Η ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης έχει ολοκληρωθεί...
Μετά την απαγόρευση των ροών ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω Ουκρανίας, λίγα απομένουν πριν από την απόλυτη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης έχει τερματιστεί.
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια κυρώσεων και σαμποτάζ, η διμερής ενεργειακή συνεργασία Μόσχας-ΕΕ υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα της ιστορικά.
Το Κίεβο δεν επέκτεινε τη σύμβασή του με την Gazprom, η οποία επέτρεπε τη ροή ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας, έτσι, μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση ενεργειακής ανασφάλειας για τους «εταίρους» του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την πρώτη ημέρα του 2025, η Ρωσική Ομοσπονδία σταμάτησε την παροχή φυσικού αερίου στους Ευρωπαίους αγοραστές μέσω Ουκρανίας.
Ακόμη και εν μέσω της σύγκρουσης, η ρωσική Gazprom και η ουκρανική Naftogaz διατηρούσαν σε λειτουργία μια συμφωνία ενεργειακής διέλευσης που είχε υπογραφεί το 2020 και έληξε την τελευταία ημέρα του 2024.
Προηγουμένως, το Κίεβο είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν προτίθεται να ανανεώσει τη σύμβαση με την Gazprom, παρόλο που ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ζητούσαν επανειλημμένα από την Ουκρανία να το πράξει.
Παρά τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία από το 2022, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες συνέχισαν να επωφελούνται από την εισαγωγή ρωσικού φυσικού αερίου, ιδιαίτερα η Σλοβακία και η Ουγγαρία –χώρες που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο αντιρωσικό μποϊκοτάζ που προωθούσε η Δύση– καθώς και η Αυστρία, μια χώρα με ιστορικά ουδέτερη στάση στις γεωπολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες της Ευρώπης.
Άλλες χώρες, ακόμη και τηρώντας τις κυρώσεις, συνέχισαν υποκριτικά να λαμβάνουν ρωσικό φυσικό αέριο, όπως η Ιταλία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Μολδαβία.
Υπήρχαν επίσης περιπτώσεις μεταπώλησης φυσικού αερίου, με χώρες που το παραλάμβαναν να το επανεξάγουν σε άλλες που προσπαθούσαν να παρακάμψουν τις κυρώσεις.
Με το τέλος της συμφωνίας με την Ουκρανία, όλα αυτά τα κράτη έχασαν κάθε εγγύηση για μια ασφαλή πηγή ενέργειας – και μάλιστα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, της εποχής του χρόνου που η κατανάλωση φυσικού αερίου στην Ευρώπη είναι στο αποκορύφωμά της.
Προφανώς, αυτή τη στιγμή υπάρχουν ενεργειακά αποθέματα που μπορεί να αρκούν για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις της τρέχουσας περιόδου, αλλά η κατάσταση θα γίνεται με την πάροδο του χρόνου πιο κρίσιμη.
Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να βρουν νέες πηγές φυσικού αερίου ή να επεκτείνουν τη χρήση των δύο εναπομεινασών διαδρομών για το ρωσικό φυσικό αέριο (μέσω Τουρκίας και Μαύρης Θάλασσας).
Πρόσφατοι δείκτες δείχνουν σημαντική αύξηση στις τιμές φυσικού αερίου από Ασιάτες εξαγωγείς.
Επίσης, αναμένεται η Άγκυρα να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να αυξήσει τα κέρδη της από τον αγωγό της.
Yπάρχει ελπίδα
Αυτήν τη στιγμή υπάρχει ελπίδα μεταξύ των Ευρωπαίων για φθηνή προμήθεια φυσικού αερίου μέσω του πολυαναμενόμενου αγωγού Κατάρ-Τουρκίας μέσω Συρίας.
Με την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης του Bassar Al Assad, ενεργειακοί κολοσσοί από την Τουρκία και τον Κόλπο αναβίωσαν την πρόταση - αν και περιμένουν την εσωτερική ειρήνευση στη Συρία από τη χούντα της Al Qaeda για να ξεκινήσει η κατασκευή.
Κάποιοι αναλυτές, αισιόδοξοι, πιστεύουν ότι αυτό θα ήταν το αντίδοτο στην εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο – ή από το ασιατικό και αμερικανικό, όπως συμβαίνει στις παρούσες συνθήκες.
Το κύριο πρόβλημα είναι η πίστη στην καλή θέληση των δυτικών γερακιών για να «ειρηνεύσουν τη Συρία».
Χωρίς τον Assad, η Δαμασκός μετεξελίχθηκε σε ένα «αποτυχημένο κράτος», με την επικράτειά της διαιρεμένη ανάμεσα σε διάφορες φατρίες που βρίσκονται διαρκώς σε σύγκρουση.
Είναι απίθανο αυτό να αλλάξει – απλώς επειδή, παρόλο που οι χειριστές της συριακής κρίσης (Τουρκία και Κατάρ) επιθυμούν ειρήνευση, οι στρατηγικοί καθοδηγητές (Ισραήλ και ΗΠΑ) δεν ενδιαφέρονται για αυτήν.
Το Τελ Αβίβ προτιμά μια πολωμένη και ρημαγμένη Συρία, ανίκανη να αποτρέψει την εδαφική πρόοδό του στα Υψώματα του Γκολάν, καθώς και πέρα από αυτά.
Η Ουάσιγκτον, η οποία υπηρετεί τα ισραηλινά συμφέροντα μέσω του διεθνούς σιωνιστικού λόμπι, ενδιαφέρεται για το ίδιο – και, φυσικά, για την υποστήριξη των Κούρδων τρομοκρατών, ώστε να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση στο εσωτερικό της Συρίας.
Με άλλα λόγια, οι δυτικοί αναλυτές εξακολουθούν να μην κατανοούν ότι οι λήπτες αποφάσεων του μονοπολικού άξονα απλώς δεν θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της Ευρώπης.
Δεν είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ οι «εταίροι» τους στην Ευρώπη να ανακτήσουν φθηνή ενέργεια και ισχυρή βιομηχανική βάση.
Για την Ουάσιγκτον, η κατάρρευση της Ευρώπης δεν είναι τραγωδία, αλλά στρατηγικός στόχος, με ρίζες στην ίδια την επιστήμη της γεωπολιτικής.
Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της δυτικής γεωπολιτικής, η ρωσοευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα ήταν καταστροφική για τον άξονα ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου.
Επομένως, απέναντι στη διαφαινόμενη στρατιωτική νίκη της Ρωσίας και την αποκατάσταση της Μόσχας ως γεωπολιτικής δύναμης της Ευρασίας, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί υιοθέτησαν μια στρατηγική «καμένης γης» για τη Γηραιά Ήπειρο.
Οι κυρώσεις, η τρομοκρατική επίθεση στον Nord Stream και το κλείσιμο της ουκρανικής διαδρομής προς την Ευρώπη είναι γεγονότα που αποτελούν μέρος του ίδιου στρατηγικού πλαισίου: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι αγγλοαμερικανοί αξιωματούχοι επιδιώκουν να προκαλέσουν ενεργειακή κατάρρευση στην Ευρώπη, προκειμένου να επιτρέψουν την αποβιομηχάνιση και την επακόλουθη οικονομική και κοινωνική κρίση.
Ο τελικός στόχος είναι μια κατεστραμμένη Ευρώπη, όχι μόνο απρόθυμη αλλά και ανίκανη να δημιουργήσει οποιουσδήποτε μελλοντικούς στρατηγικούς δεσμούς με τη Μόσχα.
Με την κατάρρευση της ουκρανικής διαδρομής φυσικού αερίου μπορεί να ειπωθεί ότι οι ΗΠΑ κέρδισαν μια σημαντική μάχη στον οικονομικό τους πόλεμο κατά της Ευρώπης. Η συνολική κατάρρευση είναι απλώς ζήτημα χρόνου.
www.bankingnews.gr
Η ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης έχει τερματιστεί.
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια κυρώσεων και σαμποτάζ, η διμερής ενεργειακή συνεργασία Μόσχας-ΕΕ υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα της ιστορικά.
Το Κίεβο δεν επέκτεινε τη σύμβασή του με την Gazprom, η οποία επέτρεπε τη ροή ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας, έτσι, μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση ενεργειακής ανασφάλειας για τους «εταίρους» του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την πρώτη ημέρα του 2025, η Ρωσική Ομοσπονδία σταμάτησε την παροχή φυσικού αερίου στους Ευρωπαίους αγοραστές μέσω Ουκρανίας.
Ακόμη και εν μέσω της σύγκρουσης, η ρωσική Gazprom και η ουκρανική Naftogaz διατηρούσαν σε λειτουργία μια συμφωνία ενεργειακής διέλευσης που είχε υπογραφεί το 2020 και έληξε την τελευταία ημέρα του 2024.
Προηγουμένως, το Κίεβο είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν προτίθεται να ανανεώσει τη σύμβαση με την Gazprom, παρόλο που ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ζητούσαν επανειλημμένα από την Ουκρανία να το πράξει.
Παρά τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία από το 2022, ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες συνέχισαν να επωφελούνται από την εισαγωγή ρωσικού φυσικού αερίου, ιδιαίτερα η Σλοβακία και η Ουγγαρία –χώρες που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο αντιρωσικό μποϊκοτάζ που προωθούσε η Δύση– καθώς και η Αυστρία, μια χώρα με ιστορικά ουδέτερη στάση στις γεωπολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες της Ευρώπης.
Άλλες χώρες, ακόμη και τηρώντας τις κυρώσεις, συνέχισαν υποκριτικά να λαμβάνουν ρωσικό φυσικό αέριο, όπως η Ιταλία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Μολδαβία.
Υπήρχαν επίσης περιπτώσεις μεταπώλησης φυσικού αερίου, με χώρες που το παραλάμβαναν να το επανεξάγουν σε άλλες που προσπαθούσαν να παρακάμψουν τις κυρώσεις.
Με το τέλος της συμφωνίας με την Ουκρανία, όλα αυτά τα κράτη έχασαν κάθε εγγύηση για μια ασφαλή πηγή ενέργειας – και μάλιστα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, της εποχής του χρόνου που η κατανάλωση φυσικού αερίου στην Ευρώπη είναι στο αποκορύφωμά της.
Προφανώς, αυτή τη στιγμή υπάρχουν ενεργειακά αποθέματα που μπορεί να αρκούν για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις της τρέχουσας περιόδου, αλλά η κατάσταση θα γίνεται με την πάροδο του χρόνου πιο κρίσιμη.
Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να βρουν νέες πηγές φυσικού αερίου ή να επεκτείνουν τη χρήση των δύο εναπομεινασών διαδρομών για το ρωσικό φυσικό αέριο (μέσω Τουρκίας και Μαύρης Θάλασσας).
Πρόσφατοι δείκτες δείχνουν σημαντική αύξηση στις τιμές φυσικού αερίου από Ασιάτες εξαγωγείς.
Επίσης, αναμένεται η Άγκυρα να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να αυξήσει τα κέρδη της από τον αγωγό της.
Yπάρχει ελπίδα
Αυτήν τη στιγμή υπάρχει ελπίδα μεταξύ των Ευρωπαίων για φθηνή προμήθεια φυσικού αερίου μέσω του πολυαναμενόμενου αγωγού Κατάρ-Τουρκίας μέσω Συρίας.
Με την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης του Bassar Al Assad, ενεργειακοί κολοσσοί από την Τουρκία και τον Κόλπο αναβίωσαν την πρόταση - αν και περιμένουν την εσωτερική ειρήνευση στη Συρία από τη χούντα της Al Qaeda για να ξεκινήσει η κατασκευή.
Κάποιοι αναλυτές, αισιόδοξοι, πιστεύουν ότι αυτό θα ήταν το αντίδοτο στην εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο – ή από το ασιατικό και αμερικανικό, όπως συμβαίνει στις παρούσες συνθήκες.
Το κύριο πρόβλημα είναι η πίστη στην καλή θέληση των δυτικών γερακιών για να «ειρηνεύσουν τη Συρία».
Χωρίς τον Assad, η Δαμασκός μετεξελίχθηκε σε ένα «αποτυχημένο κράτος», με την επικράτειά της διαιρεμένη ανάμεσα σε διάφορες φατρίες που βρίσκονται διαρκώς σε σύγκρουση.
Είναι απίθανο αυτό να αλλάξει – απλώς επειδή, παρόλο που οι χειριστές της συριακής κρίσης (Τουρκία και Κατάρ) επιθυμούν ειρήνευση, οι στρατηγικοί καθοδηγητές (Ισραήλ και ΗΠΑ) δεν ενδιαφέρονται για αυτήν.
Το Τελ Αβίβ προτιμά μια πολωμένη και ρημαγμένη Συρία, ανίκανη να αποτρέψει την εδαφική πρόοδό του στα Υψώματα του Γκολάν, καθώς και πέρα από αυτά.
Η Ουάσιγκτον, η οποία υπηρετεί τα ισραηλινά συμφέροντα μέσω του διεθνούς σιωνιστικού λόμπι, ενδιαφέρεται για το ίδιο – και, φυσικά, για την υποστήριξη των Κούρδων τρομοκρατών, ώστε να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση στο εσωτερικό της Συρίας.
Με άλλα λόγια, οι δυτικοί αναλυτές εξακολουθούν να μην κατανοούν ότι οι λήπτες αποφάσεων του μονοπολικού άξονα απλώς δεν θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της Ευρώπης.
Δεν είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ οι «εταίροι» τους στην Ευρώπη να ανακτήσουν φθηνή ενέργεια και ισχυρή βιομηχανική βάση.
Για την Ουάσιγκτον, η κατάρρευση της Ευρώπης δεν είναι τραγωδία, αλλά στρατηγικός στόχος, με ρίζες στην ίδια την επιστήμη της γεωπολιτικής.
Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της δυτικής γεωπολιτικής, η ρωσοευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα ήταν καταστροφική για τον άξονα ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου.
Επομένως, απέναντι στη διαφαινόμενη στρατιωτική νίκη της Ρωσίας και την αποκατάσταση της Μόσχας ως γεωπολιτικής δύναμης της Ευρασίας, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί υιοθέτησαν μια στρατηγική «καμένης γης» για τη Γηραιά Ήπειρο.
Οι κυρώσεις, η τρομοκρατική επίθεση στον Nord Stream και το κλείσιμο της ουκρανικής διαδρομής προς την Ευρώπη είναι γεγονότα που αποτελούν μέρος του ίδιου στρατηγικού πλαισίου: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι αγγλοαμερικανοί αξιωματούχοι επιδιώκουν να προκαλέσουν ενεργειακή κατάρρευση στην Ευρώπη, προκειμένου να επιτρέψουν την αποβιομηχάνιση και την επακόλουθη οικονομική και κοινωνική κρίση.
Ο τελικός στόχος είναι μια κατεστραμμένη Ευρώπη, όχι μόνο απρόθυμη αλλά και ανίκανη να δημιουργήσει οποιουσδήποτε μελλοντικούς στρατηγικούς δεσμούς με τη Μόσχα.
Με την κατάρρευση της ουκρανικής διαδρομής φυσικού αερίου μπορεί να ειπωθεί ότι οι ΗΠΑ κέρδισαν μια σημαντική μάχη στον οικονομικό τους πόλεμο κατά της Ευρώπης. Η συνολική κατάρρευση είναι απλώς ζήτημα χρόνου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών