Η επόμενη (βιδωμένη) γενιά αξίζει μια συγγνώμη
Τεράστιος είναι ο αντίκτυπος των δυνάμεων του παγκόσμιου και εθνικού χρέους, σύμφωνα με την Gold Switzerland, καθώς δεν αφορούν μόνο τις αποδόσεις χαρτοφυλακίου, αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών.
Από την άλλη, για όποιον έχει την ευλογία να γεννήσει ένα παιδί, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, ούτε ατελείωτη ανησυχία.
Όπως είπε ο John Kennedy μόλις (στοιχειωδώς) εβδομάδες πριν από τον θάνατό του το 1963:
«Γιατί, σε τελική ανάλυση, όλοι κατοικούμε σε αυτόν τον μικρό πλανήτη.
Όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.
Όλοι θέλουμε το καλύτερο για το μέλλον των παιδιών μας. Και είμαστε όλοι θνητοί».
Αλλά τι σχέση έχει το να αγαπάμε το μέλλον των παιδιών μας με την τρέχουσα κατάσταση στις παγκόσμιες και χρηματοπιστωτικές αγορές;
Αόρατες και Ορατές Δυνάμεις
Η αγάπη για την οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους (παρά τα οδυνηρά μαθήματα, τα λάθη και τις αντιφάσεις της) είναι ο πιο σημαντικός –παρότι αόρατος– πλούτος.
Όπως υπενθυμίζει ο Μικρός Πρίγκιπας του Saint-Exupery, «το ουσιαστικό είναι αόρατο».
Υπάρχουν, όμως, και άλλες αόρατες δυνάμεις, από την πολιτική μέχρι τον πληθωρισμό, που έχουν άμεση σχέση με τη συλλογική μας ευημερία.
Και αν παίρναμε πιο σοβαρά τα σκληρά μαθηματικά του πρωτοφανούς χρέους, των ανοιχτά (εγκληματικών;) αποτυχημένων νομισματικών πολιτικών και της παγκόσμιας οικονομίας που γονατίζει από τα ελλείμματα και τη συνακόλουθη νομισματική καταστροφή που ακολουθεί, θα αντιλαμβανόμασταν πως δεν σεβόμαστε πολύ τα παιδιά μας…
Όταν ένα άλλοτε σπουδαίο έθνος όπως οι ΗΠΑ φτάνει στο σημείο να έχει χρέος προς ΑΕΠ στο ύψος του 120%+, με τον εθνικό ισολογισμό του να έχει τρισεκατομμύρια περισσότερες μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις (210 τρισεκ.) από ό,τι έχει περιουσιακά στοιχεία, και όταν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου ομολογεί ότι ο προϋπολογισμός για το πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης και του Medicare θα εξαντληθεί μέχρι το 2030, εκτός εάν τυπωθούν περισσότερα χρήματα, θα πρέπει να ανησυχούμε.
Επιπροσθέτως, όταν ο κάτοχος του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος παρουσιάζει δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμού και εμπορικό έλλειμμα) 3 τρισεκ. δολ. και μετράει εσφαλμένα τον πραγματικό πληθωρισμό για να επιτύχει μια προσεκτικά κρυμμένη αρνητική πραγματική απόδοση στα IOU του, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε μόνο για τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε (και ποιος τους πληρώνει), αλλά και να λάβουμε υπόψη το στειρωμένο προφίλ των «δολαρίων» που χρησιμοποιούνται για να τους πληρώσουν.
Το παρελθόν ευδοκιμεί, το μέλλον υποφέρει
Σύμφωνα με την Gold Switzerland, οι παλαιότερες γενιές έχουν ευδοκιμήσει – κυρίως λόγω των εξαιρετικά χαλαρών νομισματικών πολιτικών που διόγκωσαν χρέη και δημιούργησαν φούσκες, προβαίνοντας σε φεουδαρχικές, ουχί καπιταλιστικές, μεταφορές πλούτου, με εντελώς μυωπικές πολιτικές - αυτό δεν είναι μύθος αλλά γεγονός.
Και όπως γνωρίζει κάθε νηφάλιος οικονομολόγος ή στοχαστής από τον David Hume, τον von Mises ή ακόμα και τον Reinhart και τον Rogoff μέχρι τον Mark Twain ή τον Ernest Hemingway, «Ένα έθνος που ζει με χρέη για δεκαετίες χαράς αφήνει την επόμενη γενιά με δεκαετίες πόνου – που πληρώνεται με υποτιμημένο νόμισμα».
Μεταφέροντας το Hangover
Το πώς φτάσαμε εδώ είναι απλό: Επί γενιές, οι οικονομίες μεθούσαν με χρέος σε επίπεδα πολύ πέρα από το εθνικό τους εισόδημα.
Εν ολίγοις, οι προηγούμενες γενιές απολάμβαναν το μαρτίνι της Fed ή της ΕΚΤ ενώ οι επόμενες μένουν να αντιμετωπίσουν το hangover.
Και πώς μοιάζει αυτή η «μεθυσμένη φάση»;
Λοιπόν, το μεθυσμένο είναι διασκεδαστικό και κάνει ένα έθνος να είναι ανέμελο και άπληστο.
Ωστόσο, το δράμα είναι θέμα χρόνου. Σε αυτό το πλαίσιο η Gold Switzerland επισημαίνει κάποια δεδομένα, που είναι αμείλικτα:
Απληστία: «Όταν ο παππούς μου ήταν στέλεχος στη Ford πολύ πριν από τη γέννησή μου, η συνολική αναλογία αμοιβών από Διευθύνοντα Σύμβουλο προς εργαζόμενο για τις μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες ήταν 20 προς 1.
Σήμερα, αυτός ο δείκτης έχει εκτιναχθεί σε 340 προς 1.
Και στην περίπτωση των ανώτατων στελεχών της Amazon, η αναλογία είναι μια εκπληκτική αναλογία 6.474 προς 1.
Και πάλι, είμαι καπιταλιστής, αλλά αυτή η ανισότητα πλούτου και η απληστία του c-suite δεν είναι προϊόντα δίκαιων όρων ανταγωνισμού και ίσης πρόσβασης σε πιστώσεις ή γνήσιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού» αναφέρει ο αναλυτής της Gold Switzerland.
Ο Scott Galloway την περιέγραψε ως μια γενιά που επικεντρώνεται στην «αύξηση των αποζημιώσεων με ταυτόχρονη μείωση της λογοδοσίας», όπως φαίνεται και από τον ετήσιο μισθό των 34 εκατομμυρίων δολαρίων του διευθύνοντος συμβούλου της Boeing.
Χρηματιστήρια: Αλλά, ας μην ξεχνάμε τον τόσο στημένο χώρο ανταγωνισμού του αμερικανικού χρηματιστηρίου, του οποίου το 90% του πραγματικού πλούτου του ανήκει στο κορυφαίο 10% του πληθυσμού, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ενηλικιώθηκε στην προαναφερθείσα γενιά της «απληστίας».
Αυτή η επίδραση του πλούτου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις κυβερνήσεις που δεν άφησαν ποτέ τις αγορές να καταρρεύσουν.
Η Gen Y μεγάλωσε με τον Greenspan να πουλά το διδακτορικό του στους πλειοδότες στη Wall Street στέλνοντας τα επιτόκια στο πάτωμα, δημιουργώντας μια τεχνολογική φούσκα που επέτρεψε σε μια γενιά νέων προνομιούχων να αγοράσουν την Amazon, την Apple και το Netflix σε μονοψήφιες τιμές.
Αντίθετα, η σημερινή νεολαία που παρακολουθεί την αγορά (οι πολύ λίγοι που έχουν την πολυτέλεια να κάνουν εικασίες μετά από σειρήνες τεχνολογίας) κυνηγούν κορυφές και κυρίως τη γνωστή κωμωδία της NVIDIA.
Οι πολιτικές, από τη διάσωση των τραπεζών (σοσιαλισμός της Wall Street) μέχρι το τρέχον οξύμωρο αφήγημα της «ανάπτυξης με βάση το χρέος» (35 τρισεκ.) έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα και τη ραγδαία φτωχοποίηση στην παγκόσμια ιστορία.
Ωστόσο, ο Powell αρνείται ανοιχτά ότι η Fed έχει κάποια σχέση με αυτό.
Το κόστος του ονείρου: Δυστυχώς, τα παιδιά μας αισθάνονται ήδη αυτό που συχνά αγνοεί η ομάδα του Powell.
Οι δύο τελευταίες γενιές των ΗΠΑ, για παράδειγμα, βγάζουν λιγότερα χρήματα σε βάση προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό, ενώ το κόστος διαβίωσής τους από τη μη οικονομικά προσιτή στέγαση έως τα τρομακτικά στημένα δίδακτρα (υποδουλωμένες από το χρέος) αυξάνεται.
Κάποτε, η μέση τιμή κατοικίας ως προς το εισόδημα του πρώτου έτους ήταν 4,4x, σήμερα είναι 8,5x.
Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, οι 30χρονοι δεν τα πάνε τόσο καλά όσο οι γονείς τους στα 30, γεγονός που υποδηλώνει ότι το κοινωνικό συμβόλαιο από τη μια γενιά στην άλλη έχει πλέον επίσημα σπάσει.
Αλλά όπως επίσης παρατηρεί ο αναλυτής Galloway, τα αποτελέσματα αυτής της σπασμένης σύμβασης είναι πολύ περισσότερα από οικονομικά.
Οι ανισότητες έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα «οργής και ντροπής» που βρίσκει έκφραση σε ρεύματα όπως το MeToo, το BLM και τους LBGTQ.
Οι νέοι έχουν προβλήματα ύπνου, κατάθλιψης, απομονωτισμού που προκαλείται από την τεχνολογία…
Εν ολίγοις, τα οικονομικά επηρεάζουν πράγματι την κοινωνία, και όταν αυτά τα οικονομικά χαρακτηρίζονται από τα υψηλότερα επίπεδα χρέους που έχουν καταγραφεί ποτέ στην ιστορία, οι συνέπειες δεν είναι θεωρητικές αλλά απαίσια πραγματικές.
Πολιτικά ζόμπι: Όσον αφορά την πολιτική, είναι προφανές ότι η ηγεσία μας δεν είναι αντιπροσωπευτική της επόμενης γενιάς, αλλά μια ανοιχτά ενοχλητική (και κρατούσα εξουσία) εκπροσώπηση της δικής της γενιάς (συμφερόντων).
Ο αναλυτής Galloway παρατήρησε ότι «η Ουάσιγκτον έχει γίνει ένα σταυροδρόμι μεταξύ της χώρας των νεκρών και των χρυσών κοριτσιών».
Παράλληλα βλέπουμε ότι η φτώχεια των ηλικιωμένων έχει μειωθεί από 17% τη δεκαετία του '70 σε λιγότερο από 8% σήμερα, ενώ η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί στο 19%.
Τα νέα εικονίδια «Επιτυχίας»: Όπως αναφέρει ο ελβετικός οίκος, τα νέα πρόσωπα που γίνονται «πηχυαίοι τίτλοι επιτυχίας» και αποτελούν πρότυπα έχουν κάνει τεράστιο κακό…
Περσόνες όπως ο Adam Neuman ή ο Mark Zuckerberg είναι αρκετά τοξικές, μολύνοντας τις χώρες όπως στη γρίπη του 1916.
Η Μεταβίβαση Πλούτου είναι Μεταβίβαση Χρέους
Οι προαναφερθείσες και εξαιρετικά περίπλοκες οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και γενετικές ανησυχίες πηγάζουν από κάτι κατά τα άλλα «ακαδημαϊκό» και απλό όπως το χρέος.
Οι προηγούμενες γενιές το αύξησαν και οι επόμενες γενιές θα το πληρώσουν – όχι μόνο σε απόλυτους ή ονομαστικούς όρους, αλλά σε πραγματικές, προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό αποδόσεις.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες θα συνεχίσουν να υποτιμούν σταθερά την εγγενή αγοραστική δύναμη του εκάστοτε εθνικού τους νομίσματος, με αναπόφευκτα αυξανόμενη νομισματική χαλάρωση, δηλαδή τυπώνοντας χρήμα».
Από το 1989, η ομάδα 70+ έχει διευρύνει το μερίδιό της στον εθνικό πλούτο των νοικοκυριών κατά 58%, ενώ την ίδια περίοδο το μερίδιο του πλούτου που κατέχουν άτομα κάτω των 40 ετών μειώθηκε κατά 42%.
Δυστυχώς, η νέα γενιά γεννήθηκε δεμένη με μια σφαίρα χρέους δεμένη στους αστραγάλους της.
Η νέα γενιά κληρονόμησε έναν εφιάλτη χρέους... καταλήγει η Gold Switzerland.
www.bankingnews.gr
Από την άλλη, για όποιον έχει την ευλογία να γεννήσει ένα παιδί, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, ούτε ατελείωτη ανησυχία.
Όπως είπε ο John Kennedy μόλις (στοιχειωδώς) εβδομάδες πριν από τον θάνατό του το 1963:
«Γιατί, σε τελική ανάλυση, όλοι κατοικούμε σε αυτόν τον μικρό πλανήτη.
Όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.
Όλοι θέλουμε το καλύτερο για το μέλλον των παιδιών μας. Και είμαστε όλοι θνητοί».
Αλλά τι σχέση έχει το να αγαπάμε το μέλλον των παιδιών μας με την τρέχουσα κατάσταση στις παγκόσμιες και χρηματοπιστωτικές αγορές;
Αόρατες και Ορατές Δυνάμεις
Η αγάπη για την οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους (παρά τα οδυνηρά μαθήματα, τα λάθη και τις αντιφάσεις της) είναι ο πιο σημαντικός –παρότι αόρατος– πλούτος.
Όπως υπενθυμίζει ο Μικρός Πρίγκιπας του Saint-Exupery, «το ουσιαστικό είναι αόρατο».
Υπάρχουν, όμως, και άλλες αόρατες δυνάμεις, από την πολιτική μέχρι τον πληθωρισμό, που έχουν άμεση σχέση με τη συλλογική μας ευημερία.
Και αν παίρναμε πιο σοβαρά τα σκληρά μαθηματικά του πρωτοφανούς χρέους, των ανοιχτά (εγκληματικών;) αποτυχημένων νομισματικών πολιτικών και της παγκόσμιας οικονομίας που γονατίζει από τα ελλείμματα και τη συνακόλουθη νομισματική καταστροφή που ακολουθεί, θα αντιλαμβανόμασταν πως δεν σεβόμαστε πολύ τα παιδιά μας…
Όταν ένα άλλοτε σπουδαίο έθνος όπως οι ΗΠΑ φτάνει στο σημείο να έχει χρέος προς ΑΕΠ στο ύψος του 120%+, με τον εθνικό ισολογισμό του να έχει τρισεκατομμύρια περισσότερες μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις (210 τρισεκ.) από ό,τι έχει περιουσιακά στοιχεία, και όταν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου ομολογεί ότι ο προϋπολογισμός για το πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης και του Medicare θα εξαντληθεί μέχρι το 2030, εκτός εάν τυπωθούν περισσότερα χρήματα, θα πρέπει να ανησυχούμε.
Επιπροσθέτως, όταν ο κάτοχος του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος παρουσιάζει δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμού και εμπορικό έλλειμμα) 3 τρισεκ. δολ. και μετράει εσφαλμένα τον πραγματικό πληθωρισμό για να επιτύχει μια προσεκτικά κρυμμένη αρνητική πραγματική απόδοση στα IOU του, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε μόνο για τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε (και ποιος τους πληρώνει), αλλά και να λάβουμε υπόψη το στειρωμένο προφίλ των «δολαρίων» που χρησιμοποιούνται για να τους πληρώσουν.
Το παρελθόν ευδοκιμεί, το μέλλον υποφέρει
Σύμφωνα με την Gold Switzerland, οι παλαιότερες γενιές έχουν ευδοκιμήσει – κυρίως λόγω των εξαιρετικά χαλαρών νομισματικών πολιτικών που διόγκωσαν χρέη και δημιούργησαν φούσκες, προβαίνοντας σε φεουδαρχικές, ουχί καπιταλιστικές, μεταφορές πλούτου, με εντελώς μυωπικές πολιτικές - αυτό δεν είναι μύθος αλλά γεγονός.
Και όπως γνωρίζει κάθε νηφάλιος οικονομολόγος ή στοχαστής από τον David Hume, τον von Mises ή ακόμα και τον Reinhart και τον Rogoff μέχρι τον Mark Twain ή τον Ernest Hemingway, «Ένα έθνος που ζει με χρέη για δεκαετίες χαράς αφήνει την επόμενη γενιά με δεκαετίες πόνου – που πληρώνεται με υποτιμημένο νόμισμα».
Μεταφέροντας το Hangover
Το πώς φτάσαμε εδώ είναι απλό: Επί γενιές, οι οικονομίες μεθούσαν με χρέος σε επίπεδα πολύ πέρα από το εθνικό τους εισόδημα.
Εν ολίγοις, οι προηγούμενες γενιές απολάμβαναν το μαρτίνι της Fed ή της ΕΚΤ ενώ οι επόμενες μένουν να αντιμετωπίσουν το hangover.
Και πώς μοιάζει αυτή η «μεθυσμένη φάση»;
Λοιπόν, το μεθυσμένο είναι διασκεδαστικό και κάνει ένα έθνος να είναι ανέμελο και άπληστο.
Ωστόσο, το δράμα είναι θέμα χρόνου. Σε αυτό το πλαίσιο η Gold Switzerland επισημαίνει κάποια δεδομένα, που είναι αμείλικτα:
Απληστία: «Όταν ο παππούς μου ήταν στέλεχος στη Ford πολύ πριν από τη γέννησή μου, η συνολική αναλογία αμοιβών από Διευθύνοντα Σύμβουλο προς εργαζόμενο για τις μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες ήταν 20 προς 1.
Σήμερα, αυτός ο δείκτης έχει εκτιναχθεί σε 340 προς 1.
Και στην περίπτωση των ανώτατων στελεχών της Amazon, η αναλογία είναι μια εκπληκτική αναλογία 6.474 προς 1.
Και πάλι, είμαι καπιταλιστής, αλλά αυτή η ανισότητα πλούτου και η απληστία του c-suite δεν είναι προϊόντα δίκαιων όρων ανταγωνισμού και ίσης πρόσβασης σε πιστώσεις ή γνήσιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού» αναφέρει ο αναλυτής της Gold Switzerland.
Ο Scott Galloway την περιέγραψε ως μια γενιά που επικεντρώνεται στην «αύξηση των αποζημιώσεων με ταυτόχρονη μείωση της λογοδοσίας», όπως φαίνεται και από τον ετήσιο μισθό των 34 εκατομμυρίων δολαρίων του διευθύνοντος συμβούλου της Boeing.
Χρηματιστήρια: Αλλά, ας μην ξεχνάμε τον τόσο στημένο χώρο ανταγωνισμού του αμερικανικού χρηματιστηρίου, του οποίου το 90% του πραγματικού πλούτου του ανήκει στο κορυφαίο 10% του πληθυσμού, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ενηλικιώθηκε στην προαναφερθείσα γενιά της «απληστίας».
Αυτή η επίδραση του πλούτου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις κυβερνήσεις που δεν άφησαν ποτέ τις αγορές να καταρρεύσουν.
Η Gen Y μεγάλωσε με τον Greenspan να πουλά το διδακτορικό του στους πλειοδότες στη Wall Street στέλνοντας τα επιτόκια στο πάτωμα, δημιουργώντας μια τεχνολογική φούσκα που επέτρεψε σε μια γενιά νέων προνομιούχων να αγοράσουν την Amazon, την Apple και το Netflix σε μονοψήφιες τιμές.
Αντίθετα, η σημερινή νεολαία που παρακολουθεί την αγορά (οι πολύ λίγοι που έχουν την πολυτέλεια να κάνουν εικασίες μετά από σειρήνες τεχνολογίας) κυνηγούν κορυφές και κυρίως τη γνωστή κωμωδία της NVIDIA.
Οι πολιτικές, από τη διάσωση των τραπεζών (σοσιαλισμός της Wall Street) μέχρι το τρέχον οξύμωρο αφήγημα της «ανάπτυξης με βάση το χρέος» (35 τρισεκ.) έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα και τη ραγδαία φτωχοποίηση στην παγκόσμια ιστορία.
Ωστόσο, ο Powell αρνείται ανοιχτά ότι η Fed έχει κάποια σχέση με αυτό.
Το κόστος του ονείρου: Δυστυχώς, τα παιδιά μας αισθάνονται ήδη αυτό που συχνά αγνοεί η ομάδα του Powell.
Οι δύο τελευταίες γενιές των ΗΠΑ, για παράδειγμα, βγάζουν λιγότερα χρήματα σε βάση προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό, ενώ το κόστος διαβίωσής τους από τη μη οικονομικά προσιτή στέγαση έως τα τρομακτικά στημένα δίδακτρα (υποδουλωμένες από το χρέος) αυξάνεται.
Κάποτε, η μέση τιμή κατοικίας ως προς το εισόδημα του πρώτου έτους ήταν 4,4x, σήμερα είναι 8,5x.
Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, οι 30χρονοι δεν τα πάνε τόσο καλά όσο οι γονείς τους στα 30, γεγονός που υποδηλώνει ότι το κοινωνικό συμβόλαιο από τη μια γενιά στην άλλη έχει πλέον επίσημα σπάσει.
Αλλά όπως επίσης παρατηρεί ο αναλυτής Galloway, τα αποτελέσματα αυτής της σπασμένης σύμβασης είναι πολύ περισσότερα από οικονομικά.
Οι ανισότητες έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα «οργής και ντροπής» που βρίσκει έκφραση σε ρεύματα όπως το MeToo, το BLM και τους LBGTQ.
Οι νέοι έχουν προβλήματα ύπνου, κατάθλιψης, απομονωτισμού που προκαλείται από την τεχνολογία…
Εν ολίγοις, τα οικονομικά επηρεάζουν πράγματι την κοινωνία, και όταν αυτά τα οικονομικά χαρακτηρίζονται από τα υψηλότερα επίπεδα χρέους που έχουν καταγραφεί ποτέ στην ιστορία, οι συνέπειες δεν είναι θεωρητικές αλλά απαίσια πραγματικές.
Πολιτικά ζόμπι: Όσον αφορά την πολιτική, είναι προφανές ότι η ηγεσία μας δεν είναι αντιπροσωπευτική της επόμενης γενιάς, αλλά μια ανοιχτά ενοχλητική (και κρατούσα εξουσία) εκπροσώπηση της δικής της γενιάς (συμφερόντων).
Ο αναλυτής Galloway παρατήρησε ότι «η Ουάσιγκτον έχει γίνει ένα σταυροδρόμι μεταξύ της χώρας των νεκρών και των χρυσών κοριτσιών».
Παράλληλα βλέπουμε ότι η φτώχεια των ηλικιωμένων έχει μειωθεί από 17% τη δεκαετία του '70 σε λιγότερο από 8% σήμερα, ενώ η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί στο 19%.
Τα νέα εικονίδια «Επιτυχίας»: Όπως αναφέρει ο ελβετικός οίκος, τα νέα πρόσωπα που γίνονται «πηχυαίοι τίτλοι επιτυχίας» και αποτελούν πρότυπα έχουν κάνει τεράστιο κακό…
Περσόνες όπως ο Adam Neuman ή ο Mark Zuckerberg είναι αρκετά τοξικές, μολύνοντας τις χώρες όπως στη γρίπη του 1916.
Η Μεταβίβαση Πλούτου είναι Μεταβίβαση Χρέους
Οι προαναφερθείσες και εξαιρετικά περίπλοκες οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και γενετικές ανησυχίες πηγάζουν από κάτι κατά τα άλλα «ακαδημαϊκό» και απλό όπως το χρέος.
Οι προηγούμενες γενιές το αύξησαν και οι επόμενες γενιές θα το πληρώσουν – όχι μόνο σε απόλυτους ή ονομαστικούς όρους, αλλά σε πραγματικές, προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό αποδόσεις.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κεντρικοί τραπεζίτες θα συνεχίσουν να υποτιμούν σταθερά την εγγενή αγοραστική δύναμη του εκάστοτε εθνικού τους νομίσματος, με αναπόφευκτα αυξανόμενη νομισματική χαλάρωση, δηλαδή τυπώνοντας χρήμα».
Από το 1989, η ομάδα 70+ έχει διευρύνει το μερίδιό της στον εθνικό πλούτο των νοικοκυριών κατά 58%, ενώ την ίδια περίοδο το μερίδιο του πλούτου που κατέχουν άτομα κάτω των 40 ετών μειώθηκε κατά 42%.
Δυστυχώς, η νέα γενιά γεννήθηκε δεμένη με μια σφαίρα χρέους δεμένη στους αστραγάλους της.
Η νέα γενιά κληρονόμησε έναν εφιάλτη χρέους... καταλήγει η Gold Switzerland.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών