Ιταλία: Η καλύτερη ομάδα πήρε το τρόπαιο κτισμένη πάνω στα ερείπια του 2017, χάρη στο Ρομπέρτο Μαντσίνι!

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Ήταν κάτι περισσότερο από μια εθνική τραγωδία - χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως ημέρα αποκάλυψης! Στο εξώφυλλο του πιο διάσημου ροζ χαρτιού της Ιταλίας, την Gazzetta dello Sport, ο τίτλος απλώς έγραφε: «Το τέλος».

Συνήθως όμως έτσι δε γίνεται και στη ζωή; Κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει, όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν είναι! Εκείνο το βράδυ άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για να φτάσουμε σε αυτό που συνέβη την 11η Ιουλίου του 2021. Μία ημερομηνία σημαδιακή έτσι κι αλλιώς, για το ιταλικό ποδόσφαιρο αφού 11 Ιουλίου του 1982 στα ισπανικά γήπεδα είχε έρθει η ώρα του πρώτου μεταπολεμικού παγκόσμιου τίτλου για τους ατζούρι, με τη νίκη επί των Γερμανών!

Οι Ιταλοί εκείνη τη νύχτα του 2017 ήταν  ντροπιασμένοι και το χειρότερο ειλικρινά, δεν ήταν πολύ έκπληκτοι! Όταν τα ονόματα της ομάδας ανακοινώθηκαν στο Σαν Σίρο εκείνο το μοιραίο βράδυ, οι Ιταλοί οπαδοί αποδοκίμασαν  όταν ο εκφωνητής αναφέρθηκε στον προπονητή Τζιαμπιέρο Βεντούρα.

Δεν υπήρχε ρυθμός στο παιχνίδι, μόνο ένα σωρό άτομα που έκαναν ό, τι μπορούσαν μήπως σκοράρουν για να αποφύγουν την ντροπή να μην προκριθούν. Το κοινό μισούσε την ομάδα, αλλά ιδιαίτερα τον προπονητή, που παραιτήθηκε την επόμενη μέρα! Ποιος θα μπορούσε να αναζωογονήσει αυτό το πληγωμένο θηρίο; Ο Αντσελότι ήταν ο άνθρωπος που όλοι ήθελαν, αλλά ο Ρομπέρτο Μαντσίνι ήταν διαθέσιμος και αυτός που πήρε το χρίσμα.

Ο Μαντσίνι ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής και ένας επιτυχημένος προπονητής που είχε κερδίσει τίτλους. Ως ποδοσφαιριστής, η κλάση του αμφισβητήθηκε και χρειάστηκε να «πολεμήσει» με όλους και ενάντια σε όλα από πολύ νωρίς! Ήμουν στο γήπεδο σε ένα ματς που σκόραρε για την εθνική ομάδα της Ιταλίας το 1988 στο EURO και οι πανηγυρισμοί του έβγαλαν προς τα έξω θυμό περισσότερο από χαρά! Έπρεπε να συγκρατηθεί από τους συμπαίκτες του και κυρίως από τον Λούκα Βιάλι, για να μη χειρονομήσει προς την εξέδρα του Τύπου! Δεν ήταν καθόλου κακή επιλογή πάντως, λαμβάνοντας υπόψη την επιτυχημένη ιστορία του ως προπονητή, αλλά επρόκειτο να κάνει την Ιταλία μεγάλη ξανά; Αυτό αναρωτιόταν στο πρωτοσέλιδο της την ημέρα της πρόσληψης του η εφημερίδα TUTTOSPORT.

Όταν η Gazzetta dello Sport ανέφερε τις σκέψεις του Μαντσίνι σχετικά με τον πιθανό νικητή του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 πριν υπογραμμίσει τα σχέδιά του για την ιταλική πλευρά, ένα σχόλιο αναγνώστη βρισκόταν κάτω από το κομμάτι: «Δεν θα πάμε ούτε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μαζί σας Mister».

Αν ήμασταν τώρα ταινία, θα κάναμε ένα fast forward τέσσερα χρόνια παρά κάτι αργότερα: η Ιταλία δεν είναι μόνο στο EURO, αλλά και νικήτρια!

Ήταν αναμφισβήτητα η καλύτερη ομάδα στο τουρνουά, και οι Ιταλοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς, εφημερίδες, ειδικοί και πρώην ποδοσφαιριστές τρέχουν όλο αυτό το μήνα για να περιγράψουν τη μαγεία του Μαντσίνι, την ομορφιά αυτής της ομάδας και το αξιοσημείωτο αποτέλεσμα που είχαν όλα αυτά που έγιναν από την πρώτη μέρα του τουρνουά για την ενοποίηση της χώρας.

Δίνοντας σε 35 παίκτες το ντεμπούτο τους και εστιάζοντας τις προσπάθειές στο να παίζει όμορφο ποδόσφαιρο, με έμφαση στην επισήμανση της επιθετικής πλευράς, επέλεξε όλο αυτό το διάστημα από το 2017 να φτιάξει κάτι που να ενθουσιάζει!

Η ιταλική ομάδα του 1988 στην οποία συμμετείχε, και με επικεφαλής τον αείμνηστο Βιτσίνι σε εκείνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Γερμανία, ήταν εξίσου υπέροχη στο μάτι και πίστευε στον νεανικό ενθουσιασμό, ίσως εμπνέοντας τον Μαντσίνι  να χτίσει κάτι παρόμοιο.

Άλλωστε σύμφωνα με τα λόγια του ιταλικού εθνικού ύμνου, με τον Κιελίνι να τραγουδάει σαν αν μην υπάρχει... αύριο, λες και η ζωή του εξαρτάται  από αυτό: «Αδέλφια της Ιταλίας, ας αφήσουμε μια σημαία, μια ελπίδα να μας συγκεντρώσει από κάτω όλους. Η ώρα έχει πλησιάσει για να ενωθούμε», σε μια ελεύθερη μετάφραση.

Η Ιταλία πήρε αυτό το τουρνουά γιατί από το πρώτο παιχνίδι έδειξε αποφασισμένη, όχι απλώς να είναι εκεί, αλλά να πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Όταν ξεκίνησε μετά τη νίκη επί της Τουρκίας, σε αυτή εδώ την γωνία έγραψα πως κανείς δεν θα ήθελε να την βρει απέναντι του. Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ματς, αυτό φάνηκε στον τελικό. Δεν ξέρω πόσες ομάδες θα μπορούσαν μετά από το γκολ που δεχθήκανε και την ψυχρολουσία του τρίτου λεπτού, με αντίπαλο μία τόσο καλή ομάδα όπως η Αγγλία και μέσα στο Γουέμπλεϊ, να αντιδράσουν έτσι! Μη γελιέστε, το πως η Ιταλία έμεινε στο παιχνίδι και δεν δέχτηκε δεύτερο γκολ και σιγά σιγά ανέβηκε μέχρι να φέρει το σκορ στο 1-1 έχει να κάνει με το νοητικό επίπεδο περισσότερο από το αγωνιστικό!

Ο Μαντσίνι από την πρώτη μέρα που ανέλαβε άρχισε να ζητάει από τους ποδοσφαιριστές του να μην σταματάνε ποτέ, να προσπαθούν για επόμενο γκολ, να μην παρατάνε οποιοδήποτε ματς, να συνεχίζουν ακόμα και όταν έχουν πετύχει πολλά τέρματα, να κυνηγάνε ακόμα ένα, γιατί μόνο έτσι δημιουργείς σε ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών μία αίσθηση ανωτερότητας. Κέρδισε όλα τα ματς των προκριματικών, συνέχισε αυτό το απίστευτο αήττητο σερί το οποίο έφτασε πλέον τα 33 ματς και ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, μπόρεσε να πάρει το μάξιμουμ από τον πάγκο! Σε ένα τουρνουά, το πρώτο που παίχτηκε ποτέ με πέντε αλλαγές, σημασία πλέον όπως και στο μπάσκετ δεν έχουν οι 11 που ξεκινούν, αλλά πιθανώς αυτοί που τελειώνουν έναν αγώνα. Σε αυτό το πράγμα έκανε τα λάθη του χθες, γκρεμίζοντας ότι έχτισε όλο το προηγούμενο διάστημα, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ.

Έτσι λοιπόν, αυτή Ιταλία που μπορεί να μην έχει, όπως πολλοί από μας έχουμε πει και επισημάνει,  τις προσωπικότητες του παρελθόντος, έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης ακριβώς γιατί πήρε το 100% από τον κάθε ποδοσφαιριστή που είχε μαζί του, αναδεικνύοντας καινούργια αστέρια, σαν τον άτυχο Σπινατσόλα, ή τον υποτιμημένο Λοκατέλι και τον Μπεράρντι. Επίσης ο Μαντσίνι πήρε πολλά  βασιζόμενος στην εμπειρία αυτών που μπορούσαν να τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση την ώρα που η μπάλα «έκαιγε»! Ο Κιελίνι και ο Μπονούτσι, ο Ινσίνιε και ο Βεράτι αποτέλεσαν τον «φάρο» για τους υπόλοιπους. Και φυσικά ο MVP της διοργάνωσης, ο Τζίτζι Ντοναρούμα. Στην ηλικία του, έπαιξε έναν τόσο καθοριστικό ρόλο, που νομίζεις πως είναι τουλάχιστον 30 ετών! Ούτε ο Μπουφόν σε αυτή την ηλικία ήταν τόσο σημαντικός στην εθνική Ιταλίας και πολύ δε περισσότερο ο μεγάλος Ντίνο Τζοφ, που άρχισε να είναι βασικός στην εθνική ομάδα μετά τα 26 του χρόνια.

Επόμενος σταθμός το Κατάρ. Εκεί όπου η Ιταλία θα πάει ως πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο από το 1970. Τότε είχε φτάσει μέχρι τον τελικό, πριν χάσει από την μαγική Βραζιλία του Πελέ. Να είστε βέβαιοι, όπως θα είναι ένα πολύ σκληρό καρύδι για όλους η Σκουάντρα Ατζούρα του Μαντσίνι  και σε 16 μήνες από τώρα, στη Μέση Ανατολή.