Έκθεση-κόλαφος της McKinsey για την παγκόσμια οικονομία: Τα 3 σενάρια καταστροφής και 1 επιστημονικής φαντασίας

Τρεις διαφορετικούς τρόπους που σηματοδοτούν κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας «βλέπει» η συμβουλευτική εταιρεία McKinsey, που αφήνει και ανοιχτό ένα παράθυρο… στην υπόθεση της… ανάπτυξης.
Πιο συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει, οι ηγέτες των παγκόσμιων επιχειρήσεων είχαν πολλά να αντιμετωπίσουν τα τελευταία χρόνια και σίγουρα δεν μπορούν να πουν ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο: COVID 19. Πόλεμος στην Ευρώπη. Πληθωρισμός. Γεωπολιτική αβεβαιότητα.
Αντίθετα, το οικονομικό, τραπεζικό και επενδυτικό τοπίο της επόμενης δεκαετίας είναι πιθανό να διαφέρει ουσιαστικά από το πρόσφατο παρελθόν.
Από οικονομικής άποψης, ο 21ος αιώνας ήταν ασυνήθιστος.
Ο «παγκόσμιος ισολογισμός», μια λογιστική κατάσταση της οικονομίας ολόκληρου του κόσμου που μετρά τα περιουσιακά στοιχεία και τις υποχρεώσεις των νοικοκυριών, των εταιρειών, των κυβερνήσεων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πριν από το 2000 αυξανόταν παράλληλα με το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Έκτοτε, τα εγγεγραμμένα στον ισολογισμό περιουσιακά στοιχεία αυξάνονταν πολύ πιο γρήγορα από το ΑΕΠ, καθώς assets όπως μετοχές και ακίνητα άγγιξαν τα 160 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Στην πραγματικότητα, ένα τσουνάμι ρευστότητας δεν μπορούσε να βρει παραγωγικές διεξόδους στην πραγματική οικονομία.
Αυτό συνέβαλε σε υποτονική ανάπτυξη, χαμηλό πληθωρισμό και μείωση των επιτοκίων. Αυτές οι τάσεις μπορεί τώρα να εξασθενούν.
Οι επενδυτικές απαιτήσεις αυξάνονται.
Ο πράσινος στόχος προς μηδενικές εκπομπές, για παράδειγμα, θα απαιτήσει πρόσθετες επενδύσεις, που υπολογίζονται σε δύο ποσοστιαίες μονάδες του παγκόσμιου ΑΕΠ για το υπόλοιπο της δεκαετίας.
Επίσης, υπάρχουν οι δηλωμένες δεσμεύσεις για νέες υποδομές, ισχυρότερες αλυσίδες εφοδιασμού και ενίσχυση του αμυντικού τομέα.
Τι έπεται; Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Για να αντιμετωπίσει αυτά τα ερωτήματα, το Παγκόσμιο Ινστιτούτο McKinsey εξέτασε τέσσερα διαφορετικά εύλογα σενάρια για το πώς θα εξελιχθεί η παγκόσμια οικονομία μέχρι το 2030.

Σενάριο #1: Επαναλάβετε την απόδοση

Με το βλέμμα μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε αυτό το σενάριο, η αστάθεια υποχωρεί και η οικονομία επιστρέφει περίπου στο σημείο που βρισκόταν από το 2000 έως το 2020: υψηλές αποταμιεύσεις, αδύναμες επενδύσεις, όχι πολύ σφιχτή αγορά εργασίας, χαμηλός πληθωρισμός και επιτόκια.
Η παραγωγικότητα και η αύξηση της παραγωγής είναι και οι δύο αδύναμες.
Ο πλούτος συνεχίζει να αυξάνεται, αλλά σε βάρος της πραγματικής οικονομικής παραγωγής και των ανισοτήτων.
Ο ισολογισμός επεκτείνεται σε σχέση με το ΑΕΠ και παραμένει ευάλωτος σε διαταραχές.

Σενάριο #2: Επιστροφή στη δεκαετία του ’70

Σε αυτό το σενάριο γίνεται λόγος για κάτι παρόμοιο με τον στασιμοπληθωρισμό που βίωσαν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970.
Ο πληθωρισμός και τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια παραμένουν περίπου στο 4%, μειώνοντας την πραγματική αξία των περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των μετοχών και της ακίνητης περιουσίας.
Οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να εξισορροπήσουν την καταπολέμηση του πληθωρισμού με την υποστήριξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Η κατανάλωση παραμένει ισχυρή, αλλά η ανάπτυξη δεν είναι εντυπωσιακή.
Τα εταιρικά κέρδη αυξάνονται αργά και η έλλειψη σταθερότητας στις τιμές σημαίνει υψηλό κίνδυνο αστάθειας.
Ο πραγματικός πλούτος των νοικοκυριών μειώνεται.
Σε σχέση με το ΑΕΠ, ο παγκόσμιος ισολογισμός επανέρχεται σε ιστορικούς μέσους όρους.
Σενάριο #3: Επαναφορά ισολογισμού
Σκεφτείτε την Ιαπωνία μετά την έκρηξη της φούσκας ακινήτων/μετοχών, όταν η συνολική καθαρή της θέση σε σχέση με το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 20% από το 1990 έως το 2000.
Γνωστή ως η «χαμένη δεκαετία», επρόκειτο ουσιαστικά για ένα 10ετές επεισόδιο στασιμότητας και ύφεσης, με επιπτώσεις στον πλούτο, το εισόδημα και την οικονομική σταθερότητα.
Σε αυτό το σενάριο, η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική συσφίγγεται έντονα για να μειωθεί ο πληθωρισμός.
Οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων συρρικνώνονται, θέτοντας τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υπό πίεση.
Η παρατεταμένη απομόχλευση μειώνει την ανάπτυξη καθώς οι καταναλωτές αναγκάζονται να πληρώνουν το χρέος τους αντί να ξοδεύουν.

Σενάριο #4: Επιτάχυνση παραγωγικότητας

Αυτό είναι το μοναδικό σενάριο που προβλέπει μακροπρόθεσμη ανάπτυξη τόσο του εισοδήματος όσο και του πλούτου.
Υψηλότερες πραγματικές επενδύσεις και ανάπτυξη ψηφιακών και αναδυόμενων τεχνολογιών όπως η γενετική τεχνητή νοημοσύνη αυξάνει την παραγωγικότητα.
Η γρήγορη, ευρείας βάσης αύξηση του ΑΕΠ ενισχύει τον πλούτο των νοικοκυριών μόνο στις ΗΠΑ κατά 16 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Ο πληθωρισμός μειώνεται ενώ τα πραγματικά επιτόκια αυξάνονται σε περίπου 1% κατά μέσο όρο, υποστηρίζοντας την κατανομή του παραγωγικού κεφαλαίου και βελτιώνοντας την υγεία του παγκόσμιου ισολογισμού.
Σε αυτήν την ισχυρή και σταθερή οικονομία, οι καταθέσεις συρρικνώνονται σε πραγματικούς όρους και οι κεντρικές τράπεζες αναστέλλουν την ποσοτική σύσφιξη.

Σημαντικές συνέπειες

Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα τέσσερα διαφορετικά σενάρια έχουν ένα κοινό: σημαντικές συνέπειες στον πραγματικό κόσμο. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της McKinsey, η διαφορά στον πλούτο των νοικοκυριών μεταξύ της «επαναφοράς του ισολογισμού» και των σεναρίων «υψηλής παραγωγικότητας» ανέρχεται σε 48 τρισεκατομμύρια δολάρια μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 2030. Και η διαφορά στην αύξηση του ΑΕΠ είναι 1,7 ποσοστιαίες μονάδες.
Για να προγραμματίσουν ένα τόσο ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, οι αποφάσεις των επιχειρήσεων θα πρέπει να υπερβούν το φάσμα των βραχυπρόθεσμων δεικτών, π.χ. επιτόκια ή πληθωρισμό.
Αντίθετα, θα πρέπει να εστιάσουν στις μακροπρόθεσμες διαρθρωτικές αλλαγές που θα διαμορφώσουν τον κλάδο τους.
Εκπληρώνονται οι μηδενικές δεσμεύσεις;
Αλλάζουν οι εμπορικές πολιτικές;
Ποιοι παράγοντες εσωτερικής πολιτικής έχουν μεγαλύτερη σημασία;
Επειδή το μέλλον είναι αβέβαιο (και θα μπορούσε να είναι χειρότερο), οι εταιρείες πρέπει να δώσουν έμφαση στη διαχείριση κινδύνου και σε ευκαιρίες ανάπτυξης, κάτι το οποίο μπορεί να απαιτεί την ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών μοντέλων και δυνατοτήτων.
Τα τελευταία χρόνια, η παγκόσμια οικονομία έχει υποστεί αλλεπάλληλα σοκ.
Αναμφίβολα, πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν επιστροφή στην ηρεμία, ας πούμε, του 2019. Αλλά αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί.
Φυσικά, οι ηγέτες των επιχειρήσεων και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να προσπαθήσουν να επιτύχουν το καλύτερο σενάριο, την «επιτάχυνση παραγωγικότητας».
Αλλά δεδομένης της πρόσφατης αστάθειας, θα πρέπει επίσης να προετοιμαστούν για τις λιγότερο ευνοϊκές υποθέσεις.
Όσον αφορά την οικονομία, αυτό που είναι παρελθόν δεν είναι πάντα προοίμιο… καταλήγει η McKinsey.

www.bankingnews.gr