Γεννημένο από μια “κόντρα”
Μερικές φορές η τεχνολογία προχωρά με αναπάντεχο τρόπο και οι προσωπικότητες των συμμετεχόντων διαμορφώνουν καταστάσεις που επηρεάζουν τις πορείες εταιρειών για δεκαετίες.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο John Browning είχε τελειοποιήσει το λειόκανο ημιαυτόματο τουφέκι που σήμερα γνωρίζουμε ως Auto 5.
Έχοντας μια μακροχρόνια συνεργασία με τη Winchester, τους έδωσε την πρώτη ευκαιρία να αξιολογήσουν και να βάλουν σε παραγωγή το πρωτοποριακό όπλο που θα καθιστούσε τα χειροκίνητα τουφέκια “απαρχαιωμένα”.
Η τεταμένη σχέση
Η σχέση του Browning με τον ισχυρό άνδρα της Winchester, Thomas Bennett σημαδεύτηκε από δυσκολίες. Ο σχεδιαστής έγινε πλούσιος από τις αμοιβές που λάμβανε για τις πατέντες του και ο Bennett πίστευε ότι ο μορμόνος από τη Γιούτα στοίχιζε πολλά χρήματα στην εταιρεία που διοικούσε.
Όταν το 1898 ο Browning παρουσίασε το αυτόματο που λειτουργούσε εκμεταλλευόμενο την αδράνεια του κλείστρου, απαίτησε να πληρώνεται με “δικαιώματα” (royalty) για κάθε κομμάτι που θα κατασκευάζονταν. Ο Bennett θεώρησε εξωπραγματική την απαίτηση και ξεκαθάρισε πως θα δεχόταν μόνο μια εφάπαξ πληρωμή για τις πατέντες, χωρίς καμία άλλη αξίωση. Σίγουρος για το μέλλον της εφεύρεσης του ο Browning αρνήθηκε και το σχέδιο κατέληξε στη βελγική Fabrique National. Ο πρόεδρος της Winchester δεν έζησε να δεί τα 6.000.000 αντίγραφα και την σχεδόν εκατόχρονη διάρκεια παραγωγής του μοντέλου Auto 5.
Μια δύσκολη δουλειά
Σύντομα έγινε αντιληπτό πως οι πωλήσεις επαναληπτικών όπλων μειώνονταν.
Η Winchester χρειαζόταν επειγόντως ένα “αυτόματο” κυνηγετικό τουφέκι που θα ανταγωνιζόταν το Auto 5. Ταπεινώνοντας ακόμη περισσότερο τους πρώην συνεργάτες του ο Browning έδωσε την άδεια στις ανταγωνίστριες Remington (mod. 11) και Savage (720) να κατασκευάσουν εκδοχές του όπλου, κατακλύζοντας έτσι την αμερικανική αγορά.
Ο επικεφαλής σχεδιαστής της Winchester Thomas C. Johnson (Τόμας Κ. Τζόνσον) ανέλαβε ένα σχεδόν αδύνατο έργο: να δημιουργήσει ένα όπλο βασισμένο στο σύστημα αδρανειακής λειτουργίας, χωρίς να καταπατά τις ευρασιτεχνίες του Browning. Γνώριζε καλά τον τρόπο που σκεφτόταν ο προκάτοχος του αφού είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει πως “χρειάστηκαν 10 χρόνια για να βρεί τον τρόπο που αυτό θα
ήταν δυνατό”.
Το τουφέκι λειτουργούσε με την αρχή της “μακράς αδράνειας” με την κάνη και το κλείστρο να οπισθοδρομούν κατά τη βολή. Τροφοδοτούσε από ένα κυλινδρικό γεμιστήρα πέντε φυσιγγίων.
Επειδή όμως ο Browning είχε πατεντάρει τα περισσότερα σημεία του σχεδίου, ο Johnson αναγκάστηκε να καταφύγει σε υποδεέστερες λύσεις. Αντί για μεταλλικά δαχτυλίδια που ρυθμίζουν την ανάκρουση στο Auto 5 , το δικό του όπλο χρησιμοποιούσε “απορροφητήρες κραδασμών” από Μικάρτα (ένα είδος πεπιεσμένου υφάσματος που συγκρατείται με κόλλα). Το υλικό αυτό φθείρεται και καταλήγει σε αυξημένη ανάκρουση,
οδηγώντας τελικά σε ράγισμα του κοντακίου.
Άλλες πατέντες του Browning απαγόρευαν τη χρήση προηγμένων χαρακτηριστικών (όπως είναι η διακοπή τροφοδοσίας) οπότε το Winchester 1911 ήταν χειρότερο και λιγότερο αξιόπιστο.
Ο “Φονιάς”
Το χειρότερο πρόβλημα του Johnson ήταν ο μοχλός όπλισης του A5 την πατέντα του οποίου δε μπορούσε να παρακάμψει.
Σήμερα όλα τα αυτογεμή έχουν ένα παρόμοιο μοχλό στο κλείστρο, αλλά τότε αποτελούσε προστατευμένη πνευματική ιδιοκτησία. Οπότε κατέφυγε σε μια λύση απελπισίας. Εφόσον κλείστρο και κάνη οπισθοδρομούσαν μαζί,
πρόσθεσε μια σειρά από χαρακιές περιμετρικά της κάνης. Ο κυνηγός θα έπρεπε να πιάνει την κάνη με την παλάμη του και να την πιέζει προς το κοντάκιο για να ανοίξει το μηχανισμό. Το πρώτο φυσίγγιο της αποθήκης θα παρασυρόταν, γεμίζοντας τη θαλάμη.
Ένα κουμπί στην πίσω και πλάγια πλευρά του κορμού κλείδωνε το κλείστρο σε ανοικτή θέση.
Την εποχή εκείνη τα φυσίγγια φτιάχονταν ακόμη από κερωμένο χαρτί και πολύ συχνά “φούσκωναν” από την υγρασία στο κυνηγότοπο και σφήνωναν μέσα στο μηχανισμό.
Αρκετοί κυνηγοί προσπάθησαν να λύσουν την εμπλοκή -αρχικά πιέζοντας και μετά- χτυπώντας το κοντάκι στο έδαφος, ενώ κρατούσαν το τουφέκι από την κάνη. Αυτό συχνά κατέληγε σε ακούσιο πυροβολισμό και θανάσιμο τραυματισμό, αποδίδοντας στο Winchester 11 το μακάβριο προσωνύμιο.
Τα ελλατώματα του όπλου οδήγησαν στην παύση παραγωγής του το 1925. Στο ενδιάμεσο είχε κατασκευαστεί σε διαμετρήματα cal. 12, 16, 20 και 28 και κάτι λιγότερο από 85.000 βγήκαν από το εργοστάσιο του New Haven, μάρτυρες μιας κόντρας που κόστισε στη Winchester την απώλεια της αγοράς λειόκανων όπλων.
Το ειρωνικότερο όμως είναι πως όταν δεκαετίες αργότερα κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα πετυχημένο μοντέλο, αυτό θα ήταν το SX2 -αντίγραφο επίσης του Browning GOLD.
www.bankingnews.gr
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο John Browning είχε τελειοποιήσει το λειόκανο ημιαυτόματο τουφέκι που σήμερα γνωρίζουμε ως Auto 5.
Έχοντας μια μακροχρόνια συνεργασία με τη Winchester, τους έδωσε την πρώτη ευκαιρία να αξιολογήσουν και να βάλουν σε παραγωγή το πρωτοποριακό όπλο που θα καθιστούσε τα χειροκίνητα τουφέκια “απαρχαιωμένα”.
Η τεταμένη σχέση
Η σχέση του Browning με τον ισχυρό άνδρα της Winchester, Thomas Bennett σημαδεύτηκε από δυσκολίες. Ο σχεδιαστής έγινε πλούσιος από τις αμοιβές που λάμβανε για τις πατέντες του και ο Bennett πίστευε ότι ο μορμόνος από τη Γιούτα στοίχιζε πολλά χρήματα στην εταιρεία που διοικούσε.
Όταν το 1898 ο Browning παρουσίασε το αυτόματο που λειτουργούσε εκμεταλλευόμενο την αδράνεια του κλείστρου, απαίτησε να πληρώνεται με “δικαιώματα” (royalty) για κάθε κομμάτι που θα κατασκευάζονταν. Ο Bennett θεώρησε εξωπραγματική την απαίτηση και ξεκαθάρισε πως θα δεχόταν μόνο μια εφάπαξ πληρωμή για τις πατέντες, χωρίς καμία άλλη αξίωση. Σίγουρος για το μέλλον της εφεύρεσης του ο Browning αρνήθηκε και το σχέδιο κατέληξε στη βελγική Fabrique National. Ο πρόεδρος της Winchester δεν έζησε να δεί τα 6.000.000 αντίγραφα και την σχεδόν εκατόχρονη διάρκεια παραγωγής του μοντέλου Auto 5.
Μια δύσκολη δουλειά
Σύντομα έγινε αντιληπτό πως οι πωλήσεις επαναληπτικών όπλων μειώνονταν.
Η Winchester χρειαζόταν επειγόντως ένα “αυτόματο” κυνηγετικό τουφέκι που θα ανταγωνιζόταν το Auto 5. Ταπεινώνοντας ακόμη περισσότερο τους πρώην συνεργάτες του ο Browning έδωσε την άδεια στις ανταγωνίστριες Remington (mod. 11) και Savage (720) να κατασκευάσουν εκδοχές του όπλου, κατακλύζοντας έτσι την αμερικανική αγορά.
Ο επικεφαλής σχεδιαστής της Winchester Thomas C. Johnson (Τόμας Κ. Τζόνσον) ανέλαβε ένα σχεδόν αδύνατο έργο: να δημιουργήσει ένα όπλο βασισμένο στο σύστημα αδρανειακής λειτουργίας, χωρίς να καταπατά τις ευρασιτεχνίες του Browning. Γνώριζε καλά τον τρόπο που σκεφτόταν ο προκάτοχος του αφού είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει πως “χρειάστηκαν 10 χρόνια για να βρεί τον τρόπο που αυτό θα
ήταν δυνατό”.
Το τουφέκι λειτουργούσε με την αρχή της “μακράς αδράνειας” με την κάνη και το κλείστρο να οπισθοδρομούν κατά τη βολή. Τροφοδοτούσε από ένα κυλινδρικό γεμιστήρα πέντε φυσιγγίων.
Επειδή όμως ο Browning είχε πατεντάρει τα περισσότερα σημεία του σχεδίου, ο Johnson αναγκάστηκε να καταφύγει σε υποδεέστερες λύσεις. Αντί για μεταλλικά δαχτυλίδια που ρυθμίζουν την ανάκρουση στο Auto 5 , το δικό του όπλο χρησιμοποιούσε “απορροφητήρες κραδασμών” από Μικάρτα (ένα είδος πεπιεσμένου υφάσματος που συγκρατείται με κόλλα). Το υλικό αυτό φθείρεται και καταλήγει σε αυξημένη ανάκρουση,
οδηγώντας τελικά σε ράγισμα του κοντακίου.
Άλλες πατέντες του Browning απαγόρευαν τη χρήση προηγμένων χαρακτηριστικών (όπως είναι η διακοπή τροφοδοσίας) οπότε το Winchester 1911 ήταν χειρότερο και λιγότερο αξιόπιστο.
Ο “Φονιάς”
Το χειρότερο πρόβλημα του Johnson ήταν ο μοχλός όπλισης του A5 την πατέντα του οποίου δε μπορούσε να παρακάμψει.
Σήμερα όλα τα αυτογεμή έχουν ένα παρόμοιο μοχλό στο κλείστρο, αλλά τότε αποτελούσε προστατευμένη πνευματική ιδιοκτησία. Οπότε κατέφυγε σε μια λύση απελπισίας. Εφόσον κλείστρο και κάνη οπισθοδρομούσαν μαζί,
πρόσθεσε μια σειρά από χαρακιές περιμετρικά της κάνης. Ο κυνηγός θα έπρεπε να πιάνει την κάνη με την παλάμη του και να την πιέζει προς το κοντάκιο για να ανοίξει το μηχανισμό. Το πρώτο φυσίγγιο της αποθήκης θα παρασυρόταν, γεμίζοντας τη θαλάμη.
Ένα κουμπί στην πίσω και πλάγια πλευρά του κορμού κλείδωνε το κλείστρο σε ανοικτή θέση.
Την εποχή εκείνη τα φυσίγγια φτιάχονταν ακόμη από κερωμένο χαρτί και πολύ συχνά “φούσκωναν” από την υγρασία στο κυνηγότοπο και σφήνωναν μέσα στο μηχανισμό.
Αρκετοί κυνηγοί προσπάθησαν να λύσουν την εμπλοκή -αρχικά πιέζοντας και μετά- χτυπώντας το κοντάκι στο έδαφος, ενώ κρατούσαν το τουφέκι από την κάνη. Αυτό συχνά κατέληγε σε ακούσιο πυροβολισμό και θανάσιμο τραυματισμό, αποδίδοντας στο Winchester 11 το μακάβριο προσωνύμιο.
Τα ελλατώματα του όπλου οδήγησαν στην παύση παραγωγής του το 1925. Στο ενδιάμεσο είχε κατασκευαστεί σε διαμετρήματα cal. 12, 16, 20 και 28 και κάτι λιγότερο από 85.000 βγήκαν από το εργοστάσιο του New Haven, μάρτυρες μιας κόντρας που κόστισε στη Winchester την απώλεια της αγοράς λειόκανων όπλων.
Το ειρωνικότερο όμως είναι πως όταν δεκαετίες αργότερα κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα πετυχημένο μοντέλο, αυτό θα ήταν το SX2 -αντίγραφο επίσης του Browning GOLD.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών