Γιατί ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος στη Συρία – Όλα τα πολυπολιτισμικά κράτη έχουν 2 δρόμους: Αιματοχυσία ή αυταρχικό καθεστώς

Η Συρία είναι ένα αρχέτυπο πολυπολιτισμικού κράτους.
Μουσουλμάνοι σουνίτες, Aλαουίτες, Δρούζοι, Χριστιανοί, Κούρδοι, Τουρκμένοι και άλλες μειονότητες συνυπήρχαν εντός των ίδιων συνόρων, κάτω από τη σκιά ενός εθνικού αφηγήματος που προσπαθούσε να τους πείσει ότι ανήκουν σε μία «αραβική» οικογένεια .
Όμως, αυτή η φαινομενική συνύπαρξη στηριζόταν σε μια εύθραυστη ισορροπία που επέβαλλε με σιδηρά πυγμή η εξουσία των Assad– πρώτα του Hafez και μετά του Bashar.
Η πραγματικότητα είναι απλή, όσο και άβολη:
πολυπολιτισμικά κράτη δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς αυταρχισμό ή χωρίς αιματοχυσία.



Όταν μέσα στο ίδιο έδαφος συνυπάρχουν διαφορετικά έθνη, θρησκείες, γλώσσες και πολιτισμικές ταυτότητες, το κράτος έχει μόνο δύο επιλογές:
Είτε θα κυβερνά ως ολοκληρωτική εξουσία υπέρ μίας ομάδας, καταστέλλοντας κάθε άλλη φωνή.
Είτε θα αφεθεί στο χάος των ενδοκοινοτικών συγκρούσεων, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων και των εμφυλίων πολέμων.
Στη Συρία συνέβη το πρώτο για δεκαετίες.

Ένας Αλαουίτης πρόεδρος κυβερνούσε, εξασφαλίζοντας την ηρεμία με βασανιστήρια, καταστολή και απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας.
Όσο το καθεστώς διατηρούσε την ισχύ του, η χώρα παρέμενε «ενωμένη».
Όταν όμως η πυγμή του κράτους χαλάρωσε, κυρίως ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης διαφθοράς που παράγει κάθε γραφειοκρατικός μηχανισμός - βλ. και περίπτωση Λιβύης και Καντάφι δεν ήταν ότι οι κοινότητες «έπαψαν» να αναγνωρίζουν η μία την άλλη — ήταν ότι βγήκαν στην επιφάνεια παλιές εχθρότητες, που ποτέ δεν είχαν θαφτεί, αλλά είχαν πρόχειρα κρυφτεί κάτω από το χαλί.
Και τότε, ο εθνο-θρησκευτικός διχασμός έγινε φωτιά.

Ο συριακός εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν απλώς μια εξέγερση κατά του καθεστώτος.
Ήταν και η στιγμή που οι ιστορικές ρωγμές στη συριακή κοινωνία — οι ταυτότητες, τα μίση και οι αντιπαλότητες αιώνων — βγήκαν στην επιφάνεια και διεκδίκησαν έδαφος, επιρροή και αίμα, με κύρια δύναμη προφανώς τους σουνίτες μουσουλμάνους που αποτελούν την νο1 εθνοκαθαρτική ομάδα στον κόσμο (όπου κυριαρχούν εξαφανίζονται οι άλλοι)).
Και όταν τέτοιες συγκρούσεις προχωρήσουν μέχρι τέλους, δεν οδηγούν σε ισορροπία ή συμβίωση.
Οδηγούν στην επικράτηση μίας και μόνο κυρίαρχης πολιτισμικής ομάδας, η οποία — είτε μέσω βίας, είτε μέσω εξόντωσης, είτε μέσω δημογραφικής υπεροχής — θα καταπιεί, θα εξαλείψει ή θα υποτάξει τις υπόλοιπες.
Αυτός είναι ο τελικός σταθμός του πολυπολιτισμικού πολέμου.

Αυτό το δίλημμα – αυταρχισμός ή διάλυση – δεν αφορά μόνο τη Συρία.
Είναι το θεμελιώδες αδιέξοδο κάθε πολυπολιτισμικού πειράματος.
Είτε θα επιβληθεί μία πολιτισμική ομάδα μέσω του κράτους και θα εξουδετερώσει τις υπόλοιπες, είτε – όταν το μονοπώλιο της βίας καταρρεύσει – θα ξεσπάσει σύγκρουση, καθώς η πολιτισμική διαφορά μεταφράζεται άμεσα σε πολιτική εχθρότητα.

Και αν η σύγκρουση αφεθεί χωρίς λύση, το αποτέλεσμα θα είναι η εξαφάνιση της πολυπολιτισμικότητας — όχι η επιβεβαίωσή της.
Όσοι σήμερα συνεχίζουν να εξυμνούν τον «πολυπολιτισμό» ως προοδευτικό ιδανικό θα ήταν καλό να ρίξουν μια ματιά στην περίπτωση της Συρίας.
Το ερώτημα όμως για το εκατομμύριο είναι το εξής:
Εσείς τι πιστεύετε ότι ζητούν αυτοί που προσπαθούν να μετατρέψουν τις δικές μας κοινωνίες σε πολυπολιτισμικές;

Αιματοχυσία ή ολοκληρωτισμό;

www.bankingnews.gr