Ο υπουργός υγείας του Trump σπάει το απόστημα της υπερσυνταγογράφησης…
Σχέδιο για την απαγόρευση των διαφημίσεων φαρμακευτικών προϊόντων από την τηλεόραση προωθεί ο Υπουργός Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών του Donald Trump, Robert F. Kennedy…
Και έχει απόλυτο δίκιο – όχι μόνο επειδή οι ΗΠΑ είναι μία από τις μόλις δύο χώρες στον κόσμο που επιτρέπουν τέτοιου είδους διαφημίσεις (η άλλη είναι η Νέα Ζηλανδία).
Το αμερικανικό σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ελαττωματικό· βλάπτει τη δημόσια υγεία και τροφοδοτεί τη νοσηρή επιρροή της φαρμακοβιομηχανίας στην καθημερινότητα των ανθρώπων…
Και μετά, με μια αγχωμένη φωνή, ξεκινά η παράθεση των παρενεργειών σαν ένας τροχός της τύχης γεμάτος νομικές αποποιήσεις ευθυνών – εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή ανεπάρκεια, αυτοκτονικές σκέψεις.
Ο στόχος; Να κάνει τους θεατές να θέλουν ένα φάρμακο προτού καν μιλήσουν με τον γιατρό τους. Πρόκειται για συναισθηματικό εξαναγκασμό μεταμφιεσμένο σε ενημέρωση υγείας.
Αυτό ανατρέπει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να λειτουργεί η ιατρική.
Οι αποφάσεις για την υγεία πρέπει να λαμβάνονται μέσα στο ιατρείο, όχι μέσα από ένα διαφημιστικό σποτ 60 δευτερολέπτων.
Οι ασθενείς θα έπρεπε να επισκέπτονται τους γιατρούς τους με συμπτώματα, και αυτοί –οπλισμένοι με την κλινική τους εκπαίδευση και πλήρη γνώση του ιατρικού ιστορικού του ασθενούς– να αποφασίζουν εάν ένα φάρμακο είναι απαραίτητο.
Πολλά ζητήματα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καλύτερα μέσω αλλαγών στον τρόπο ζωής, στη διατροφή, με συμπληρώματα ή προληπτική φροντίδα.
Αντ’ αυτού, η Αμερική έχει υιοθετήσει μια κουλτούρα που αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα χάπι, ενισχυμένη από το γεγονός ότι οι γιατροί συχνά δέχονται πιέσεις από ασθενείς που απαιτούν το φάρμακο που είδαν σε διαφήμιση το προηγούμενο βράδυ.
Αυτό δεν είναι απλώς κακή ιατρική πρακτική – είναι επικίνδυνο. Και δεν είναι τυχαίο.
Τρομακτικές αποδόσεις
Η Big Pharma δεν ξοδεύει δισεκατομμύρια στη διαφήμιση επειδή νοιάζεται για την υγεία σας.
Το κάνει επειδή η απόδοση της επένδυσής της είναι τεράστια. Μελέτες εκτιμούν ότι η απόδοση επένδυσης (ROI) στις διαφημίσεις φαρμάκων απευθείας στον καταναλωτή κυμαίνεται από 100% έως 500%, ανάλογα με το φάρμακο.
Μόνο το 2025, οι φαρμακευτικές εταιρείες αναμένεται να δαπανήσουν πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε τηλεοπτικές διαφημίσεις μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την iSpot.tv.
Αυτό το ποσό αυξάνεται ακόμη περισσότερο εάν συμπεριλάβουμε τις ψηφιακές και streaming πλατφόρμες.
Μόλις λίγα blockbuster φάρμακα – όπως τα Skyrizi, Jardiance και Ozempic – διαφημίζονται αντί δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων κάθε μήνα.
Αυτές οι διαφημίσεις δεν γεμίζουν απλώς τις τσέπες της Big Pharma – αγοράζουν αθόρυβα επιρροή στα μέσα ενημέρωσης.
Σχεδόν το 31% του διαφημιστικού χρόνου στις μεγάλες νυχτερινές ειδησεογραφικές εκπομπές των ΗΠΑ το 2024 προερχόταν από φαρμακευτικές εταιρείες.
Αυτό σημαίνει ότι ένα τεράστιο ποσοστό των προϋπολογισμών των ΜΜΕ εξαρτάται από τις ίδιες εταιρείες που θα έπρεπε να ελέγχουν αυστηρά.
Και, όπως ήταν αναμενόμενο, όταν η Big Pharma παραπλανεί το κοινό, πολλά μέσα ενημέρωσης είτε σιωπούν είτε διστάζουν να ασκήσουν κριτική. Η σύγκρουση συμφερόντων είναι εγγενής στο σύστημα.
Τα εμβόλια mRNA
Είδαμε την πιο ακραία εκδοχή αυτού του φαινομένου κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Τα εμβόλια mRNA, που προωθήθηκαν βιαστικά στην αγορά, παρουσιάστηκαν στο κοινό ως θαυματουργές λύσεις.
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και μέσα ενημέρωσης διαβεβαίωναν ότι αυτά τα εμβόλια θα "σταματούσαν τη μόλυνση", θα "προλάμβαναν τους θανάτους" και θα "τερμάτιζαν την πανδημία".
Νεότερα, υγιή άτομα έλαβαν οδηγίες ότι τα χρειάζονταν για την ασφάλεια όλων.
Καμία από αυτές τις υποσχέσεις δεν επιβεβαιώθηκε. Καθώς τα δεδομένα εξελίσσονταν, μάθαμε ότι τα εμβόλια δεν προσέφεραν αποστειρωτική ανοσία.
Παρ’ όλα αυτά, τα μέσα ενημέρωσης δεν αναθεώρησαν τη στάση τους.
Γιατί να το κάνουν; Οι διαφημίσεις των φαρμακευτικών πλήρωναν τους λογαριασμούς.
Εν τω μεταξύ, οι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι υποχρεώθηκαν —και πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εξαναγκάστηκαν— να εμβολιαστούν υπό ψευδείς προφάσεις. Δισεκατομμύρια δολάρια διοχετεύθηκαν στη Big Pharma. Ο αμερικανικός λαός παραπλανήθηκε.
Αυτό το μοτίβο εξαπάτησης δεν είναι καινούργιο. Μόνο η Pfizer έχει πληρώσει δισεκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια για ανήθικο μάρκετινγκ, προώθηση εκτός εγκεκριμένων ενδείξεων και άλλες παραβιάσεις.
Το πιο διαβόητο περιστατικό: μια συμφωνία διακανονισμού ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009 — η μεγαλύτερη συμφωνία για απάτη στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στην ιστορία των ΗΠΑ εκείνη την εποχή.
Κι όμως, εταιρείες όπως η Pfizer, η AbbVie και η Johnson & Johnson εξακολουθούν να απολαμβάνουν μια εξαιρετική δημόσια εικόνα στην τηλεόραση, εν μέρει χάρη στις ασταμάτητες διαφημιστικές δαπάνες και την επιεική ρυθμιστική εποπτεία.
Το σχέδιο του Robert F. Kennedy, αν και νομικά δύσκολο, δεν είναι χωρίς προηγούμενο.
Το 1970, ο Πρόεδρος Nixon υπέγραψε τον Νόμο για τη Δημόσια Υγεία και το Κάπνισμα, ο οποίος απαγόρευσε τις διαφημίσεις καπνού από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Τα τσιγάρα ήταν νόμιμα, αλλά πολύ επικίνδυνα για να διαφημίζονται δημόσια. Η ίδια αρχή πρέπει να εφαρμοστεί και εδώ.
Το γεγονός ότι ένα φάρμακο έχει εγκριθεί από τον αρμόδιο οργανισμό υγείας δεν σημαίνει ότι πρέπει να προωθείται σαν αναψυκτικό. Έγκριση δεν σημαίνει αλάθητο — ρωτήστε οποιονδήποτε πήρε Vioxx ή OxyContin.
Οι επικριτές, όπως η Wall Street Journal, παρουσιάζουν την πρόταση του Kennedy ως προσωπική εμμονή.
Στην πραγματικότητα, όμως, στις ΗΠΑ υπάρχει ευρεία διακομματική και δημόσια υποστήριξη για τον περιορισμό των διαφημίσεων φαρμάκων.
Ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος ζήτησε απαγόρευση ήδη από το 2015. Μια δημοσκόπηση STAT/Harvard διαπίστωσε ότι το 57% των Αμερικανών υποστηρίζει την απαγόρευση των τηλεοπτικών διαφημίσεων φαρμάκων.
Οι υποστηρικτές της φαρμακευτικής βιομηχανίας επικαλούνται την Πρώτη Τροπολογία, υποστηρίζοντας ότι η απαγόρευση διαφημίσεων θα ήταν αντισυνταγματική.
Αλλά η εμπορική ρητορική δεν απολαμβάνει απόλυτη προστασία. Σύμφωνα με το τεστ Central Hudson, η κυβέρνηση μπορεί να ρυθμίσει τις διαφημίσεις εάν έχει σοβαρό συμφέρον, αν η ρύθμιση εξυπηρετεί άμεσα αυτό το συμφέρον και αν ο περιορισμός είναι κατάλληλα προσαρμοσμένος.
Η προστασία της δημόσιας υγείας από παραπλανητικό φαρμακευτικό μάρκετινγκ πληροί και τα τρία κριτήρια.
Ακόμη κι αν μια πλήρης απαγόρευση δεν περάσει, αυστηρότεροι περιορισμοί—όπως η απαγόρευση διαφημίσεων για συγκεκριμένες κατηγορίες φαρμάκων ή η πλήρης διαφάνεια τιμών—θα μπορούσαν να εγκριθούν.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ακόμη και η απειλή μιας απαγόρευσης θα μπορούσε να πιέσει τις φαρμακευτικές να αλλάξουν πορεία οικειοθελώς.
Το έκαναν το 2008, όταν η δημόσια κατακραυγή οδήγησε σε αυστηρότερους ρυθμιστικούς κανόνες.
Αν η πρωτοβουλία του Kennedy τους αναγκάσει να επανεξετάσουν τις πρακτικές τους, αυτό από μόνο του θα είναι μια νίκη.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες αναμφίβολα θα πολεμήσουν με κάθε μέσο. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να υποχωρήσουμε — είναι λόγος να πιέσουμε ακόμη περισσότερο.
Έχουμε επιτρέψει σε μια βιομηχανία με τεράστιο κίνητρο για κέρδος να διαμορφώνει τις αποφάσεις μας για την υγεία για πολύ καιρό.
Το αποτέλεσμα; Ένας πλανήτης βυθισμένος στις συνταγογραφήσεις, παγιδευμένος σε χρόνιες ασθένειες και μπερδεμένος για το ποιον να εμπιστευτεί.
Φτάνει πια. Η πρόταση του Kennedy για την απομάκρυνση των διαφημίσεων φαρμάκων από την τηλεόραση δεν είναι ριζοσπαστική — είναι υπεύθυνη. Και είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό.
www.bankingnews.gr
Και έχει απόλυτο δίκιο – όχι μόνο επειδή οι ΗΠΑ είναι μία από τις μόλις δύο χώρες στον κόσμο που επιτρέπουν τέτοιου είδους διαφημίσεις (η άλλη είναι η Νέα Ζηλανδία).
Το αμερικανικό σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ελαττωματικό· βλάπτει τη δημόσια υγεία και τροφοδοτεί τη νοσηρή επιρροή της φαρμακοβιομηχανίας στην καθημερινότητα των ανθρώπων…
Και μετά, με μια αγχωμένη φωνή, ξεκινά η παράθεση των παρενεργειών σαν ένας τροχός της τύχης γεμάτος νομικές αποποιήσεις ευθυνών – εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή ανεπάρκεια, αυτοκτονικές σκέψεις.
Ο στόχος; Να κάνει τους θεατές να θέλουν ένα φάρμακο προτού καν μιλήσουν με τον γιατρό τους. Πρόκειται για συναισθηματικό εξαναγκασμό μεταμφιεσμένο σε ενημέρωση υγείας.
Αυτό ανατρέπει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να λειτουργεί η ιατρική.
Οι αποφάσεις για την υγεία πρέπει να λαμβάνονται μέσα στο ιατρείο, όχι μέσα από ένα διαφημιστικό σποτ 60 δευτερολέπτων.
Οι ασθενείς θα έπρεπε να επισκέπτονται τους γιατρούς τους με συμπτώματα, και αυτοί –οπλισμένοι με την κλινική τους εκπαίδευση και πλήρη γνώση του ιατρικού ιστορικού του ασθενούς– να αποφασίζουν εάν ένα φάρμακο είναι απαραίτητο.
Πολλά ζητήματα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καλύτερα μέσω αλλαγών στον τρόπο ζωής, στη διατροφή, με συμπληρώματα ή προληπτική φροντίδα.
Αντ’ αυτού, η Αμερική έχει υιοθετήσει μια κουλτούρα που αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα χάπι, ενισχυμένη από το γεγονός ότι οι γιατροί συχνά δέχονται πιέσεις από ασθενείς που απαιτούν το φάρμακο που είδαν σε διαφήμιση το προηγούμενο βράδυ.
Αυτό δεν είναι απλώς κακή ιατρική πρακτική – είναι επικίνδυνο. Και δεν είναι τυχαίο.
Τρομακτικές αποδόσεις
Η Big Pharma δεν ξοδεύει δισεκατομμύρια στη διαφήμιση επειδή νοιάζεται για την υγεία σας.
Το κάνει επειδή η απόδοση της επένδυσής της είναι τεράστια. Μελέτες εκτιμούν ότι η απόδοση επένδυσης (ROI) στις διαφημίσεις φαρμάκων απευθείας στον καταναλωτή κυμαίνεται από 100% έως 500%, ανάλογα με το φάρμακο.
Μόνο το 2025, οι φαρμακευτικές εταιρείες αναμένεται να δαπανήσουν πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε τηλεοπτικές διαφημίσεις μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την iSpot.tv.
Αυτό το ποσό αυξάνεται ακόμη περισσότερο εάν συμπεριλάβουμε τις ψηφιακές και streaming πλατφόρμες.
Μόλις λίγα blockbuster φάρμακα – όπως τα Skyrizi, Jardiance και Ozempic – διαφημίζονται αντί δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων κάθε μήνα.
Αυτές οι διαφημίσεις δεν γεμίζουν απλώς τις τσέπες της Big Pharma – αγοράζουν αθόρυβα επιρροή στα μέσα ενημέρωσης.
Σχεδόν το 31% του διαφημιστικού χρόνου στις μεγάλες νυχτερινές ειδησεογραφικές εκπομπές των ΗΠΑ το 2024 προερχόταν από φαρμακευτικές εταιρείες.
Αυτό σημαίνει ότι ένα τεράστιο ποσοστό των προϋπολογισμών των ΜΜΕ εξαρτάται από τις ίδιες εταιρείες που θα έπρεπε να ελέγχουν αυστηρά.
Και, όπως ήταν αναμενόμενο, όταν η Big Pharma παραπλανεί το κοινό, πολλά μέσα ενημέρωσης είτε σιωπούν είτε διστάζουν να ασκήσουν κριτική. Η σύγκρουση συμφερόντων είναι εγγενής στο σύστημα.
Τα εμβόλια mRNA
Είδαμε την πιο ακραία εκδοχή αυτού του φαινομένου κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Τα εμβόλια mRNA, που προωθήθηκαν βιαστικά στην αγορά, παρουσιάστηκαν στο κοινό ως θαυματουργές λύσεις.
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και μέσα ενημέρωσης διαβεβαίωναν ότι αυτά τα εμβόλια θα "σταματούσαν τη μόλυνση", θα "προλάμβαναν τους θανάτους" και θα "τερμάτιζαν την πανδημία".
Νεότερα, υγιή άτομα έλαβαν οδηγίες ότι τα χρειάζονταν για την ασφάλεια όλων.
Καμία από αυτές τις υποσχέσεις δεν επιβεβαιώθηκε. Καθώς τα δεδομένα εξελίσσονταν, μάθαμε ότι τα εμβόλια δεν προσέφεραν αποστειρωτική ανοσία.
Παρ’ όλα αυτά, τα μέσα ενημέρωσης δεν αναθεώρησαν τη στάση τους.
Γιατί να το κάνουν; Οι διαφημίσεις των φαρμακευτικών πλήρωναν τους λογαριασμούς.
Εν τω μεταξύ, οι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι υποχρεώθηκαν —και πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εξαναγκάστηκαν— να εμβολιαστούν υπό ψευδείς προφάσεις. Δισεκατομμύρια δολάρια διοχετεύθηκαν στη Big Pharma. Ο αμερικανικός λαός παραπλανήθηκε.
Αυτό το μοτίβο εξαπάτησης δεν είναι καινούργιο. Μόνο η Pfizer έχει πληρώσει δισεκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια για ανήθικο μάρκετινγκ, προώθηση εκτός εγκεκριμένων ενδείξεων και άλλες παραβιάσεις.
Το πιο διαβόητο περιστατικό: μια συμφωνία διακανονισμού ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2009 — η μεγαλύτερη συμφωνία για απάτη στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στην ιστορία των ΗΠΑ εκείνη την εποχή.
Κι όμως, εταιρείες όπως η Pfizer, η AbbVie και η Johnson & Johnson εξακολουθούν να απολαμβάνουν μια εξαιρετική δημόσια εικόνα στην τηλεόραση, εν μέρει χάρη στις ασταμάτητες διαφημιστικές δαπάνες και την επιεική ρυθμιστική εποπτεία.
Το σχέδιο του Robert F. Kennedy, αν και νομικά δύσκολο, δεν είναι χωρίς προηγούμενο.
Το 1970, ο Πρόεδρος Nixon υπέγραψε τον Νόμο για τη Δημόσια Υγεία και το Κάπνισμα, ο οποίος απαγόρευσε τις διαφημίσεις καπνού από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Τα τσιγάρα ήταν νόμιμα, αλλά πολύ επικίνδυνα για να διαφημίζονται δημόσια. Η ίδια αρχή πρέπει να εφαρμοστεί και εδώ.
Το γεγονός ότι ένα φάρμακο έχει εγκριθεί από τον αρμόδιο οργανισμό υγείας δεν σημαίνει ότι πρέπει να προωθείται σαν αναψυκτικό. Έγκριση δεν σημαίνει αλάθητο — ρωτήστε οποιονδήποτε πήρε Vioxx ή OxyContin.
Οι επικριτές, όπως η Wall Street Journal, παρουσιάζουν την πρόταση του Kennedy ως προσωπική εμμονή.
Στην πραγματικότητα, όμως, στις ΗΠΑ υπάρχει ευρεία διακομματική και δημόσια υποστήριξη για τον περιορισμό των διαφημίσεων φαρμάκων.
Ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος ζήτησε απαγόρευση ήδη από το 2015. Μια δημοσκόπηση STAT/Harvard διαπίστωσε ότι το 57% των Αμερικανών υποστηρίζει την απαγόρευση των τηλεοπτικών διαφημίσεων φαρμάκων.
Οι υποστηρικτές της φαρμακευτικής βιομηχανίας επικαλούνται την Πρώτη Τροπολογία, υποστηρίζοντας ότι η απαγόρευση διαφημίσεων θα ήταν αντισυνταγματική.
Αλλά η εμπορική ρητορική δεν απολαμβάνει απόλυτη προστασία. Σύμφωνα με το τεστ Central Hudson, η κυβέρνηση μπορεί να ρυθμίσει τις διαφημίσεις εάν έχει σοβαρό συμφέρον, αν η ρύθμιση εξυπηρετεί άμεσα αυτό το συμφέρον και αν ο περιορισμός είναι κατάλληλα προσαρμοσμένος.
Η προστασία της δημόσιας υγείας από παραπλανητικό φαρμακευτικό μάρκετινγκ πληροί και τα τρία κριτήρια.
Ακόμη κι αν μια πλήρης απαγόρευση δεν περάσει, αυστηρότεροι περιορισμοί—όπως η απαγόρευση διαφημίσεων για συγκεκριμένες κατηγορίες φαρμάκων ή η πλήρης διαφάνεια τιμών—θα μπορούσαν να εγκριθούν.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ακόμη και η απειλή μιας απαγόρευσης θα μπορούσε να πιέσει τις φαρμακευτικές να αλλάξουν πορεία οικειοθελώς.
Το έκαναν το 2008, όταν η δημόσια κατακραυγή οδήγησε σε αυστηρότερους ρυθμιστικούς κανόνες.
Αν η πρωτοβουλία του Kennedy τους αναγκάσει να επανεξετάσουν τις πρακτικές τους, αυτό από μόνο του θα είναι μια νίκη.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες αναμφίβολα θα πολεμήσουν με κάθε μέσο. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να υποχωρήσουμε — είναι λόγος να πιέσουμε ακόμη περισσότερο.
Έχουμε επιτρέψει σε μια βιομηχανία με τεράστιο κίνητρο για κέρδος να διαμορφώνει τις αποφάσεις μας για την υγεία για πολύ καιρό.
Το αποτέλεσμα; Ένας πλανήτης βυθισμένος στις συνταγογραφήσεις, παγιδευμένος σε χρόνιες ασθένειες και μπερδεμένος για το ποιον να εμπιστευτεί.
Φτάνει πια. Η πρόταση του Kennedy για την απομάκρυνση των διαφημίσεων φαρμάκων από την τηλεόραση δεν είναι ριζοσπαστική — είναι υπεύθυνη. Και είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών