Εάν υποθέσει κανείς οκτώ αυξήσεις επιτοκίου από τώρα μέχρι τη στιγμή που η Fed θα ολοκληρώσει την αύξηση των στον τρέχοντα κύκλο, θα έχει ένα μέσο επιτόκιο κεφαλαίων περίπου στο 2,15%
Τι κερδίζει κανείς όταν λαμβάνετε μέρος της πλεονάζουσας αύξησης του ΑΕΠ φέτος σε σχέση με την επέκταση της τάσης, μαζί με μέρος του υπερβολικού πληθωρισμού σε σχέση με τη μακροπρόθεσμη τάση του και τα συνδυάσει με τον ουδέτερο ρυθμό της οικονομίας;
Επιτόκιο 4,15% από τη Fed.
Αυτή είναι η απάντηση σύμφωνα με τον τρόπο υπολογισμού που παρουσίασε ο John Taylor του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Και σύμφωνα με τον ίδιο, εάν εφαρμοστεί η μέθοδός του σήμερα, η Fed είναι «πολύ πίσω» από την καμπύλη, και ανάλογα με τις υποθέσεις που γίνονται, το επιτόκιο ομοσπονδιακών κεφαλαίων θα πρέπει να είναι από 3% έως 6%, όχι στο σχεδόν 0% που στοχεύει τώρα η κεντρική τράπεζα.
Και αυτά τα διατύπωσε στη φετινή ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης (American Economic Association).
Τι είναι ο κανόνας Taylor
Ο κανόνας του Taylor συνιστά έναν απλό κανόνα νομισματικής πολιτικής που σχεδιάστηκε με σκοπό να υποδεικνύει στις διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών μία μέθοδο καθορισμού των επιτοκίων σε ένα περιβάλλον όπου οι οικονομικές συνθήκες που αφορούν τον πληθωρισμό και την μακροοικονομική δραστηριότητα μεταβάλλονται.
Η απλότητα του κανόνα αυτού σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ενσωματώνει τις μεταβλητές που συνιστούν τους δυο θεμελιακούς διαχειριστικούς στόχους των κεντρικών τραπεζών, τον πληθωρισμό και την οικονομική μεγέθυνση, αλλά και το γεγονός ότι ο κανόνας του Taylor περιγράφει τη νομισματική πολιτική σε όρους βραχυπρόθεσμων επιτοκίων, τον κατέστησαν ιδιαίτερα δημοφιλή σε αναλυτές, ακαδημαϊκούς και κεντρικοτραπεζίτες.
Ο κανόνας Taylor βοηθά τις κεντρικές τράπεζες να καθορίσουν το επιτόκιο που απαιτείται ανά πάσα στιγμή για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και τη διατήρηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Εισήχθη από τον John Taylor το 1992 και έκτοτε χρησιμοποιείται ευρέως από τις κεντρικές τράπεζες για τη μέτρηση των νομισματικών πολιτικών τους.
Προς το παρόν, ο κανόνας Taylor στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι περίπου 4,15%.
Ωστόσο, η μακροπρόθεσμη προβολή της ίδιας της Fed για το σημείο αναφοράς της είναι μόλις 2,50% και το τελικό επιτόκιο ακόμη χαμηλότερο.
Και το ανησυχητικό είναι ότι εάν υποθέσει κανείς οκτώ αυξήσεις επιτοκίου από τώρα μέχρι τη στιγμή που η Fed θα ολοκληρώσει την αύξηση των στον τρέχοντα κύκλο, θα έχει ένα μέσο επιτόκιο κεφαλαίων περίπου στο 2,15%.
Πολύ χαμηλότερα από αυτό που προβλέπει ο Κανόνας του Taylor.
www.bankingnews.gr
Επιτόκιο 4,15% από τη Fed.
Αυτή είναι η απάντηση σύμφωνα με τον τρόπο υπολογισμού που παρουσίασε ο John Taylor του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Και σύμφωνα με τον ίδιο, εάν εφαρμοστεί η μέθοδός του σήμερα, η Fed είναι «πολύ πίσω» από την καμπύλη, και ανάλογα με τις υποθέσεις που γίνονται, το επιτόκιο ομοσπονδιακών κεφαλαίων θα πρέπει να είναι από 3% έως 6%, όχι στο σχεδόν 0% που στοχεύει τώρα η κεντρική τράπεζα.
Και αυτά τα διατύπωσε στη φετινή ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Οικονομικής Ένωσης (American Economic Association).
Τι είναι ο κανόνας Taylor
Ο κανόνας του Taylor συνιστά έναν απλό κανόνα νομισματικής πολιτικής που σχεδιάστηκε με σκοπό να υποδεικνύει στις διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών μία μέθοδο καθορισμού των επιτοκίων σε ένα περιβάλλον όπου οι οικονομικές συνθήκες που αφορούν τον πληθωρισμό και την μακροοικονομική δραστηριότητα μεταβάλλονται.
Η απλότητα του κανόνα αυτού σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ενσωματώνει τις μεταβλητές που συνιστούν τους δυο θεμελιακούς διαχειριστικούς στόχους των κεντρικών τραπεζών, τον πληθωρισμό και την οικονομική μεγέθυνση, αλλά και το γεγονός ότι ο κανόνας του Taylor περιγράφει τη νομισματική πολιτική σε όρους βραχυπρόθεσμων επιτοκίων, τον κατέστησαν ιδιαίτερα δημοφιλή σε αναλυτές, ακαδημαϊκούς και κεντρικοτραπεζίτες.
Ο κανόνας Taylor βοηθά τις κεντρικές τράπεζες να καθορίσουν το επιτόκιο που απαιτείται ανά πάσα στιγμή για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και τη διατήρηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Εισήχθη από τον John Taylor το 1992 και έκτοτε χρησιμοποιείται ευρέως από τις κεντρικές τράπεζες για τη μέτρηση των νομισματικών πολιτικών τους.
Προς το παρόν, ο κανόνας Taylor στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι περίπου 4,15%.
Ωστόσο, η μακροπρόθεσμη προβολή της ίδιας της Fed για το σημείο αναφοράς της είναι μόλις 2,50% και το τελικό επιτόκιο ακόμη χαμηλότερο.
Και το ανησυχητικό είναι ότι εάν υποθέσει κανείς οκτώ αυξήσεις επιτοκίου από τώρα μέχρι τη στιγμή που η Fed θα ολοκληρώσει την αύξηση των στον τρέχοντα κύκλο, θα έχει ένα μέσο επιτόκιο κεφαλαίων περίπου στο 2,15%.
Πολύ χαμηλότερα από αυτό που προβλέπει ο Κανόνας του Taylor.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών