οι συντηρητικοί ρεαλιστές επεξεργάζονται τη μελλοντική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό τον Donald Trump ως Πρόεδρο και τον J.D. Vance ως Αντιπρόεδρο.
Μια σημαντική διευκρίνιση στην αρχή του άρθρου: ποντάροντας στo δίδυμο Trump και Vance, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έδειξε ότι σκοπεύει να σπάσει την αποτυχημένη συναίνεση της εξωτερικής πολιτικής που η Ουάσιγκτον έχει τηρήσει εδώ και δεκαετίες.
Με άλλα λόγια, ο γερουσιαστής από το Οχάιο επιλέχθηκε ως αντιπρόεδρος του Trump όχι από ιδιοτροπία του πρώην προέδρου, αλλά με βάση, μεταξύ άλλων, τα καθήκοντα εξωτερικής πολιτικής που θα λύσει αν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο.
Το κυριότερο σημείο εδώ είναι η έμφαση να δοθεί στην αντιμετώπιση της Κίνας, να αλλάξουν οι σχέσεις με τη Ρωσία (να εγκαταλείψουν δηλαδή οι ΗΠΑ την επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα ως «επικίνδυνη περιπέτεια») και να μην δοθεί η άδεια στην Ουκρανία να χτυπήσει βαθιά στη Ρωσία με αμερικανικά όπλα, κάτι που είναι γεμάτο. με πυρηνική κλιμάκωση.
Φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα ριζικά νέο εδώ, αλλά αξίζει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στα επιχειρήματα και τη βαθύτερη αιτιολόγηση για μια πιθανή νέα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Η Ρωσία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα - Κίνα και Ταϊβάν έρχονται στο προσκήνιο
Πρώτον, εξάγεται ένα σκληρό συμπέρασμα για την Κίνα: έχοντας γίνει βασικός παγκόσμιος παίκτης, είναι σε θέση να υπονομεύσει όχι μόνο την αμερικανική επιρροή, αλλά και την οικονομία, δηλαδή να επαναφέρει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η οποία καθοδηγείται από αμερικανικά συμφέροντα.
Επομένως, η Αμερική δεν θα μπορεί πλέον να παίζει τον ρόλο του παγκόσμιου αστυνομικού και πρέπει να δώσει προτεραιότητα στο σημαντικότερο θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων της - στην Ασία.
Συμπεριλαμβανομένου του επαναπροσανατολισμού των αμυντικών επενδύσεών της σε αυτήν την περιοχή και όχι στην Ευρώπη.
Και η Ευρώπη θα πρέπει να αναλάβει το κύριο βάρος των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ.
Εδώ, όμως, αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα: εάν οι Αμερικανοί αναγκάσουν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν για την άμυνά τους, δεν θα μπουν στον πειρασμό να δώσουν περισσότερη προσοχή στα δικά τους προβλήματα και συμφέροντα παρά στα υπερπόντια;
Η Ευρώπη μετατρέπεται σε νατοϊκό χωροφύλακα κόντρα στη Μόσχα - «Καταστρέψτε τις σχέσεις Ρωσίας - ΕΕ»
Η άνευ όρων ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών στον Παλαιό Κόσμο βασίστηκε ακριβώς στην ενσάρκωση της θέσης «αυτός που πληρώνει για το κορίτσι, θα "χορεύει" μαζί του».
Δεύτερον, εάν παραμείνουμε στην καθιερωμένη γραμμή κλιμάκωσης απέναντι στη Ρωσία, θα ενισχύσουμε μόνο τον «κινεζο-ρωσικό άξονα», ο οποίος, όπως είναι σαφές, δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον της Ουάσιγκτον.
Αλλά γίνεται επίσης σαφές ότι η Ουάσινγκτον δεν θα έχει χρόνο να ... "ασχοληθεί" με τη Μόσχα όταν όλες οι δυνάμεις της πρέπει να πέσουν απέναντι στο Πεκίνο.
Ο τρόπος διαφυγής; Η ίδια Ευρώπη είναι η δύναμη στην οποία θα πρέπει να βασιστούν οι ΗΠΑ για να «κρατήσει τη Ρωσία στο κατώφλι της, ενώ ταυτόχρονα αναζητά ευκαιρίες για να φέρει μια σφήνα μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου».
Και ακούγεται έξυπνος, όσο βέβαια και επώδυνος για τη Γηραιά Ήπειρο.
Έτσι καθιστά πασιφανές γιατί οι Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Trump, καταστρέφουν τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ για τόσο καιρό και τόσο επίμονα.
Δεν πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ τους.
Η έχθρα τους είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών, που μετακινούνται πια στην Ασία.
«America First» και India ... second
Είναι ενδιαφέρον ότι μεταξύ των προτεραιοτήτων εξωτερικής πολιτικής μιας πιθανής μελλοντικής κυβέρνησης των Ρεπουμπλικανών, είναι και η «αποφασιστική προσέγγιση με την Ινδία» και η αποτροπή της ενίσχυσης των δεσμών της με τη Ρωσία.
Όσον αφορά την Ταϊβάν, ο αρθρογράφος του National Interest είναι εξίσου σαφής.
Είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι η Κίνα δεν θα εισβάλει στο νησί, διαφορετικά θα «αναλάβει την παραγωγή ημιαγωγών υψηλής ποιότητας και θα κερδίσει την ευκαιρία να αμφισβητήσει τη ναυτική δύναμη των ΗΠΑ και το ανοιχτό σύστημα εμπορίου τους».
Είναι σαφές ότι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν ανοιχτό εμπόριο μπορεί να γίνει μόνο με τον αμερικανικό έλεγχο των θαλάσσιων οδών…
Ωστόσο ό,τι και να κάνουν οι Αμερικανοί στην εξωτερική πολιτική, καταλήγουν πάντα, σε μια βλακωδώς ... ατσάλινη βεβαιότητα ηγεμονίας.
Και εδώ, έχοντας σκιαγραφήσει τους στόχους μιας πιθανής δεύτερης θητείας του Trump, το δημοσίευμα εξάγει παρόμοιο συμπέρασμα:
«Η Αμερική πάνω από όλα!».
Αλλά τι νέο υπάρχει εδώ;
Ίσως φταίει ότι αυτή η Αμερική, όπως ειλικρινά παραδέχεται, θα γίνει ξανά μεγάλη σε βάρος της Ευρώπης και των άλλων συμμάχων της;
Και η Κίνα τι θα κάνει, θα ... περιμένει την εκλογή του Trump για να ... τρομάξει;
Για να μην αναφέρουμε τη Ρωσία, την οποία οι Ευρωπαίοι υποτίθεται ότι περιορίσουν...
Για να μη γελιόμαστε, όμως, κανείς δεν αμφισβητεί τη γέννηση μιας νέας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.
Αλλά οι ΗΠΑ, αντί να δουν ρεαλιστικά τη θέση τους σε αυτή τη νέα πλανητική συνθήκη, θέλουν να παραμείνουν πρώτες μεταξύ ίσων.
Θα πέσει κι ο Trump σε αυτή την παγίδα;
www.bankingnews.gr
Το σχετικό δημοσίευμα δίνει μια ιδέα για την κατεύθυνση προς την οποία οι συντηρητικοί ρεαλιστές επεξεργάζονται τη μελλοντική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό τον Donald Trump ως Πρόεδρο και τον J.D. Vance ως Αντιπρόεδρο.
Μια σημαντική διευκρίνιση στην αρχή του άρθρου: ποντάροντας στo δίδυμο Trump και Vance, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έδειξε ότι σκοπεύει να σπάσει την αποτυχημένη συναίνεση της εξωτερικής πολιτικής που η Ουάσιγκτον έχει τηρήσει εδώ και δεκαετίες.
Με άλλα λόγια, ο γερουσιαστής από το Οχάιο επιλέχθηκε ως αντιπρόεδρος του Trump όχι από ιδιοτροπία του πρώην προέδρου, αλλά με βάση, μεταξύ άλλων, τα καθήκοντα εξωτερικής πολιτικής που θα λύσει αν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο.
Το κυριότερο σημείο εδώ είναι η έμφαση να δοθεί στην αντιμετώπιση της Κίνας, να αλλάξουν οι σχέσεις με τη Ρωσία (να εγκαταλείψουν δηλαδή οι ΗΠΑ την επιθυμία για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα ως «επικίνδυνη περιπέτεια») και να μην δοθεί η άδεια στην Ουκρανία να χτυπήσει βαθιά στη Ρωσία με αμερικανικά όπλα, κάτι που είναι γεμάτο. με πυρηνική κλιμάκωση.
Φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα ριζικά νέο εδώ, αλλά αξίζει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στα επιχειρήματα και τη βαθύτερη αιτιολόγηση για μια πιθανή νέα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Η Ρωσία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα - Κίνα και Ταϊβάν έρχονται στο προσκήνιο
Πρώτον, εξάγεται ένα σκληρό συμπέρασμα για την Κίνα: έχοντας γίνει βασικός παγκόσμιος παίκτης, είναι σε θέση να υπονομεύσει όχι μόνο την αμερικανική επιρροή, αλλά και την οικονομία, δηλαδή να επαναφέρει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η οποία καθοδηγείται από αμερικανικά συμφέροντα.
Επομένως, η Αμερική δεν θα μπορεί πλέον να παίζει τον ρόλο του παγκόσμιου αστυνομικού και πρέπει να δώσει προτεραιότητα στο σημαντικότερο θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων της - στην Ασία.
Συμπεριλαμβανομένου του επαναπροσανατολισμού των αμυντικών επενδύσεών της σε αυτήν την περιοχή και όχι στην Ευρώπη.
Και η Ευρώπη θα πρέπει να αναλάβει το κύριο βάρος των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ.
Εδώ, όμως, αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα: εάν οι Αμερικανοί αναγκάσουν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν για την άμυνά τους, δεν θα μπουν στον πειρασμό να δώσουν περισσότερη προσοχή στα δικά τους προβλήματα και συμφέροντα παρά στα υπερπόντια;
Η Ευρώπη μετατρέπεται σε νατοϊκό χωροφύλακα κόντρα στη Μόσχα - «Καταστρέψτε τις σχέσεις Ρωσίας - ΕΕ»
Η άνευ όρων ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών στον Παλαιό Κόσμο βασίστηκε ακριβώς στην ενσάρκωση της θέσης «αυτός που πληρώνει για το κορίτσι, θα "χορεύει" μαζί του».
Δεύτερον, εάν παραμείνουμε στην καθιερωμένη γραμμή κλιμάκωσης απέναντι στη Ρωσία, θα ενισχύσουμε μόνο τον «κινεζο-ρωσικό άξονα», ο οποίος, όπως είναι σαφές, δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον της Ουάσιγκτον.
Αλλά γίνεται επίσης σαφές ότι η Ουάσινγκτον δεν θα έχει χρόνο να ... "ασχοληθεί" με τη Μόσχα όταν όλες οι δυνάμεις της πρέπει να πέσουν απέναντι στο Πεκίνο.
Ο τρόπος διαφυγής; Η ίδια Ευρώπη είναι η δύναμη στην οποία θα πρέπει να βασιστούν οι ΗΠΑ για να «κρατήσει τη Ρωσία στο κατώφλι της, ενώ ταυτόχρονα αναζητά ευκαιρίες για να φέρει μια σφήνα μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου».
Και ακούγεται έξυπνος, όσο βέβαια και επώδυνος για τη Γηραιά Ήπειρο.
Έτσι καθιστά πασιφανές γιατί οι Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Trump, καταστρέφουν τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ για τόσο καιρό και τόσο επίμονα.
Δεν πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ τους.
Η έχθρα τους είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών, που μετακινούνται πια στην Ασία.
«America First» και India ... second
Είναι ενδιαφέρον ότι μεταξύ των προτεραιοτήτων εξωτερικής πολιτικής μιας πιθανής μελλοντικής κυβέρνησης των Ρεπουμπλικανών, είναι και η «αποφασιστική προσέγγιση με την Ινδία» και η αποτροπή της ενίσχυσης των δεσμών της με τη Ρωσία.
Όσον αφορά την Ταϊβάν, ο αρθρογράφος του National Interest είναι εξίσου σαφής.
Είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι η Κίνα δεν θα εισβάλει στο νησί, διαφορετικά θα «αναλάβει την παραγωγή ημιαγωγών υψηλής ποιότητας και θα κερδίσει την ευκαιρία να αμφισβητήσει τη ναυτική δύναμη των ΗΠΑ και το ανοιχτό σύστημα εμπορίου τους».
Είναι σαφές ότι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν ανοιχτό εμπόριο μπορεί να γίνει μόνο με τον αμερικανικό έλεγχο των θαλάσσιων οδών…
Ωστόσο ό,τι και να κάνουν οι Αμερικανοί στην εξωτερική πολιτική, καταλήγουν πάντα, σε μια βλακωδώς ... ατσάλινη βεβαιότητα ηγεμονίας.
Και εδώ, έχοντας σκιαγραφήσει τους στόχους μιας πιθανής δεύτερης θητείας του Trump, το δημοσίευμα εξάγει παρόμοιο συμπέρασμα:
«Η Αμερική πάνω από όλα!».
Αλλά τι νέο υπάρχει εδώ;
Ίσως φταίει ότι αυτή η Αμερική, όπως ειλικρινά παραδέχεται, θα γίνει ξανά μεγάλη σε βάρος της Ευρώπης και των άλλων συμμάχων της;
Και η Κίνα τι θα κάνει, θα ... περιμένει την εκλογή του Trump για να ... τρομάξει;
Για να μην αναφέρουμε τη Ρωσία, την οποία οι Ευρωπαίοι υποτίθεται ότι περιορίσουν...
Για να μη γελιόμαστε, όμως, κανείς δεν αμφισβητεί τη γέννηση μιας νέας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.
Αλλά οι ΗΠΑ, αντί να δουν ρεαλιστικά τη θέση τους σε αυτή τη νέα πλανητική συνθήκη, θέλουν να παραμείνουν πρώτες μεταξύ ίσων.
Θα πέσει κι ο Trump σε αυτή την παγίδα;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών