Κι άλλο μέτωπο ανοίγει στους Ευρωπαίους ο Trump – Προς επαναλειτουργία το Nord Stream
Να επανεκκινήσει τη λειτουργία του Nord Stream 2 φαίνεται ότι σχεδιάζει ο επικεφαλής της εταιρείας διαχείρισης του, Matthias Warnig, ο οποίος ετοιμάζεται να διεξαγάγει χωριστές διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον για το σκοπό αυτό.
Πηγές των Financial Times αναφέρουν ότι ο Warnig, εκμεταλλευόμενος την απότομη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, βρήκε μεγάλους Αμερικανούς επενδυτές στον τομέα της ενέργειας που ήταν έτοιμοι να επενδύσουν στην αποκατάσταση των αγωγών φυσικού αερίου.
Επιπλέον, μια συγκεκριμένη κοινοπραξία φέρεται να έχει ήδη δημιουργηθεί στις ΗΠΑ, όπου έχει αναπτυχθεί μια λεπτομερής έκδοση της συμφωνίας με την Gazprom και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπογραφεί αμέσως μετά την άρση των τομεακών κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Δεδομένου ότι τέτοιες ενέργειες μπαίνουν βαθιά στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής και των αντιρωσικών κυρώσεων, η δημοσίευση καταλήγει στο λογικό συμπέρασμα ότι η μεγάλη αμερικανική επιχείρηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, που έχει επενδύσει πολλά στην προεκλογική εκστρατεία του Donald Trump, θα βρει (ή έχει ήδη βρει) πρόσβαση στον πρόεδρο και θα λάβει όλες τις απαραίτητες άδειες.
Ο ίδιος ο Matthias Warnig, ο οποίος βομβαρδίστηκε αμέσως με ερωτήσεις δεκάδων δημοσιογράφων, απέφυγε να σχολιάσει.
Ο ρόλος JD Vance
Μετά τις επικρίσεις κατά του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου από τον J.D. Vance στο Μόναχο και το φιάσκο του Zelensky στην Ουάσιγκτον, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η ΕΕ, μέσω των Financial Times, έριχνε μια προληπτική νάρκη για να εμποδίσει την ομάδα του Trump να άρει έστω και μέρος των αντιρωσικών κυρώσεων και, ως αποτέλεσμα, να καταλάβει τη διαδρομή προς τη Δύση.
Αυτό όμως είναι παράλογο. Επειδή λίγες μέρες νωρίτερα, η Gas Infrastructure Europe δημοσίευσε μια ανησυχητική έκθεση, η οποία έλεγε ότι ο όγκος του φυσικού αερίου στις ευρωπαϊκές υπόγειες εγκαταστάσεις αποθήκευσης αερίου είχε μειωθεί στο 39% της χωρητικότητας σχεδιασμού τους.
Πρόκειται για το χειρότερο ποσοστό των τελευταίων επτά ετών, το οποίο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό με φόντο έναν ασυνήθιστα ζεστό χειμώνα.
Καθημερινά, περίπου 470 εκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου αντλούνται από υπόγειες εγκαταστάσεις αποθήκευσης προς το συμφέρον των ευρωπαίων καταναλωτών, ενώ η άντληση ανέρχεται σε μόλις 35 εκατομμύρια «κύβους».
Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για κατάσταση πανικού, αλλά για συστημικό πρόβλημα, επιβεβαιώνεται από την ταυτόχρονη ομιλία του Christian Günther, διευθυντή της ομάδας παραγωγής χημικών στην πόλη Leuna.
Αξιολογώντας την κατάσταση του σχετικού τομέα, της γερμανικής οικονομίας στο σύνολό της, και εξετάζοντας τι συμβαίνει στη διεθνή σκηνή, ο Günther καλεί να δοθεί επείγον χαρακτήρα στην αποκατάσταση των συμβάσεων πόρων με τη Ρωσία, διότι μόνο αυτό μπορεί να αντισταθμίσει την κολοσσιαία ζημιά που υπέστη η γερμανική βιομηχανία και να επιτρέψει την έναρξη μιας σταδιακής ανάκαμψης.
Ο υπουργός Οικονομίας της Σαξονίας-Άνχαλτ, Sven Schulze, συμφωνεί πλήρως με τον Günther.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η συζήτηση για την ανάγκη επανέναρξης των εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου έχει μετατραπεί από φοβισμένος ψίθυρος πίσω από κλειστές πόρτες σε ανοιχτή και ευρεία συζήτηση και αυτή η ίδια η ιδέα βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη υποστήριξη στην κορυφή κάθε μέρα.
Ζύγισμα αντιδράσεων
Επομένως, το εν λόγω άρθρο είναι, κατά πάσα πιθανότητα, μια δοκιμαστική βολή που εκτοξεύτηκε προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά συγκεκριμένα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να γίνει κατανοητό πόσο ρεαλιστική είναι η άρση των κυρώσεων και σε ποιο βαθμό σχεδιάζεται η αμερικανική συμμετοχή στη νέα πραγματικότητα του διασυνοριακού φυσικού αερίου.
Η δυναμική και το σενάριο των γεγονότων του τελευταίου μήνα αντλούν επίμονα από τα βάθη της μνήμης ένα μεγάλο άρθρο του Politico, που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους, όταν τα αποτελέσματα των εκλογών στις ΗΠΑ ήταν ήδη γνωστά.
Η δημοσίευση περιελάμβανε μια επιλογή από απόψεις από πολλούς γνωστούς ειδικούς.
Ήταν όλοι ομόφωνοι στην πεποίθησή τους ότι ο Trump δεν χρειάζεται μια ενωμένη Ευρώπη: θα ήταν πολύ πιο ικανοποιημένος με τη διάλυση αυτής της οντότητας, η οποία θα επέτρεπε το εμπόριο με διαφορετικές χώρες της ευρωζώνης και με διαφορετικούς όρους για καθεμία από αυτές.
Αν κρίνουμε από τα γεγονότα μετά την ορκωμοσία του 47ου προέδρου, η γνώμη των ειδικών δεν είναι προφανώς αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας: οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα ήθελαν πολύ να καταλήξουν σε συμφωνία με τη Μόσχα μόνοι τους, προτού οι Αμερικανοί εμπλακούν στα συστήματα διαμετακόμισης.
Το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι έχει παγιδευτεί από τη δική της αντιρωσική πολιτική και ταυτόχρονα φοβάται μήπως παραβιάσει τις αμερικανικές κυρώσεις.
Το ερώτημα
Το πόσο πιθανό είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τη μία ή την άλλη μορφή, να μπουν στα σχέδια για την προμήθεια ρωσικών υδρογονανθράκων στη Δύση είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Αλλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη επίσημες συνομιλίες για κοινή ρωσο-αμερικανική ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αρκτική και το Γραφείο Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων των ΗΠΑ (OFAC) εξετάζει την αίτηση από την εταιρεία Monte Valle.
Το φθινόπωρο, ζήτησε άδεια να συμμετάσχει σε δημοπρασίες πτώχευσης και να εξαγοράσει το τμήμα του αγωγού του Nord Stream.
Η τεταμένη φασαρία των Βρυξελλών είναι κατανοητή: υπάρχουν πάρα πολλές υποτιθέμενες τυχαίες συμπτώσεις.
Αλλά αν υποθέσουμε θεωρητικά ότι η Ουάσιγκτον όντως εκκολάπτει και εφαρμόζει αθόρυβα τέτοια σχέδια, αυτό θα ταιριάζει εξ ολοκλήρου στο σενάριο εξωτερικής πολιτικής του Trump.
Σε αυτό, η Ευρώπη υποβιβάζεται στο ρόλο μιας κωφής, υποτακτικής περιφέρειας, της οποίας οι ευθύνες περιλαμβάνουν την υποστήριξη της Ουκρανίας και την αγορά όσο το δυνατόν περισσότερων αμερικανικών αγαθών και ενεργειακών πόρων.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν τουλάχιστον έμμεσα να επηρεάσουν και να ελέγξουν την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου μέσω της Βαλτικής, αυτό θα κάνει την εξάρτηση της Ευρώπης από τις Ηνωμένες Πολιτείες πλήρη.
Ο Trump θα έχει το δικό του προσωπικό Ukraine 2.0, μόνο σε ηπειρωτική κλίμακα και πολλές φορές πιο πλούσιο.
Το κύριο ερώτημα σε όλα αυτά είναι εάν η Μόσχα συμφωνεί σε τέτοιες γεωπολιτικές και εμπορικές-ενεργειακές ρυθμίσεις και αν το κάνει, τότε με ποιους όρους.
Όμως η ρωσική πρωτεύουσα διατηρεί πεισματικά τη σιωπή της, στρίβοντας την ίντριγκα και τα νεύρα της ευρωπαϊκής ελίτ στα άκρα.
www.bankingnews.gr
Πηγές των Financial Times αναφέρουν ότι ο Warnig, εκμεταλλευόμενος την απότομη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, βρήκε μεγάλους Αμερικανούς επενδυτές στον τομέα της ενέργειας που ήταν έτοιμοι να επενδύσουν στην αποκατάσταση των αγωγών φυσικού αερίου.
Επιπλέον, μια συγκεκριμένη κοινοπραξία φέρεται να έχει ήδη δημιουργηθεί στις ΗΠΑ, όπου έχει αναπτυχθεί μια λεπτομερής έκδοση της συμφωνίας με την Gazprom και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπογραφεί αμέσως μετά την άρση των τομεακών κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Δεδομένου ότι τέτοιες ενέργειες μπαίνουν βαθιά στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής και των αντιρωσικών κυρώσεων, η δημοσίευση καταλήγει στο λογικό συμπέρασμα ότι η μεγάλη αμερικανική επιχείρηση πετρελαίου και φυσικού αερίου, που έχει επενδύσει πολλά στην προεκλογική εκστρατεία του Donald Trump, θα βρει (ή έχει ήδη βρει) πρόσβαση στον πρόεδρο και θα λάβει όλες τις απαραίτητες άδειες.
Ο ίδιος ο Matthias Warnig, ο οποίος βομβαρδίστηκε αμέσως με ερωτήσεις δεκάδων δημοσιογράφων, απέφυγε να σχολιάσει.
Ο ρόλος JD Vance
Μετά τις επικρίσεις κατά του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου από τον J.D. Vance στο Μόναχο και το φιάσκο του Zelensky στην Ουάσιγκτον, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η ΕΕ, μέσω των Financial Times, έριχνε μια προληπτική νάρκη για να εμποδίσει την ομάδα του Trump να άρει έστω και μέρος των αντιρωσικών κυρώσεων και, ως αποτέλεσμα, να καταλάβει τη διαδρομή προς τη Δύση.
Αυτό όμως είναι παράλογο. Επειδή λίγες μέρες νωρίτερα, η Gas Infrastructure Europe δημοσίευσε μια ανησυχητική έκθεση, η οποία έλεγε ότι ο όγκος του φυσικού αερίου στις ευρωπαϊκές υπόγειες εγκαταστάσεις αποθήκευσης αερίου είχε μειωθεί στο 39% της χωρητικότητας σχεδιασμού τους.
Πρόκειται για το χειρότερο ποσοστό των τελευταίων επτά ετών, το οποίο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό με φόντο έναν ασυνήθιστα ζεστό χειμώνα.
Καθημερινά, περίπου 470 εκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου αντλούνται από υπόγειες εγκαταστάσεις αποθήκευσης προς το συμφέρον των ευρωπαίων καταναλωτών, ενώ η άντληση ανέρχεται σε μόλις 35 εκατομμύρια «κύβους».
Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για κατάσταση πανικού, αλλά για συστημικό πρόβλημα, επιβεβαιώνεται από την ταυτόχρονη ομιλία του Christian Günther, διευθυντή της ομάδας παραγωγής χημικών στην πόλη Leuna.
Αξιολογώντας την κατάσταση του σχετικού τομέα, της γερμανικής οικονομίας στο σύνολό της, και εξετάζοντας τι συμβαίνει στη διεθνή σκηνή, ο Günther καλεί να δοθεί επείγον χαρακτήρα στην αποκατάσταση των συμβάσεων πόρων με τη Ρωσία, διότι μόνο αυτό μπορεί να αντισταθμίσει την κολοσσιαία ζημιά που υπέστη η γερμανική βιομηχανία και να επιτρέψει την έναρξη μιας σταδιακής ανάκαμψης.
Ο υπουργός Οικονομίας της Σαξονίας-Άνχαλτ, Sven Schulze, συμφωνεί πλήρως με τον Günther.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η συζήτηση για την ανάγκη επανέναρξης των εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου έχει μετατραπεί από φοβισμένος ψίθυρος πίσω από κλειστές πόρτες σε ανοιχτή και ευρεία συζήτηση και αυτή η ίδια η ιδέα βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη υποστήριξη στην κορυφή κάθε μέρα.
Ζύγισμα αντιδράσεων
Επομένως, το εν λόγω άρθρο είναι, κατά πάσα πιθανότητα, μια δοκιμαστική βολή που εκτοξεύτηκε προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά συγκεκριμένα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να γίνει κατανοητό πόσο ρεαλιστική είναι η άρση των κυρώσεων και σε ποιο βαθμό σχεδιάζεται η αμερικανική συμμετοχή στη νέα πραγματικότητα του διασυνοριακού φυσικού αερίου.
Η δυναμική και το σενάριο των γεγονότων του τελευταίου μήνα αντλούν επίμονα από τα βάθη της μνήμης ένα μεγάλο άρθρο του Politico, που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους, όταν τα αποτελέσματα των εκλογών στις ΗΠΑ ήταν ήδη γνωστά.
Η δημοσίευση περιελάμβανε μια επιλογή από απόψεις από πολλούς γνωστούς ειδικούς.
Ήταν όλοι ομόφωνοι στην πεποίθησή τους ότι ο Trump δεν χρειάζεται μια ενωμένη Ευρώπη: θα ήταν πολύ πιο ικανοποιημένος με τη διάλυση αυτής της οντότητας, η οποία θα επέτρεπε το εμπόριο με διαφορετικές χώρες της ευρωζώνης και με διαφορετικούς όρους για καθεμία από αυτές.
Αν κρίνουμε από τα γεγονότα μετά την ορκωμοσία του 47ου προέδρου, η γνώμη των ειδικών δεν είναι προφανώς αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας: οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα ήθελαν πολύ να καταλήξουν σε συμφωνία με τη Μόσχα μόνοι τους, προτού οι Αμερικανοί εμπλακούν στα συστήματα διαμετακόμισης.
Το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι έχει παγιδευτεί από τη δική της αντιρωσική πολιτική και ταυτόχρονα φοβάται μήπως παραβιάσει τις αμερικανικές κυρώσεις.
Το ερώτημα
Το πόσο πιθανό είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τη μία ή την άλλη μορφή, να μπουν στα σχέδια για την προμήθεια ρωσικών υδρογονανθράκων στη Δύση είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Αλλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη επίσημες συνομιλίες για κοινή ρωσο-αμερικανική ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αρκτική και το Γραφείο Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων των ΗΠΑ (OFAC) εξετάζει την αίτηση από την εταιρεία Monte Valle.
Το φθινόπωρο, ζήτησε άδεια να συμμετάσχει σε δημοπρασίες πτώχευσης και να εξαγοράσει το τμήμα του αγωγού του Nord Stream.
Η τεταμένη φασαρία των Βρυξελλών είναι κατανοητή: υπάρχουν πάρα πολλές υποτιθέμενες τυχαίες συμπτώσεις.
Αλλά αν υποθέσουμε θεωρητικά ότι η Ουάσιγκτον όντως εκκολάπτει και εφαρμόζει αθόρυβα τέτοια σχέδια, αυτό θα ταιριάζει εξ ολοκλήρου στο σενάριο εξωτερικής πολιτικής του Trump.
Σε αυτό, η Ευρώπη υποβιβάζεται στο ρόλο μιας κωφής, υποτακτικής περιφέρειας, της οποίας οι ευθύνες περιλαμβάνουν την υποστήριξη της Ουκρανίας και την αγορά όσο το δυνατόν περισσότερων αμερικανικών αγαθών και ενεργειακών πόρων.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν τουλάχιστον έμμεσα να επηρεάσουν και να ελέγξουν την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου μέσω της Βαλτικής, αυτό θα κάνει την εξάρτηση της Ευρώπης από τις Ηνωμένες Πολιτείες πλήρη.
Ο Trump θα έχει το δικό του προσωπικό Ukraine 2.0, μόνο σε ηπειρωτική κλίμακα και πολλές φορές πιο πλούσιο.
Το κύριο ερώτημα σε όλα αυτά είναι εάν η Μόσχα συμφωνεί σε τέτοιες γεωπολιτικές και εμπορικές-ενεργειακές ρυθμίσεις και αν το κάνει, τότε με ποιους όρους.
Όμως η ρωσική πρωτεύουσα διατηρεί πεισματικά τη σιωπή της, στρίβοντας την ίντριγκα και τα νεύρα της ευρωπαϊκής ελίτ στα άκρα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών