Η εμμονή του ΔΝΤ με τις ομαδικές απολύσεις και το «ερμητικά κλειστό παράθυρο» επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων
Ούτε βήμα δεν μετακινήθηκε το ΔΝΤ από τις ακραίες θέσεις που είχε διατυπώσει το Οκτώβριο του 2016 στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά.
Οι δανειστές επιμένουν στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την ανταπεργία, τις αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση και στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας έναντι των κλαδικών.
Ειδικά το ΔΝΤ έχει ιδεολογική εμμονή με τις ομαδικές απολύσεις, θεωρώντας «μη λογικό» να μη δοθεί στους επενδυτές το «εργαλείο» των ομαδικών απολύσεων, τη στιγμή που παρέχονται άλλες διευκολύνσεις, όπως οι μειωμένοι μισθοί και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Το Ταμείο, αλλά και η Κομισιόν, η οποία δε διαχωρίζει ανοιχτά τη θέση της, ζητούν αύξηση του ορίου των απολύσεων στο 10% μηνιαίως από 5% που είναι σήμερα (και μέχρι 30 απασχολούμενους) για επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζομένους, καθώς και κατάργηση της προέγκρισης των απολύσεων από το κράτος.
Την ίδια ώρα, έκλεισαν ερμητικά κάθε παράθυρο για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αίτημα που αποτελούσε «σημαία» για τον κ. Κατρούγκαλο και την κ. Αχτσιόγλου.
Σε όλα τα κείμενά τους αναφέρουν ότι η Αθήνα δεν πρέπει να πάρει πίσω «μεταρρυθμίσεις» του 2012, θεωρώντας «κόκκινο πανί» την επαναφορά στο παλαιό καθεστώς των κλαδικών διαπραγματεύσεων συμβάσεων, που πιστεύουν ότι είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών δινών.
Στο ασφαλιστικό, η κ. Delia Velculescu επιμένει στην αφαίμαξη της προσωπικής διαφοράς «ακαριαία» στις συντάξεις το 2019 ή το 2020, αποκρούοντας το αίτημα της ελληνικής πλευράς για εφαρμογή μεταβατικής περιόδου σε βάθος 5 ετών από το 2020 έως το 2025.
Οι Έλληνες αξιωματούχοι προσπάθησαν να πείσουν τους δανειστές να δεχτούν τη σταδιακή μείωση των συντάξεων, με το επιχείρημα ότι σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν εφαρμόζονται δραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, χωρίς μεταβατική περίοδο.
Το παζάρι επικεντρώνεται στο ύψος της εξοικονόμησης, αν θα είναι δηλαδή 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ.) ή χαμηλότερα, π.χ. 0,75% του ΑΕΠ (1,4 δισ.).
«Αν συμφωνηθεί το ύψος, όλα τα άλλα είναι απλή αριθμητική», τόνισε υψηλόβαθμο στέλεχος της διαπραγμάτευσης, εννοώντας ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κονδύλι τόσο βαθύτερα θα μπει το μαχαίρι και τόσο πιο κάτω θα κατέβει το πλέγμα προστασίας για τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Το επικρατέστερο σενάριο προβλέπει την περικοπή της "προσωπικής διαφοράς" στις κύριες συντάξεις άνω των 600-700.
Αυτό σημαίνει ότι η μέση σύνταξη αυτού του επιπέδου θα μειωθεί κατά περίπου 10%, ενώ η περικοπή θα αγγίξει το 30% στις συντάξεις άνω των 1000-1200 ευρώ.
Η ελληνική πλευρά εμμένει η μεταβατική περίοδος να αρχίσει από το 2020, ώστε οι περικοπές να έρθουν σταδιακά στους συνταξιούχους, προσδοκώντας να αντισταθμισθούν από τα «θετικά» αντίμετρα.
Ωστόσο, οι αντισταθμιστικές ελαφρύνσεις που πρότεινε η κυβέρνηση απορρίφθηκαν, καθώς οι δανειστές θέλουν να κυριαρχεί ο αναπτυξιακός χαρακτήρας, ενώ η ελληνική πλευρά πριμοδοτεί την κοινωνική χροιά των μέτρων.
www.bankingnews.gr
Οι δανειστές επιμένουν στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την ανταπεργία, τις αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση και στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας έναντι των κλαδικών.
Ειδικά το ΔΝΤ έχει ιδεολογική εμμονή με τις ομαδικές απολύσεις, θεωρώντας «μη λογικό» να μη δοθεί στους επενδυτές το «εργαλείο» των ομαδικών απολύσεων, τη στιγμή που παρέχονται άλλες διευκολύνσεις, όπως οι μειωμένοι μισθοί και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Το Ταμείο, αλλά και η Κομισιόν, η οποία δε διαχωρίζει ανοιχτά τη θέση της, ζητούν αύξηση του ορίου των απολύσεων στο 10% μηνιαίως από 5% που είναι σήμερα (και μέχρι 30 απασχολούμενους) για επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζομένους, καθώς και κατάργηση της προέγκρισης των απολύσεων από το κράτος.
Την ίδια ώρα, έκλεισαν ερμητικά κάθε παράθυρο για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αίτημα που αποτελούσε «σημαία» για τον κ. Κατρούγκαλο και την κ. Αχτσιόγλου.
Σε όλα τα κείμενά τους αναφέρουν ότι η Αθήνα δεν πρέπει να πάρει πίσω «μεταρρυθμίσεις» του 2012, θεωρώντας «κόκκινο πανί» την επαναφορά στο παλαιό καθεστώς των κλαδικών διαπραγματεύσεων συμβάσεων, που πιστεύουν ότι είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών δινών.
Στο ασφαλιστικό, η κ. Delia Velculescu επιμένει στην αφαίμαξη της προσωπικής διαφοράς «ακαριαία» στις συντάξεις το 2019 ή το 2020, αποκρούοντας το αίτημα της ελληνικής πλευράς για εφαρμογή μεταβατικής περιόδου σε βάθος 5 ετών από το 2020 έως το 2025.
Οι Έλληνες αξιωματούχοι προσπάθησαν να πείσουν τους δανειστές να δεχτούν τη σταδιακή μείωση των συντάξεων, με το επιχείρημα ότι σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν εφαρμόζονται δραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, χωρίς μεταβατική περίοδο.
Το παζάρι επικεντρώνεται στο ύψος της εξοικονόμησης, αν θα είναι δηλαδή 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ.) ή χαμηλότερα, π.χ. 0,75% του ΑΕΠ (1,4 δισ.).
«Αν συμφωνηθεί το ύψος, όλα τα άλλα είναι απλή αριθμητική», τόνισε υψηλόβαθμο στέλεχος της διαπραγμάτευσης, εννοώντας ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κονδύλι τόσο βαθύτερα θα μπει το μαχαίρι και τόσο πιο κάτω θα κατέβει το πλέγμα προστασίας για τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Το επικρατέστερο σενάριο προβλέπει την περικοπή της "προσωπικής διαφοράς" στις κύριες συντάξεις άνω των 600-700.
Αυτό σημαίνει ότι η μέση σύνταξη αυτού του επιπέδου θα μειωθεί κατά περίπου 10%, ενώ η περικοπή θα αγγίξει το 30% στις συντάξεις άνω των 1000-1200 ευρώ.
Η ελληνική πλευρά εμμένει η μεταβατική περίοδος να αρχίσει από το 2020, ώστε οι περικοπές να έρθουν σταδιακά στους συνταξιούχους, προσδοκώντας να αντισταθμισθούν από τα «θετικά» αντίμετρα.
Ωστόσο, οι αντισταθμιστικές ελαφρύνσεις που πρότεινε η κυβέρνηση απορρίφθηκαν, καθώς οι δανειστές θέλουν να κυριαρχεί ο αναπτυξιακός χαρακτήρας, ενώ η ελληνική πλευρά πριμοδοτεί την κοινωνική χροιά των μέτρων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών