Άρθρο της Αγγελικής Τσάφου Φιλολόγου, Ιδιοκτήτριας των φροντιστηρίων ΜΕ ΒΑΣΗ
Τα τελευταία χρόνια γίνεται διαρκώς λόγος για την παρακμή της τηλεοπτικής πραγματικότητας στη χώρα μας. Βαρυσήμαντες δηλώσεις για το περιεχόμενο της ελληνικής τηλεόρασης που πάει από το κακό στο χειρότερο και που θυσιάζει την ποιότητα στο βωμό της «αγίας» τηλεθέασης και όσων εκείνη προσφέρει σε όλους όσοι έχουν κάνει σ’ αυτήν επενδύσεις πάσης φύσεως. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Τα τηλεοπτικά προγράμματα φθίνουν σταθερά όχι μόνο ως προς την ποιότητα αλλά και ως προς την επαφή τους με την πραγματικότητα. Διαφημίσεις που παρουσιάζουν έναν κόσμο ιδεατό και ρόδινο, όπου τα πάντα λειτουργούν άψογα, η ομορφιά και η καλαισθησία είναι παντού διάχυτες, το χρήμα είναι δεδομένο- τόσο που δεν του δίνει κανείς σημασία- το εργασιακό περιβάλλον αξιοζήλευτο και οι ανθρώπινες σχέσεις υποδειγματικές. Ακολουθούν πολλές τηλεοπτικές σειρές, διεθνείς και κυρίως ευφάνταστες. Τόσο πολύ που με ελάχιστες εξαιρέσεις μαντεύει κανείς εύκολα το σενάριο μέχρι το τέλος. Η ίδια χλιδή και εκεί, η ίδια χίμαιρα σε όλους τους τομείς. Επίσης, αρκετά ριάλιτι με περίσσεια αποχαυνωτική διάθεση, για όλα τα γούστα. Ριάλιτι στα οποία οι παίχτες όχι μόνο δοκιμάζονται, αλλά αυτοπεριφρονούνται και εξευτελίζονται, όταν βγάζουν τη ζωή τους σε κοινή θέα, προσπαθώντας – υποθέτω τουλάχιστον- να κερδίσουν λίγα ψίχουλα τηλεθέασης και να ανέλθουν στην κοινωνική πυραμίδα.
Το φαινόμενο είναι αποκαρδιωτικό και κυρίως ανησυχητικό. Όχι επειδή υπάρχουν κάποιοι που εκθέτουν ασμένως τον εαυτό τους, για να κερδίσουν κάτι από αυτό ή επειδή έτσι ικανοποιούν τις φιλοδοξίες τους, αλλά επειδή ανεχόμαστε ως κοινωνία με την τηλεοπτική μας αρωγή ή ακόμα και ανοχή τέτοιου είδους τηλε- σκουπίδια. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κανείς δεν επιδιώκει πάντα το σοβαρό, συχνά και κουραστικό ή ακόμα και βαρετό τηλεοπτικό πρόγραμα. Όλοι έχουμε ανάγκη και το ευχάριστο, το απλό, το ανάλαφρο, αυτό που θα μας διασκεδάσει και θα χαλαρώσει τη σκέψη μας μετά απο μια κουραστική μέρα, Αυτό δε σημαίνει όμως ότι το εύπεπτο είναι και ευτελές. Άλλο διασκεδάζω και άλλο αποχαυνώνομαι από προβολές που υποβιβάζουν το χιούμορ σε φτηνούς αστεϊσμούς και ταυτίζουν το απλό και το αυθεντικό με το ευτελές και το κακόγουστο.
Εκείνο όμως που είναι στ’ αλήθεια ανησυχητικό είναι η δική μας ανοχή στα επιδιωκόμενα πρότυπα μέσα από την τηλεοπτική πραγματικότητα. Από τη μια αγωνιζόμαστε για την ισοτιμία των δύο φύλων και από την άλλη δεχόμαστε αγόγγυστα τα τηλεοπτικά «νυφοπάζαρα».....Θεωρητικά επιδιώκουμε τη μόρφωση και την παιδεία και ουσιαστικά επενδύουμε με τις τηλεοπτικές μας προτιμήσεις στην ύλη. Πολλάκις δε αρεσκόμαστε σε προγράμματα που όχι μόνο δεν προσφέρουν ίχνος διασκέδασης, αλλά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Και εδώ η συμμετοχή είναι μεγάλη ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής τάξης και μόρφωσης.
Αυτό μάλιστα είναι που πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο. Δεν είναι ανησυχητική μόνο η προσκόλληση των εφήβων στα ηλεκτρονικά μέσα. Περισσότερο ανησυχητικό είναι το τηλεοπτικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ενήλικη γενιά, καθώς εκείνη είναι που θα παραδειγματίσει τους νεότερους και θα τους κατευθύνει σωστά σε όλους τους τομείς. Και αυτό ξεκινάει μέσα από το σπίτι μας, από τις τηλεοπτικές μας επιλογές, από τις συζητήσεις που κάνουμε με τα παιδιά μας, όχι για να τους μάθουμε θεωρητικά ότι το απλό και το διασκεδαστικό είναι διαφορετικά από το ευτελές και το γελοίο, αλλά για να τους το δείξουμε με πράξεις. Όχι για το θεαθηναι μα για την ουσία. Αυτή που δεν κάνει ποτέ θόρυβο, αλλά είναι πολύτιμη.
www.bankingnews.gr
Τα τηλεοπτικά προγράμματα φθίνουν σταθερά όχι μόνο ως προς την ποιότητα αλλά και ως προς την επαφή τους με την πραγματικότητα. Διαφημίσεις που παρουσιάζουν έναν κόσμο ιδεατό και ρόδινο, όπου τα πάντα λειτουργούν άψογα, η ομορφιά και η καλαισθησία είναι παντού διάχυτες, το χρήμα είναι δεδομένο- τόσο που δεν του δίνει κανείς σημασία- το εργασιακό περιβάλλον αξιοζήλευτο και οι ανθρώπινες σχέσεις υποδειγματικές. Ακολουθούν πολλές τηλεοπτικές σειρές, διεθνείς και κυρίως ευφάνταστες. Τόσο πολύ που με ελάχιστες εξαιρέσεις μαντεύει κανείς εύκολα το σενάριο μέχρι το τέλος. Η ίδια χλιδή και εκεί, η ίδια χίμαιρα σε όλους τους τομείς. Επίσης, αρκετά ριάλιτι με περίσσεια αποχαυνωτική διάθεση, για όλα τα γούστα. Ριάλιτι στα οποία οι παίχτες όχι μόνο δοκιμάζονται, αλλά αυτοπεριφρονούνται και εξευτελίζονται, όταν βγάζουν τη ζωή τους σε κοινή θέα, προσπαθώντας – υποθέτω τουλάχιστον- να κερδίσουν λίγα ψίχουλα τηλεθέασης και να ανέλθουν στην κοινωνική πυραμίδα.
Το φαινόμενο είναι αποκαρδιωτικό και κυρίως ανησυχητικό. Όχι επειδή υπάρχουν κάποιοι που εκθέτουν ασμένως τον εαυτό τους, για να κερδίσουν κάτι από αυτό ή επειδή έτσι ικανοποιούν τις φιλοδοξίες τους, αλλά επειδή ανεχόμαστε ως κοινωνία με την τηλεοπτική μας αρωγή ή ακόμα και ανοχή τέτοιου είδους τηλε- σκουπίδια. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κανείς δεν επιδιώκει πάντα το σοβαρό, συχνά και κουραστικό ή ακόμα και βαρετό τηλεοπτικό πρόγραμα. Όλοι έχουμε ανάγκη και το ευχάριστο, το απλό, το ανάλαφρο, αυτό που θα μας διασκεδάσει και θα χαλαρώσει τη σκέψη μας μετά απο μια κουραστική μέρα, Αυτό δε σημαίνει όμως ότι το εύπεπτο είναι και ευτελές. Άλλο διασκεδάζω και άλλο αποχαυνώνομαι από προβολές που υποβιβάζουν το χιούμορ σε φτηνούς αστεϊσμούς και ταυτίζουν το απλό και το αυθεντικό με το ευτελές και το κακόγουστο.
Εκείνο όμως που είναι στ’ αλήθεια ανησυχητικό είναι η δική μας ανοχή στα επιδιωκόμενα πρότυπα μέσα από την τηλεοπτική πραγματικότητα. Από τη μια αγωνιζόμαστε για την ισοτιμία των δύο φύλων και από την άλλη δεχόμαστε αγόγγυστα τα τηλεοπτικά «νυφοπάζαρα».....Θεωρητικά επιδιώκουμε τη μόρφωση και την παιδεία και ουσιαστικά επενδύουμε με τις τηλεοπτικές μας προτιμήσεις στην ύλη. Πολλάκις δε αρεσκόμαστε σε προγράμματα που όχι μόνο δεν προσφέρουν ίχνος διασκέδασης, αλλά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Και εδώ η συμμετοχή είναι μεγάλη ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής τάξης και μόρφωσης.
Αυτό μάλιστα είναι που πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο. Δεν είναι ανησυχητική μόνο η προσκόλληση των εφήβων στα ηλεκτρονικά μέσα. Περισσότερο ανησυχητικό είναι το τηλεοπτικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ενήλικη γενιά, καθώς εκείνη είναι που θα παραδειγματίσει τους νεότερους και θα τους κατευθύνει σωστά σε όλους τους τομείς. Και αυτό ξεκινάει μέσα από το σπίτι μας, από τις τηλεοπτικές μας επιλογές, από τις συζητήσεις που κάνουμε με τα παιδιά μας, όχι για να τους μάθουμε θεωρητικά ότι το απλό και το διασκεδαστικό είναι διαφορετικά από το ευτελές και το γελοίο, αλλά για να τους το δείξουμε με πράξεις. Όχι για το θεαθηναι μα για την ουσία. Αυτή που δεν κάνει ποτέ θόρυβο, αλλά είναι πολύτιμη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών