Η βραδιά που ο Σόλσκιερ έχασε οριστικά το στοίχημα να επιβληθεί στους επικριτές του!

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος...

Αυτή στο βροχερό Γκντανσκ θα μπορούσε να ήταν η νύχτα που ο Σόλσκιερ θα αφαιρούσε πολλές αμφιβολίες που περιβάλλουν τη θέση του ως προπονητή. Ήταν η ευκαιρία να ξεκινήσει μια νέα εποχή έχοντας έναν τίτλο στο βιογραφικό του. Και, τελικά, κατέληξε να δημιουργήσει - όχι μόνο με το αποτέλεσμα αλλά και τη συνολική διαχείριση του τελικού ακόμα περισσότερα ερωτηματικά.

Στη διαδικασία του ματς που μετατράπηκε σε δοκιμασία για ένα σύνολο πανάκριβο απέναντι σε μια ομάδα που μόλις τερμάτισε έβδομη στη La Liga - σε μια εποχή που το ισπανικό πρωτάθλημα δεν είναι στα καλύτερα του - η αίσθηση ήταν πως η ομάδα προδόθηκε από τον μάνατζερ. Άφησε χωρίς αλλαγές την ομάδα, παρακολουθώντας σχεδόν ανήμπορος την διαδικασία του παιχνιδιού να «σβήνει» προς την παράταση! Απέναντι σε μια ομάδα που προέρχεται από μια πόλη με πληθυσμό μόλις 50.000 με ρόστερ που δεν ξεπερνά τα 300 εκατομμύρια η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρέθηκε ανεπαρκής! Και οι ευθύνες περισσότερο από τους ποδοσφαιριστές βαραίνουν τον Νορβηγό τεχνικό.

Μια νίκη στον τελικό του Γκντανσκ θα άλλαζε την αφήγηση γύρω από την επάρκεια ή όχι του Σόλσκιερ. Θα είχε μειώσει την ένταση σε όποιον αμφισβητεί τις επιλογές του. Πολλοί υποστηρίζουν πως για τη διαχείριση ενός συλλόγου αυτού του μεγέθους δεν αρκεί απλώς να έχεις υπάρξει ένας καλός παίκτης που κάποτε συνδύασε το όνομα του με τη νίκη στις καθυστερήσεις του περιβόητου τελικού το 1999 στη Βαρκελώνη. Και σε αυτούς συγκαταλέγομαι και εγώ, που θεωρώ πως έπρεπε να του δοθεί χρόνος και του δόθηκε, αλλά πλέον νομίζω ότι έφτασε ένα σταυροδρόμι για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όπου οι απαιτήσεις ξεπερνούν τα συναισθηματικά όρια!

Έλεγα και δικαιολογούσα την απόφαση της διοίκησης να παραμείνει μαζί του, ανεξάρτητα από το πόσες φορές τους είπαν ότι θα μπορούσαν να επιλέξουν κάποιον άλλο ακριβώς γιατί υπήρξαν δείγματα βελτίωσης.
Από αυτό το σημείο μέχρι να ξαναγίνει ο σύλλογος αγωνιστικά αυτό που οφείλει στην ιστορία του να είναι, η απόσταση είναι μεγάλη!

Μετά την ήττα θα υπάρξει περισσότερος έλεγχος σχετικά με την τακτική του, τις αλλαγές του, ή την απροθυμία του να κάνει κινήσεις από τον πάγκο καθώς και αν είναι πραγματικά ικανός καπετάνιος για να μεταφέρει την Γιουνάιτεντ στο λιμάνι που θέλουν οι οπαδοί της. Ξεχάστε τα πέναλτι - η πραγματική απογοήτευση σε αυτή τη βραδιά, στο Γκντανσκ ήταν η απόδοση της ομάδας μέσα στα 120 λεπτά.

Ένα σύλλογος που παίζει με έναν τρόπο ποδοσφαίρου, με μηδενική βοήθεια από τον πάγκο, με παίκτες πολύ ικανούς που ωστόσο δε δείχνουν να μπορούν να πάνε στο βήμα παραπάνω και στο επίπεδο που απαιτείται, όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και νοητικά, για να κατακτήσουν τίτλους! Και όλα αυτά υπό το βλέμμα του ανθρώπου που σάρωσε τα πάντα, κατακτώντας 13 τίτλους στην Premier League και δυο Champions league για να μην αρχίσουμε την καταμέτρηση των υπολοίπων: του Σερ Άλεξ.

Είναι κοινό μυστικό πως τον Σόλσκιερ τον στηρίζει με νύχια και με δόντια. Αλλά νομίζω πως έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο, όπου οι αποφάσεις πρέπει να είναι σκληρές. Αν και δεν δείχνει αυτή τη στιγμή διάθεση η διοίκηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να προχωρήσει σε αλλαγή του Νορβηγού τεχνικού είναι σχεδόν βέβαιο πως εάν η νέα σεζόν δεν ξεκινήσει ιδανικά, μέχρι τα Χριστούγεννα θα υπάρχει σκεπτικισμός που θα μεγαλώνει.

Υπό οποιαδήποτε συνθήκη και οποιοδήποτε πρίσμα και αν δει κάποιος τον τελικό στο Γκντανσκ όταν ολοκληρωθεί η παρουσία του Όλε στον πάγκο νομίζω ότι σε αυτήν την βραδιά θα γυρίζει κάποιος και θα καταλαβαίνει ότι χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία του να σφραγίσει την παρουσία και να σιωπήσει τους επικριτές!