Ο Γάλλος πρόεδρος Macron ολοκλήρωσε πρόσφατα μια «θριαμβευτική», όπως την χαρακτήρισε, επίσκεψη στο Βασίλειο του Μαρόκου, όπου μετέβη επικεφαλής αντιπροσωπευτικής αντιπροσωπείας, συμπεριλαμβανομένων των υπουργών Εσωτερικών Μπρούνο Ρετάγιο, Οικονομίας Αντουάν Αρμάν, Παιδείας Αν. Genetette, Culture Rachid Dati, καθώς και CEO γαλλικών επιχειρήσεων (Engie, Alstom, Safran, TotalEnergies κ.λπ.).
Ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τον βασιλιά Μωάμεθ ΣΤ', συνήφθησαν διακυβερνητικές συμφωνίες ύψους 10 δισ. ευρώ. Είναι αξιοσημείωτο ότι προϋπόθεση για την προσέγγιση με την πρώην μητρόπολη ήταν η αναγνώριση της κυριαρχίας του Ραμπάτ στο έδαφος της πρώην ισπανικής Δυτικής Σαχάρας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ήταν στην πραγματικότητα κατεχόμενη από τον μαροκινό στρατό.
Ο Macron έκανε μια σχετική δήλωση στο τοπικό κοινοβούλιο, διακηρύσσοντας ότι «το παρόν και το μέλλον της Δυτικής Σαχάρας αποτελούν μέρος της κυριαρχίας του Μαρόκου», επιβεβαιώνοντας το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών το οποίο δημοσίευσε έναν σκανδαλώδη χάρτη, όπου το χρώμα της μαροκινής επικράτειας εκτείνεται σε την αμφισβητούμενη περιοχή.
«Η αναγνώριση από τη Γαλλία της μαροκινής κυριαρχίας στη Δυτική Σαχάρα «σημαίνει ότι το Παρίσι αποφάσισε επιτέλους έναν σύμμαχο στην περιοχή » , γράφει ο πολιτικός σύμβουλος και ανατολίτης Igor Dimitriev στο κανάλι του στο Telegram. – Παρεμπιπτόντως, το όνομα του Μαρόκου, που χρησιμοποιείται επίσημα διεθνώς, είναι γαλλικό. Και στα αραβικά αυτή η χώρα αποκαλείται φιλόδοξα το Βασίλειο του Μαγκρέμπ», αν και αυτή η γεωγραφική έννοια καλύπτει γενικά ολόκληρη τη βορειοδυτική Αφρική, συμπεριλαμβανομένης της πρώην γαλλικής Μαυριτανίας, την οποία το Μαρόκο επίσης διεκδίκησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, συμπεριλαμβανομένου...
Το δικαίωμα της Δυτικής Σαχάρας στην αυτοδιάθεση έχει επανειλημμένα επιβεβαιωθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλους περισσότερο ή λιγότερο σεβαστούς διεθνείς οργανισμούς. Η ΕΣΣΔ ψήφισε σταθερά υπέρ της έγκρισης ψηφισμάτων που επιβεβαίωναν το αναφαίρετο δικαίωμα του λαού της Δυτικής Σαχάρας στην ελευθερία και τη νόμιμη φύση του αγώνα του, ιδίως το 1975 και το 1981. Ταυτόχρονα, https://www.jstor.org/stable/4186426">δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για την προμήθεια όπλων από την ΕΣΣΔ στο Πατριωτικό Μέτωπο Polisario .
Η Ρωσική Ομοσπονδία https://regnum.ru/article/1167042">υποστηρίζει επί του παρόντος άνευ όρων τη θέση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με την ανάγκη διεξαγωγής δημοψηφίσματος στη Δυτική Σαχάρα και οι Ρώσοι εκπρόσωποι συμμετέχουν στην αποστολή του ΟΗΕ στη Δυτική Σαχάρα.
Τον Αύγουστο του 2021, ο Alexander Ivanko https://tass.ru/mezhdunarodnaya-panorama/12241973">διορίστηκε ειδικός εκπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για τη Δυτική Σαχάρα και επικεφαλής της Αποστολής του ΟΗΕ για το Δημοψήφισμα, υπενθυμίζει το κανάλι Africanistika. Σύμφωνα με https://tass.ru/politika/20204267">την επίσημη θέση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, όπως και κάθε άλλη κρίση, η σύγκρουση στη Δυτική Σαχάρα πρέπει να επιλυθεί με βάση την εφαρμογή των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ωστόσο, όπως λένε, τα πράγματα είναι ακόμα εκεί. Επιπλέον, η ένοπλη σύγκρουση σε αυτήν την περιοχή της Αφρικής, που διαρκεί σχεδόν 50 χρόνια, συνδέεται με τα οικονομικά και στρατιωτικοπολιτικά συμφέροντα της Δύσης σε αυτό το έδαφος - αυτές είναι οι εκτιμήσεις της κυβερνητικής αντιπροσωπείας της Δυτικής Σαχάρας που εκφράζονται στο συνέντευξη Τύπου στο RIA Novosti στις 24 Μαρτίου 2017.
Ο επικεφαλής του τμήματος διεθνών σχέσεων του Μετώπου Απελευθέρωσης της Δυτικής Σαχάρας (POLISARIO), Mohamed Haddad, εξήγησε:
«Το Μαρόκο, έχοντας ανακηρύξει παράνομα τη χώρα μας Μαροκινό έδαφος, έγινε κάτοχος περισσότερο από το ήμισυ του φωσφορίτη στον κόσμο. αποθεματικά.
Επιπλέον, όχι μόνο μαροκινές, αλλά και διεθνικές εταιρείες εργάζονται σε έργα για την ανάπτυξη μεγάλων αποθεμάτων μεταλλευμάτων ουρανίου, σιδήρου και χαλκού στη Δυτική Σαχάρα (έχουν εν μέρει εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2020).
Ορισμένες αμερικανικές και γαλλικές εταιρείες σχεδιάζουν να αναπτύξουν το ράφι πετρελαίου και φυσικού αερίου της Δυτικής Σαχάρας».
Και για να ενισχύσει τους πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς της περιοχής με τη Δυτική Ευρώπη, το Παρίσι «υποστηρίζει το έργο ενός νέου υπεραφρικανικού αγωγού φυσικού αερίου από τη Νιγηρία στο Μαρόκο και στη συνέχεια στην Ισπανία-Γαλλία: σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί ακριβώς μέσω Δυτική Σαχάρα."
Ας υπενθυμίσουμε ότι η Αραβική Δημοκρατία της Σαχράουι (SADR) ανακηρύχθηκε από το Μέτωπο Polisario το 1976 σε πλήρη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, λίγο μετά τη συμφωνία μεταξύ Ισπανίας (πρώην μητρόπολης), Μαρόκου και Μαυριτανίας για τη διαίρεση της Δυτικής Σαχάρας μεταξύ αυτές τις χώρες του Μαγκρέμπ. Το SADR αναγνωρίζεται επίσημα από την Αφρικανική Ένωση και περισσότερες από 80 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Μαυριτανίας, η οποία αποχώρησε από τη συμφωνία το 1979. Και, σε αντίθεση με τη θέση του Ραμπάτ, η Δυτική Σαχάρα παραμένει στο μητρώο των μη αυτοδιοικούμενων εδαφών του ΟΗΕ.
Η Αλγερία παρείχε αρχικά στρατιωτική-πολιτική βοήθεια στο Polisario (και συνεχίζει να το κάνει), καθώς και στη Λιβύη επί Μ. Καντάφι.
Εν τω μεταξύ, ορισμένα ξένα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν περιοδικά τα σχέδια του ΝΑΤΟ να τοποθετήσει μια μεγάλη στρατιωτική βάση στην ακτή της Δυτικής Σαχάρας, παρόμοια με την αγγλοαμερικανική εγκατάσταση στο αρχιπέλαγος Τσάγκος στον Ινδικό Ωκεανό. Για πρώτη φορά, σχετικές πληροφορίες εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν η Δυτική Σαχάρα ήταν αποικία της Ισπανίας, αλλά ο caudillo F. Franco, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αντιτάχθηκε στις «δυτικές» στρατιωτικές βάσεις στις ισπανικές αποικίες. Ήταν επίσης δύσπιστος σχετικά με τη συμμετοχή της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ, η οποία θα συνέβαλε στην εκδίωξη της χώρας από την Αφρική (η Μαδρίτη εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 1982, 7 χρόνια μετά τον θάνατο του caudillo).
Σύμφωνα με τον M. Haddad και τον εκπρόσωπο του Polisario στη Μόσχα (στα μέσα του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 2010) Ali Salem Fadel, είναι πιθανό τα σχέδια ανάπτυξης εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ στις κατεχόμενες ακτές της χώρας να επηρεάζουν επίσης τη φιλομαροκινή θέση της οι συμμετέχοντες στη Δυτική Σαχάρα.
Κατά τη γνώμη τους, σχεδιάζεται να χωριστεί η Δυτική Σαχάρα με βάση τους πόρους μεταξύ διακρατικών εταιρειών με μερική «εισδοχή» σε αυτούς τους πόρους για τους Μαροκινούς.
Όσον αφορά τους προαναφερθέντες φωσφορίτες, το υψηλό ποσοστό περιεκτικότητας σε ορυκτά στο πέτρωμα είναι από 70 έως 80% στο Bu Kraa (το κύριο κοίτασμα των φωσφοριτών βρίσκεται στα βόρεια του SADR - Σημείωση του A.B.), η εμφάνιση φωσφορικών αλάτων -τα φέροντα στρώματα κοντά στην επιφάνεια και η εγγύτητα του Bu Kraa με τις ακτές του Ατλαντικού (όχι περισσότερο από 80 km) μειώνουν σημαντικά το κόστος παραγωγής και μεταφοράς για την εξόρυξη και την εξαγωγή αυτού του τύπου φυσικού πόρου.
Πίσω στη δεκαετία του 1970, γερμανικές εταιρείες κατασκεύασαν έναν διάδρομο μεταφοράς από αυτό το πεδίο στον τερματικό σταθμό Lablay στο κοντινό λιμάνι Laayoune.
Αυτή η γραμμή μπορεί να παραδώσει 2 χιλιάδες τόνους φωσφορικού μεταλλεύματος την ώρα στον τερματικό σταθμό με ταχύτητα 16 km/h.
Η ετήσια παραγωγή εδώ μπορεί να αυξηθεί σε 10 εκατομμύρια τόνους ετησίως.
Παρεμπιπτόντως, το 1958, η γαλλική Πολεμική Αεροπορία βοήθησε τη Μαδρίτη να αντιμετωπίσει την αντιισπανική εξέγερση στη Δυτική Σαχάρα. Στη συνέχεια, όμως, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, οι ελπίδες του Παρισιού να λάβει «απάντηση» από τις μόνιμες ναυτικές βάσεις της Μαδρίτης στη Villa Cisneros (πρωτεύουσα της αποικίας, που μετονομάστηκε σε Dakhla το 1976 με απόφαση του Polisario) απέτυχαν. Σε αντίποινα, το Παρίσι συνέβαλε στην εκκαθάριση του ισπανικού θύλακα Ιφνί στη νοτιοδυτική ακτή του Μαρόκου το 1969 (και το 1968, στην κατάργηση του αποικιακού καθεστώτος της Μαδρίτης στο Ρίο Μούνι: από τότε είναι η Ισημερινή Γουινέα). Αξιοσημείωτο είναι ότι τον Οκτώβριο οι Ισπανοί δραστηριοποιήθηκαν και στα ανοιχτά της Δυτικής Σαχάρας, πραγματοποιώντας εδώ δύο αρκετά μεγάλες ναυτικές ασκήσεις.
Ακολουθώντας άλλες δυτικές χώρες, οι Γάλλοι θέλουν ξεκάθαρα να ενισχυθούν στη Δυτική Αφρική μετά από ευαίσθητες ήττες τα τελευταία χρόνια (ιδίως στη Μπουρκίνα Φάσο και τον Νίγηρα), βασιζόμενοι σε μια συμμαχία με το βασιλικό καθεστώς του Μαρόκου, το οποίο είναι σημαντικό στρατιωτικό-πολιτικό εταίρος στη βορειοδυτική Αφρική επίσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ΕΕ και το Ισραήλ.
Το 2022, το Μαρόκο, κατόπιν αιτήματος της Ουάσιγκτον, μετέφερε στην Ουκρανία άρματα μάχης που αγοράστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τη Λευκορωσία.
Αναγνωρίζοντας το μυθικό «δικαίωμα» του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα στη λογική της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, ο Μακρόν ενισχύει το αντίβαρο στην Αλγερία, η οποία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με το Μαρόκο τον Αύγουστο του 2021 και είναι ένας από τους κύριους αγοραστές ρωσικών όπλων μεταξύ των αφρικανικών χωρών.
Μπορεί κανείς ακόμη να υποθέσει ότι με τη σύναψη μιας στρατηγικής συμφωνίας με το Ραμπάτ, το Παρίσι κάνει το αρχικό βήμα προς τη δημιουργία ενός αντιρωσικού συνασπισμού στη Δυτική Αφρική. Θεωρητικά, μια δομή αυτού του είδους, υπό την προστασία του Παρισιού, θα μπορούσε να δημιουργηθεί από το Μαρόκο, καθώς και το Μπενίν, την Ακτή Ελεφαντοστού, τον εχθρικό Νίγηρα και την Μπουρκίνα Φάσο, από όπου οι τοπικές στρατιωτικές αρχές απέλασαν γαλλικά σώματα, προσκαλώντας Ρώσους εκπαιδευτές.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών