Συντελείται μία πραγματική γεωπολιτική επανάσταση, η οποία όμως είχε πολλούς κρίκους στην αλυσίδα και άρχισε το 2007.
Η ομιλία του Vladimir Putin πριν από 18 χρόνια στο Μόναχο σηματοδότησε την πρώτη ξεκάθαρα διατυπωμένη, συστημική πρόκληση στο μονοπολικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης.
Ήταν η αρχή μιας γεωπολιτικής επανάστασης, με αιχμή του δόρατος αρχικά η Ρωσία, αλλά σταδιακά και άλλες δυνάμεις που προσχώρησαν στο club της πολυπολικότητας.
Η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία ήταν οι πρώτες που ακολούθησαν και αργότερα άλλα κράτη, τώρα μέλη των BRICS, που προσχώρησαν στον παγκόσμιο οργανισμό.
Αυτό σηματοδότησε τη θεσμοθέτηση της πολυπολικότητας που υποστήριξε τότε ο Putin στην ομιλία του στο Μόναχο.
Ήταν εκείνη η ομιλία ο προάγγελος της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης το 2022 στην Ουκρανία ως μέσο ανάσχεσης της επέκτασης του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος σε αυτό το μονοπάτι, γράφει σε ανάλυσή του στο Reseau Intenational, ο μέντορας του Putin Aleksandr Dugin.
Πόλεμος κατά της παγκοσμιοποίησης
Στην ουσία διεξάγεται πόλεμος κατά της παγκοσμιοποίησης στην Ουκρανία, συγκεκριμένα μία μάχη ενάντια στην φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιητική ιδεολογία.
Η πολυπολικότητα γίνεται ολοένα και πιο σταθερή και ορατή, ιδίως μέσω δομών όπως οι BRICS, ενώ ο μονοπολικός κόσμος κινείται σταθερά προς την παρακμή του – ειδικά μετά την έναρξη της συντηρητικής επανάστασης του Trump στις ΗΠΑ.
Φυσικά, ο Trump και η ομάδα του θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τον μονοπολικό κόσμο, αλλά με διαφορετική μορφή, με βάση την άμεση ηγεμονία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Marco Rurbio έχει ήδη αναγνωρίσει ότι ζούμε σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Αυτή η αναγνώριση είναι ακριβής και πολλά υποσχόμενη.
Το 2007, στην ομιλία του στο Μόναχο, ο Putin τόνιζε την ανάγκη τήρησης του Χάρτη του ΟΗΕ.
Ωστόσο, ο ΟΗΕ είναι ένας οργανισμός που διαμορφώθηκε από τα αποτελέσματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το Συμβούλιο Ασφαλείας, η κατανομή της εξουσίας και οι μηχανισμοί του εδραιώθηκαν επίσημα στις αρχές της Βεστφαλικής λογικής.
Ο ΟΗΕ αναγνώρισε μόνο τα κράτη ως κυρίαρχους παράγοντες. 
Η προφητική ομιλία Putin το 2007 στο Μόναχο
Τον Φεβρουάριο του 2007, ο Vladimir Putin εκφώνησε τη διάσημη ομιλία του στο Μόναχο, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως δήλωση της σύγχρονης κυρίαρχης πολιτικής τροχιάς της Ρωσίας.
Η ίδρυση του ΟΗΕ περιείχε επίσης μια αντιφατική φόρμουλα: αναγνώριση τόσο του δικαιώματος κάθε έθνους-κράτους στην εδαφική ακεραιότητα όσο και του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση, μια αρχή που εγγενώς θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία.
Αυτή η διφορούμενη φόρμουλα έχει εφαρμοστεί από τότε σε διάφορα πλαίσια και με διαφορετικές έννοιες.
Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών έχει διατηρήσει τη διπολικότητα, καθώς και μια μικρή ομάδα αδέσμευτων χωρών. Αρχικά, οι ταγοί της παγκοσμιοποίησης προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν έναν μονοπολικό κόσμο, προτείνοντας μάλιστα τη διάλυση του ΟΗΕ υπέρ της δημιουργίας μιας «Λέγκας των Δημοκρατιών».
Ωστόσο, το εν λόγω σχέδιο δεν είχε ποτέ θεσμική επιτυχία, επειδή η πλειονότητα του κόσμου απέρριψε αυτή την ιδέα που υποστήριζε την ευθυγράμμιση των υποτελών κρατών υπό δυτική κυριαρχία.
Τελικά, ακόμη και ο μονοπολικός κόσμος δεν κατάφερε να θεσμοθετηθεί και γίνεται παρελθόν.
Σήμερα, μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων οικοδομείται στη βάση της πολυπολικότητας.
Ξεπερασμένη η δομή του ΟΗΕ
Αυτή η πολυπολικότητα πρέπει να βρει ένα νέο πλαίσιο έκφρασης.
Μπορεί ο ΟΗΕ να αναδιαρθρωθεί ώστε να ευθυγραμμιστεί με τις αρχές ενός πολυπολικού κόσμου;
Θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο γιατί η σημερινή δομή του ΟΗΕ αντανακλά τον συνδυασμό του Βεστφαλικού συστήματος και της ιδεολογικής διπολικότητας που καθιέρωσε η Διάσκεψη της Γιάλτας και τα αποτελέσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Από τότε όμως έχουν γίνει πολλοί πόλεμοι, αναδιαμορφώνοντας τον πολιτικό χάρτη του κόσμου πέρα από την αναγνώριση.
Ως αποτέλεσμα, τα σημερινά έθνη-κράτη διαθέτουν εξαιρετικά ασύμμετρα επίπεδα κυριαρχίας και πραγματικής εξουσίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα Ηνωμένα Έθνη είναι ανίκανα για τέτοιο μετασχηματισμό ή εξέλιξη, εκτιμά ο Dugin.
«Ήρθε η ώρα να εξετάσουμε τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς οργανισμού που αντικατοπτρίζει τις αναδυόμενες συνθήκες του πολυπολικού κόσμου, με κατάλληλη κατανομή ρόλων εντός βασικών θεσμών.
Ένα πιθανό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να είναι η καθιέρωση διαλόγου μεταξύ των χωρών των BRICS ως μοντέλου πολυπολικότητας, αφενός, και της Αμερικής του Trump, αφετέρου.
Τελικά, μέσω μιας υπολειπόμενης διαδικασίας, η Ευρώπη θα μπορούσε να συμμετάσχει – μόλις ξυπνήσει επιτέλους και βγει από το φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό παραλήρημα στο οποίο δυστυχώς βρίσκεται ακόμη» καταλήγει στην ανάλυσή του ο Dugin.
Απσοσπάσματα από την ομιλία Putin το 2007
«Τι είναι ένας μονοπολικός κόσμος;
Όσο κι αν μπορεί κανείς να εξωραΐσει αυτόν τον όρο, στο τέλος της ημέρας αναφέρεται σε έναν τύπο κατάστασης, δηλαδή ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο δύναμης, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων.
Είναι ένας κόσμος στον οποίο υπάρχει ένας κύριος, ένας κυρίαρχος.
Θεωρώ ότι το μονοπολικό μοντέλο είναι όχι μόνο απαράδεκτο αλλά και αδύνατο στον σημερινό κόσμο.
Και αυτό σίγουρα δεν έχει τίποτα κοινό με τη δημοκρατία.
Γιατί, όπως γνωρίζετε, η δημοκρατία είναι η δύναμη της πλειοψηφίας υπό το πρίσμα των συμφερόντων και των απόψεων της μειοψηφίας.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας σχεδόν απεριόριστης υπερχρήσης βίας – στρατιωτικής δύναμης – στις διεθνείς σχέσεις, δύναμη που βυθίζει τον κόσμο σε μια άβυσσο μόνιμων συγκρούσεων.
Βλέπουμε μια ολοένα και μεγαλύτερη περιφρόνηση για τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου.
Ένα κράτος και, φυσικά, πρώτα και κύρια οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχει ξεπεράσει τα εθνικά του σύνορα με κάθε τρόπο.
Αυτό είναι ορατό στις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πολιτικές που επιβάλλει σε άλλα έθνη.
Και φυσικά, αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Έχει ως αποτέλεσμα το γεγονός ότι κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής.
Θέλω να το τονίσω αυτό – κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής!
Γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει ότι το διεθνές δίκαιο είναι σαν ένα πέτρινο τείχος που θα τον προστατεύει», έλεγε το 2007 στη Διάσκεψη του Μονάχου ο Putin.
Συνεχίζοντας τόνισε πως «μονοπολικός κόσμος αποτελούσε άμεση απειλή για τη Ρωσία, κυρίως λόγω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, καθώς και των προσπαθειών της Δύσης να παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.
Ταυτόχρονα οι λεγόμενες ευέλικτες αμερικανικές βάσεις πρώτης γραμμής με έως και πέντε χιλιάδες άνδρες η καθεμία στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Αποδεικνύεται ότι το ΝΑΤΟ έχει βάλει τις δυνάμεις του στην πρώτη γραμμή στα σύνορά μας.
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν έχει καμία σχέση με τον εκσυγχρονισμό της ίδιας της Συμμαχίας ή με τη διασφάλιση της ασφάλειας στην Ευρώπη.
Αντιθέτως, αντιπροσωπεύει μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Και έχουμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε: εναντίον ποιών στοχεύει αυτή η επέκταση».
Ουκρανία
«Μετά τη διάλυση της διπολικότητας (ΗΠΑ – ΕΣΣΔ) στον πλανήτη, δεν έχουμε πλέον σταθερότητα.
Οι βασικοί διεθνείς θεσμοί δεν γίνονται ισχυρότεροι. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς έχουν εξευτελιστεί.
Οι δυτικοί εταίροι μας, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, προτιμούν να μην καθοδηγούνται από το διεθνές δίκαιο στις πρακτικές τους πολιτικές, αλλά από τον κανόνα των όπλων.
Έχουν φτάσει να πιστεύουν στην αποκλειστικότητα, ότι μπορούν να αποφασίσουν για τα πεπρωμένα του κόσμου, ότι μόνο αυτοί μπορούν ποτέ να έχουν δίκιο.
Ενεργούν όπως θέλουν: εδώ κι εκεί, χρησιμοποιούν βία ενάντια σε κυρίαρχα κράτη, χτίζοντας συνασπισμούς με βάση την αρχή «Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας».
Υπήρξε μια ολόκληρη σειρά ελεγχόμενων
έγχρωμων επαναστάσεων. (…)
Μια παρόμοια κατάσταση εκτυλίχθηκε στην Ουκρανία.
Το 2004, για να προωθήσουν τον απαραίτητο υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές, σκέφτηκαν ένα είδος τρίτου γύρου που δεν προέβλεπε ο νόμος.
Ήταν παράλογο και εμπαιγμός του συντάγματος.
Και τώρα, έχουν ρίξει έναν οργανωμένο και καλά εξοπλισμένο στρατό.
Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.
Καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι ενέργειες στόχευαν κατά της Ουκρανίας και της Ρωσίας και κατά της ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Μας είπαν πολλές φορές ψέματα, πήραν αποφάσεις πίσω από την πλάτη μας, μας έθεσαν μπροστά σε ένα τετελεσμένο γεγονός.
Αυτό συνέβη με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς καθώς και με την ανάπτυξη στρατιωτικής υποδομής στα σύνορά μας.
Εν ολίγοις, έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε ότι η περιβόητη πολιτική περιορισμού, που οδήγησε τον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα, συνεχίζεται και σήμερα».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών