Σχετικά Άρθρα
Sig Sauer P 320: Πολυμορφική οικογένεια πιστολιών
BRNO ZKR 551: Ακρίβεια από το σιδερένιο παραπέτασμα
Η συνεργασία της Winchester με τον John Browning ξεκίνησε όταν αγόρασαν το σχέδιο του για το μονόσφαιρο ραβδωτό τουφέκι που έμεινε γνωστό ως 1885 High wall. Το δυνατό σημείο της εταιρείας ήταν τα επαναληπτικά τουφέκια με μοχλό όπλισης (Lever Actions).
Ο Oliver Winchester (Όλιβερ Ουιντσέστερ) έδωσε εντολή στον Browning να “εκσυγχρονίσει” το μοντέλου 1873 ώστε να είναι ευκολότερο στην παραγωγή και ανθεκτικότερο.
Το αποτέλεσμα ήταν το 1892, που παραγόταν συνεχώς μέχρι το 1945 (αντίγραφα του κατασκευάζονται ακόμη στην Ιταλία).
Αυτά τα όπλα είχαν σχεδιαστεί για φυσίγγια “μαύρης πυρίτιδας”.
Από το 1893, το τμήμα πυρομαχικών της Winchester πειραματιζόταν με την νέα τεχνολογία της “άκαπνης” πυρίτιδας που απέδιδε πολύ μεγαλύτερη ενέργεια και υποσχόταν βελτιωμένες ταχύτητες και τροχιές βολών. Τα υπάρχοντα όπλα δεν άντεχαν την καταπόνηση από τα πειραματικά φυσίγγια.
Το Μοντέλο 1894 σχεδιάστηκε εξαρχής με αυτή την απαίτηση.
O σχεδιαστής κατέθεσε την πατέντα στις 21 Αυγούστου του 1894 και τρείς μήνες αργότερα τα πρώτα τυφέκια έβγαιναν από το Νιού Χέηβεν, που ήταν η βάση της Winchester.
Πώς λειτουργεί...
Για να πετύχει την αντοχή που απαιτούσε η μοντέρνα πυρίτιδα, ο Browning αντικατέστησε τα δύο πλευρικά κλειδιά που χρησιμοποίησε στο 1892 με ένα συμπαγή κάθετο πίρο που μετακινείται και φράζει τη διαδρομή του κλείστρου όταν το σύστημα βρίσκεται σε θέση βολής.
Κατά την προσφιλή του τακτική, το κλείστρο και ο πίρος που το συγκρατεί είναι ογκώδη και ισχυρότερα από ότι απαιτείται. Ως μια πρόσθετη προφύλαξη, τη στιγμή που ο μοχλός ενεργοποιείται, ο επικρουστήρας αποσύρεται αποκλείοντας την πιθανότητα τυχαίας πυροδότησης.
Τα τοιχώματα του κορμού είναι παχύτερα επιτρέποντας τη χρήση γομώσεων που προωθούν τα βλήματα σε ταχύτητες άνω των 750 /sec.
Για τα δεδομένα του 1890 αυτό ήταν πρωτόγνωρο.
Η τροφοδοσία γίνεται μέσω μιας κυλινδρικής αποθήκης που βρίσκεται παράλληλα με την κάνη.
Η χωρητικότητα συνήθως είναι επτά φυσίγγια αλλά εξαρτάται από το μήκος της κάνης και το διαμέτρημα.
Η σφύρα είναι εξωτερική, δίνοντας στο όπλο τη χαρακτηριστική εμφάνιση που σήμερα αναγνωρίζουμε ώς “όπλο γουέστερν”.
Την εποχή που σχεδιάστηκε, αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχει κανείς την ασφάλεια του όπλου.
Ο χειριστής κατέβαζε… πολύ προσεκτικά τη σφύρα με τον αντίχειρα ενώ πίεζε τη σκανδάλη και έτσι την έφερνε σε μια ασφαλή θέση “ημιόπλισης”.
Στις επόμενες δεκαετίες οι μηχανικοί της Winchester τοποθέτησαν μια χειροκίνητη ασφάλεια που μπλοκάρει την κίνηση της σκανδάλης, αλλά οι εραστές των κλασσικών 1894 την αποστρέφονται.
Η εποχή του “30-30”
Την πρώτη χρονιά κατασκευάστηκε σε δύο διαμετρήματα που έχουν προ πολλού εκλείψει, τα 32-40 και 38-55 Winchester.
Το 1895 η εταιρεία λάνσαρε το πρωτοποριακό φυσίγγιο υψηλής ταχύτητας 30-30, γνωστό και ώς .30 Winchester Centerfire.
Ήταν ένας “μαγικός” συνδυασμός. Έδωσε στο τυφέκιο τη δύναμη που χρειαζόταν για να καταβάλλει οποιοδήποτε θήραμα από ζαρκάδι μέχρι μαύρη αρκούδα.
Είχε χαμηλή ανάκρουση και ευθύγραμμη τροχιά για βολές μέχρι τα 300 μέτρα.
Η λειτουργία του μοχλού εξασφάλιζε γρήγορες επαναληπτικές βολές και το χαμηλό βάρος το έκανε σβέλτο στο πολύωρο κυνήγι.
Το Μ 1894 έγινε επιτυχία και μέχρι το 1927 είχαν πωληθεί 1.000.000 κομμάτια.
Το 1948, η Winchester χάρισε το τουφέκι με αριθμό σειράς “2.000.000” στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ (και φανατικό κυνηγό) Αϊζενζάουερ.
Όταν το 2006, η US Repeating Arms Co. (διάδοχος της Winchester-Olin Co.) αποφάσισε να κλείσει το ιστορικό εργοστασίο στο Νιού Χέηβεν, Περισσότερα από 7.000.000 Model 1897 είχαν πωληθεί!
Νέα πνοή
Η διακοπή δε διάρκεσε πολύ. Το 2010, η βελγική Fabrique National που αγόρασε την USRAC και έχει τα δικαιώματα παραγωγής, ενέταξε τα Winchester τη γκάμα της Browning Arms Company.
Μέσα από αυτή την παράξενη αλληλουχία γεγονότων, οι συνεχιστές του διάσημου σχεδιαστή έχουν κρατήσει ζωντανό το “Model ‘94”.
Το ιαπωνικό μέλος του ομίλου FN-Browning, η Miroku που κατασκευάζει και τα υπόλοιπα ιστορικά μοντέλα της Winchester (1873, 1892, 1895, κλπ.) ανέλαβε την υλοποίηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα Winchester 1894 που βγαίνουν σήμερα από το εργοστάσιο στο Κόμπε, είναι αισθητικά εφάμιλλα και τεχνολογικά αρτιότερα από τα πρωτότυπα.
Ο John Browning και ο Oliver Winchester σίγουρα θα ενέκριναν.
Αναρίθμητες παραλλαγές
Πρακτικά, έχει αποδειχτεί ότι το όπλο ζει κυριολεκτικά “αιώνια” με τουφέκια κατασκευασμένα στο τέλος του 19ου αιώνα να βρίσκονται ακόμη σε λειτουργική κατάσταση. Μέσα σε τόσα χρόνια έχουν κατασκευαστεί τρεις γενιές. Τα αρχικά μοντέλα μέχρι και το 1963, διατηρούσαν την αρχική μορφή με την παραδοσιακή βαφή και ποιότητα ξύλινων μερών. Μετά τις αλλαγές στην ηγεσία της Winchester-Olin το 1964, εισήχθησαν κάποιες τροποποιήσεις στην παραγωγή όλων των μοντέλων με σκοπό τη μείωση του κόστους.
Τα ξύλα έγιναν φθηνότερης ποιότητας, χρησιμοποιούνταν χυτά αντί για σφυρήλατα ανταλλακτικά και η βαφή των μετάλλων δεν είχε το “βάθος” των παλιότερων εποχών.
Οι περικοπές έπληξαν την εικόνα του model 1894 λιγότερο από ότι άλλα στη γκάμα της εταιρείας (όπως το M70), γιατί θεωρούνταν χρηστικά κυνηγετικά όπλα για την εργατική τάξη.
Σε αυτές τις δεκαετίες δημιουργήθηκαν πάμπολλες υπο-εκδόσεις και μοντέλα, από “καραμπινάκια” με μήκος κάνης 40 εκατοστών (αντί των “συνηθισμένων” 50cm) μέχρι “πολεμικά” μοντέλα για την εθνοφυλακή του Καναδά. Υπήρξαν τα λεγόμενα TakeDown που χωρίζονταν σε δύο κομμάτια για εύκολη μεταφορά σε έλκηθρα και βάρκες.
Ήταν δημοφιλή μεταξύ των κυνηγών που εφορμούσαν σε απομακρυσμένες περιοχές.
Αλλά και πολυτελή σκαλιστά τουφέκια για συλλέκτες
Κάπου στο 1999 φτιάχτηκε και η πλέον ιδιόρυθμη παραλλαγή, το Winchester 9410.
Ήταν ένα λειόκανο Model 94 τροποποιημένο για να χρησιμοποιεί φυσίγγια με σκάγια και πλαστικό κάλυκα διαμετρήματος .410 (cal. 36 για τους Ευρωπαίους).
Αυτή η “μοναδικότητα το καθιστούσε νόμιμο για εισαγωγή στην Ελλάδα και κάποιες δεκάδες από αυτά “πέρασαν” τα σύνορα μας.
Πρόκειται για εξαιρετικά “κοσμήματα” οπλοτεχνικής που ενίοτε εμφανίζονται στις αγγελίες μεταχειρισμένων όπλων.
Η τρίτη γενιά είναι τα όπλα που κατασκευάζονται σήμερα από το εργοστάσιο της Miroku και αποτελούν χειροποίητες κατασκευές υψηλού επιπέδου. Λόγω του χρόνου και κόστους που απαιτείται, η παραγωγή ποτέ δε καλύπτει τη ζήτηση.
Όμως είναι μαγικό αν αναλογιστούμε: Κάποιος που ζει τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα μπορεί να μπει σε ένα οπλοπωλείο και να πιάσει στα χέρια του ένα “καινούργιο” κυνηγετικό τουφέκι ηλικίας 125 χρόνων.
Και αυτό διατηρεί ακόμη την αίγλη και την αποτελεσματικότητά του!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών