Σχετικά Άρθρα
JPMorgan: Λάθος το νέο κύμα lockdowns – Πλήττεται η ψυχική υγεία όχι ο κορωνοιός – Δεν αγοράζουμε τα νέα μέτρα
Goldman Sachs: Ο λόγος που ο κορωνοϊός φαίνεται λιγότερο θανατηφόρος… αλλά και η πικρή αλήθεια
Oxford Economics: Ο κορωνοϊός απειλεί την ανάκαμψη στην Ευρωζώνη
Το 2020, οι εκτιμήσεις για το πώς πρέπει να χειριστούν οι κυβερνήσεις και οι υπηρεσίες υγείας τον κορωνοιό άλλαξαν ριζικά αναφέρει σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση το American Institute for Economy Research
Πριν από την πανδημία του Covid-19, οι ειδικοί επί των επιδημιών και οι φορείς δημόσιας υγείας αμφισβήτησαν - ή ακόμα και απέρριψαν - την αποτελεσματικότητα της καραντίνας και των μαζικών lockdowns, επειδή τα θεώρησαν αναποτελεσματικά.
Όλα αυτά άλλαξαν τον Μάρτιο του 2020, όταν αυτό που είχε απορριφθεί ως ιδέα έγινε η κανονικότητα δηλαδή περιοριστικά μέτρα και lockdwons.
Ωστόσο, υπάρχει ένα τεράστιο σύνολο αποδεικτικών στοιχείων που εξηγούν την αρχική τους στάση και γιατί άλλαξαν τόσο ριζικά άποψη.
1)Ο Fauci είπε ότι το κλείσιμο της χώρας δεν λειτουργεί (24 Ιανουαρίου 2020)
Στις αρχές του 2020, ο Fauci ο επικεφαλής για την ενημέρωση του κορωνοιού στις ΗΠΑ μίλησε σε δημοσιογράφους λέγοντας:
«Αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορώ να φανταστώ το κλείσιμο της Νέας Υόρκης ή του Λος Άντζελες, αλλά η απόφαση εκ μέρους των κινεζικών υγειονομικών αρχών είναι ότι δεδομένου του γεγονότος ότι εξαπλώνεται ο κορωνοιός σε όλες τις επαρχίες… το lockdown θα μπορούσε να ανακόψει τον επέκταση σε όλη την χώρα.
Το εάν το πέτυχε ή όχι είναι πραγματικά αμφισβητούμενο γιατί ιστορικά όταν κλείνεις μια κοινωνία δεν έχεις σημαντικά αποτελέσματα».
2)Η έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφέρει γιατί η καραντίνα είναι αναποτελεσματική (2019)
Σε έναν πίνακα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) απαριθμεί τις συστάσεις τους ανάλογα με το επίπεδο σοβαρότητας.
Η καραντίνα των εκτεθειμένων ατόμων κατηγοριοποιείται ως εξής με βάση τον ΠΟΥ «δεν συνιστάται σε καμία περίπτωση».
Η έκθεση εξηγεί ότι «η καραντίνα στο σπίτι των εκτεθειμένων ατόμων για τη μείωση της μετάδοσης δεν συνιστάται επειδή δεν υπάρχει προφανής λογική για αυτό το μέτρο ενώ υπάρχουν και σημαντικές δυσκολίες στην εφαρμογή του».
3)Ο ΠΟΥ αναγνωρίζει ότι η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν ανακόπτει η μειώνει δραματικά τη μετάδοση με βάση το ιστορικό προηγούμενο την πανδημία της γρίπης του 1918 (2006)
Σε έκθεση του ο ΠΟΥ καταλήγει τελικά στο συμπέρασμα ότι τα σκληρά μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της καραντίνας, απαιτούν καλύτερες και πιο εστιασμένες μεθόδους για να καταστούν πιο αποτελεσματικές και λιγότερο «επαχθείς».
«Τα άρρωστα άτομα», υποστηρίζει ο ΠΟΥ, «θα πρέπει να παραμείνουν στο σπίτι όταν γίνουν πρώτα συμπτωματικά, αλλά η αναγκαστική απομόνωση και η καραντίνα είναι αναποτελεσματική και ανέφικτη λύση».
Συνοψίζοντας αναφορές από την πανδημία της γρίπης του 1918, ο ΠΟΥ αναφέρει τη Lome (κατεχόμενη από το Βρετανικό Τόγκο) και το Edmonton (Καναδάς) ως μέρη όπου η «απομόνωση και καραντίνα» ενεργοποιήθηκαν.
Σε αυτές τις περιοχές απαγορεύθηκαν οι δημόσιες συναντήσεις, έκλεισαν τα σχολεία, εκκλησίες, κολέγια, θέατρα και άλλοι δημόσιοι χώροι συγκέντρωσης.
Ωστόσο, παρά τα πρόσθετα μέτρα (η Lome διέκοψε την κυκλοφορία και το Edmonton περιόρισε τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων) και στις δύο περιπτώσεις «τα μέτρα κοινωνικής απόστασης δεν σταμάτησαν ή δεν μείωσαν δραματικά τη μετάδοση».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια ολοκληρωμένη έκθεση για την πανδημία του 1918 κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι η καραντίνα «δεν ήταν αποδεδειγμένα αποτελεσματική σε αστικές περιοχές, αλλά μπορεί να είναι αποτελεσματική σε μικρότερες πόλεις και αγροτικές περιοχές, όπου οι ομαδικές επαφές είναι λιγότερες».
4)Μια μελέτη στο Δελτίο της Μαθηματικής Βιολογίας σχετικά με την πανδημία γρίπης του 1918 στον Καναδά κατέληξε συμπέρανε ότι οι καραντίνες δεν λειτουργούν (2003)
Η μελέτη προσομοίωσε διαφορετικά επίπεδα μετακινήσεων και ταξιδιών και διαπίστωσε ότι η οριοθέτηση των ταξιδιών θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική, αλλά «μια πολιτική καραντίνας το νωρίτερο δυνατό δεν μπορεί πάντα να οδηγήσει σε μεγάλη μείωση των κρουσμάτων μιας νόσου».
Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «τα μέτρα καραντίνας που περιορίζουν τα ταξίδια πιθανώς δεν είναι ποτέ 100% αποτελεσματικά και τα αποτελέσματα της προσομοίωσης υποδηλώνουν ότι μια τέτοια κατάσταση μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ειδικά ελλείψει ισχυρών προσπαθειών για την απομόνωση των μολυσματικών ατόμων από τον υπόλοιπο πληθυσμό
5)Ο δημοφιλής συγγραφέας και ο αναπληρωτής καθηγητής Tulane John M. Barry, ένας ισχυρός αντίπαλος της Διακήρυξης του Great Barrington, υποστήριξε ότι οι καραντίνες δεν λειτούργησαν στην περίπτωση της Ισπανικής Γρίπης (2009)
Πριν από μια δεκαετία, ο Barry διαπίστωσε ότι οι ιστορικές καραντίνες ήταν ανεπιτυχείς:
«Συγκεκριμένα υποστηρίζει τα περισσότερα προτεινόμενα μέτρα κοινωνικής προστασίας εκτός από την καραντίνα, αποδεικνύονται ιστορικά ότι είναι αναποτελεσματικά».
Αντίθετα, προάγει τα κοινά μέτρα, όπως η παραμονή στο σπίτι όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά (και η απομόνωση από τα μέλη της οικογένειας εάν είναι απαραίτητο), συχνό πλύσιμο των χεριών και χρήση μάσκας.
Ωστόσο προειδοποιεί τους υγιείς ανθρώπους που φορούν μάσκες, σημειώνοντας: «Τα στοιχεία από το ξέσπασμα του SARS δείχνουν ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας μολύνθηκαν ενώ αφαιρούσαν τον προστατευτικό εξοπλισμό».
6)Ο διευθυντής του Κέντρου Παγκόσμιας Μελέτης Υγείας του Seton Hall αναφέρει ότι οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί δεν επιβραδύνουν τη μετάδοση του SARS (2009)
Ο Yanzhong Huang αναγνωρίζει ότι «οι περιορισμοί στα ταξίδια και τα μέτρα καραντίνας έχουν περιορισμένα οφέλη στη επιβράδυνση της εξάπλωσης ασθενειών.
Αντιθέτως επηρεάζουν τα ταξίδια και το εμπόριο δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο.
Αυτά τα μέτρα τελικά υπονομεύουν την ικανότητα επιτήρησης μιας χώρας, επειδή «τα άτομα που εμφανίζουν συμπτώματα μπορεί να επιλέξουν να αποφύγουν τις αρχές δημόσιας υγείας λόγω του φόβου της καραντίνας ή του στιγματισμού σπαταλώντας τον περιορισμένο πόρο υγείας
7)Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Wake Forest παρατηρεί «κόπωση στην αυτοπροστασία» σε προσομοιωμένη επιδημία. (2013)
Η μελέτη χρησιμοποιεί ένα διαδικτυακό παιχνίδι πολλαπλών παικτών για να προσομοιώσει τη διάδοση μιας μολυσματικής ασθένειας μέσω ενός πληθυσμού που αποτελείται από παίκτες.
Οι συγγραφείς βρίσκουν ότι «η προθυμία των ανθρώπων να εμπλακούν σε ασφαλή συμπεριφορά ακυρώνεται ή μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, ανάλογα με τη σοβαρότητα μιας επιδημίας, οι επιστήμονες το ονομάζουν φαινόμενο «κόπωσης στην αυτοπροστασίας».
Αυτό «θυμίζει την κόπωση των προφυλακτικών – δηλαδή την φθίνουσα χρήση προφυλακτικού ως προληπτικό μέτρο-στο πλαίσιο της πρόληψης του HIV / AIDS».
8)Στο περιοδικό Biosecurity and Bioterrorism, οι επιδημιολόγοι του Johns Hopkins απορρίπτουν τις καραντίνες απόλυτα (2006)
Σε ένα άρθρο με τίτλο, «μέτρα μετριασμού των ασθενειών στον έλεγχο της πανδημικής γρίπης», οι επιδημιολόγοι της Johns Hopkins University σημειώνουν τα προβλήματα με την καραντίνα: «Όπως δείχνει η εμπειρία, δεν υπάρχει βάση για τη σύσταση καραντίνας σε άτομα ή ομάδες.
Τα προβλήματα κατά την εφαρμογή τέτοιων μέτρων είναι τρομερά και οι δευτερογενείς επιπτώσεις και οι διαταραχές στην κοινότητα καθώς και οι πιθανές αρνητικές συνέπειες, όπως η απώλεια της εμπιστοσύνης του κοινού στην κυβέρνηση και ο στιγματισμός ατόμων και ομάδων είναι πιθανό να είναι σημαντικά.
Η τελική τους παρατήρηση είναι η εξής «η εμπειρία έχει δείξει ότι οι κοινότητες που αντιμετωπίζουν επιδημίες ή άλλα ανεπιθύμητα συμβάντα ανταποκρίνονται καλύτερα και με λιγότερο άγχος όταν η κανονική κοινωνική λειτουργία της κοινότητας διακόπτεται ελεγχόμενα».
9)Σε ένα κορυφαίο περιοδικό, American Journal of Epidemiology, οι συγγραφείς εξηγούν τις συνθήκες κατά τις οποίες η καραντίνα θα ήταν αποτελεσματική, οι οποίες ωστόσο δεν ευθυγραμμίζονται με τα χαρακτηριστικά του Covid-19 (2006)
Συγκεκριμένα, σημειώνουν ότι οι καραντίνες θα είναι αποτελεσματικές μόνο όταν:
(1) δεν είναι δυνατή η απομόνωση και
(2) η ασυμπτωματική εξάπλωση είναι σημαντική και ελέγχεται σθενά (κανένα από αυτά δεν ισχύει για το Covid).
Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «ο αριθμός των μολύνσεων που αποτρέπονται μέσω της καραντίνας αναμένεται να είναι πολύ χαμηλός υπό την προϋπόθεση ότι η απομόνωση είναι αποτελεσματική».
Και αν η απομόνωση είναι αναποτελεσματική;
Τότε θα είναι ωφέλιμη μόνο «όταν υπάρχει σημαντική ασυμπτωματική μετάδοση και εάν η ασυμπτωματική περίοδος δεν είναι ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή».
Όμως, εάν χρησιμοποιηθεί μαζικά το lockdown, θα «επιφέρει σημαντικό κοινωνικό, ψυχολογικό και οικονομικό κόστος χωρίς να έχει ως αποτέλεσμα τον εντοπισμό πολλών μολυσμένων ατόμων».
10)Στο περιοδικό Epidemiology Journal, οι καθηγητές του Harvard και του Yale Marc Lipsitch και Ted Cohen υποστηρίζουν ότι η καθυστέρηση ελέγχου της μόλυνσης μπορεί να πλήξει τους ηλικιωμένους (2008)
Εξηγούν πώς η καθυστέρηση ανάδειξης του κινδύνου μόλυνσης μπορεί να είναι πιο θανατηφόρα για τους ηλικιωμένους.
«Η μείωση του κινδύνου ότι κάθε μέλος μιας κοινότητας θα εκτεθεί σε ένα ιό έχει το συνακόλουθο αποτέλεσμα της αύξησης της μέσης ηλικίας κατά την οποία εμφανίζονται οι λοιμώξεις.
Με βάση αυτήν την ανάλυση, ο Covid-19, που βλάπτει δυσανάλογα τους ηλικιωμένους περισσότερο από τους νέους, αντιμετωπίζεται καλύτερα, είτε μέσω φυσικής μόλυνσης είτε με εμβολιασμό.
11)Μια ομάδα μελετητών του Johns Hopkins λένε ότι οι καραντίνες δεν λειτουργούν αλλά επιδιώκονται για πολιτικούς λόγους. (Σεπτέμβριος 2019)
Στην έκθεση, εξηγούν πώς η καραντίνα είναι περισσότερο πολιτική επιλογή από ότι σχετίζεται με τη δημόσια υγεία:
«Κατά τη διάρκεια μιας έκτακτης ανάγκης, θα πρέπει να αναμένεται ότι η εφαρμογή ορισμένων περιοριστικών μέτρων, όπως οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί και η καραντίνα, θα μπορούσε να συνεχιστούν για κοινωνικούς ή πολιτικούς σκοπούς και όχι στο πλαίσιο της δημόσιας υγείας.
Θεωρούν αναποτελεσματικά τα lockdowns:
«Στο πλαίσιο ενός ιού που πλήττει το αναπνευστικό, η καραντίνα μπορεί να είναι λιγότερο αποτελεσματική στον έλεγχο της εξάπλωσης λόγω της υψηλής μεταδοτικότητας».
12)Τον Μάρτιο του 2020, ο Michael Osterholm - τώρα σύμβουλος του Biden για τον Covid-19 - υποστήριξε επίσης ότι οι καραντίνες δεν αποτελούν «θεραπεία» για την πανδημία, αναφέροντας ως αντένδειξη τις πολλαπλές κοινωνικές και οικονομικές παρενέργειες.
Ωστόσο, σε άρθρο του στους New York Times ο Osterholm τον Αύγουστο 2020 παρουσίασε μια άλλη άποψη.
Οι προσπάθειές μας και μέσω καραντίνας για τον έλεγχο της μετάδοσης ιών πρέπει να γίνεται προληπτικά.
Ο Osterholm και (Neel) Kashkari προωθούν την δημιουργία καταφυγίων στο χώρο εργασίας με μέτρα προστασίας.
Επίσης τον Μάρτιο του 2020, αυτά τα ευρήματα και πολλά άλλα κατέληξαν δόθηκαν ως ανοικτή επιστολή προς τον αντιπρόεδρο Mike Pence που υπογράφηκε από 800 ειδικούς ιατρικής από πολλά πανεπιστήμια σε ολόκληρη την Αμερική.
Στην επιστολή επισημαινόταν το εξής:
«Υποχρεωτική καραντίνα, περιφερειακά lockdowns και ταξιδιωτικές απαγορεύσεις… είναι δύσκολο να εφαρμοστούν, μπορούν να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη του κοινού, έχουν μεγάλο κοινωνικό κόστος και, το σημαντικότερο, επηρεάζουν δυσανάλογα τα πιο ευάλωτα τμήματα στις κοινωνίες.
Ενώ η γενική εκτίμηση των εμπειρογνωμόνων σχετικά με την αναποτελεσματικότητα της μαζικής καραντίνας των προηγούμενων ετών αμφισβητήθηκε…. σημερινά στοιχεία δείχνουν ότι η μαζική καραντίνα είναι αναποτελεσματική στην πρόληψη της εξάπλωσης των ασθενειών καθώς και επιβλαβής για τα άτομα.
Το να παρουσιάζουμε ότι οι μαζικές καραντίνες είναι καλές και αποτελεσματικές - αποτελεί επικίνδυνο προηγούμενο για μελλοντικές πανδημίες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών