Το 1976 και 1977 ο Ντράγκουνοφ επιφορτίστηκε με τη μελέτη βιωσιμότητας ενός μελλοντικού αυτομάτου φτιαγμένου από πλαστική ύλη
Ρωσικά κανάλια ενημέρωσης ανακοίνωσαν την έναρξη παραγωγής της ελαφράς αραβίδας ΑΜ-17.
Προορίζεται να αντικαταστήσει τα AKS-74U που χρησιμοποιούνται επί 40 σχεδόν χρόνια.
Η κατασκευάστρια KALASHNIKOV GROUP εκφράζει ελπίδες ότι και το “αδελφό” σχέδιο ΑΜΒ-17 θα ακολουθήσει.
Σχεδιάζοντας σε βάθος χρόνου
Συχνά δε συνειδητοποιούμε πως η βιομηχανική εξέλιξη εκτείνεται σε βάθος χρόνου και πως αυτά που αντιλαμβανόμαστε ως “σύγχρονες” εφευρέσεις έχουν σχεδιαστεί δεκαετίες πριν έρθουν στο προσκήνιο.
Κάπως έτσι, ο σοβιετικός στρατός προσέλαβε στη δεκαετία του 1970 τον Γεβγκένι Ντράγκουνωφ για να διερευνήσει την προοπτική μαζικής παραγωγής τυφεκίων από πλαστικά υλικά. Τα πιθανά οφέλη ήταν αναμφισβήτητα: ταχύτητα παραγωγής, μικρό κόστος κατασκευής και αντικατάστασης και μειωμένο βάρος για το στρατιώτη.
Αν και το ΑΚ-74 είχε μόλις εισέλθει σε υπηρεσία, οι μηχανικοί αντιλαμβάνονταν πως είχαν αγγίξει τα όρια της πλατφόρμας του Μιχαήλ Καλάσνικοφ, τουλάχιστον όσον αφορά το βάρος και το κόστος παραγωγής.
Χρειάζονταν μια νέα κατεύθυνση.
Η διαύγεια με την οποία διέκριναν το μέλλον επιβεβαιώνεται σήμερα. Το 4ης Γενιάς ΑΚ-12, όσο ικανό κι αν είναι, παραμένει στη βάση του ένα βελτιωμένο ΑΚ-47 με ότι αυτό συνεπάγεται σε βάρος, κόστος και δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης.
Ένας πολύπλευρος μηχανικός
Τι σχέση έχει όμως ένα όπλο που παρουσιάστηκε το 2017 -και θα παραχθεί το 2025- με τις μελέτες του 1970;
Για να απαντήσουμε σε αυτό πρέπει να γυρίσουμε στον Γεβγκένυ Ντράγκουνοφ.
Αν και έγινε γνωστός για το τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή SVD, ο ίδιος είχε μια πολυσχιδή γνώση και επιμόρφωση.
Είναι ίσως ο μοναδικός σχεδιαστής όπλων στη σύγχρονη ιστορία που ήταν μηχανολόγος-μηχανικός από εκπαίδευση και αθλητής υψηλών απιδόσεων στο τουφέκι ακριβείας.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας έγινε οπλουργός, αποκτώντας έτσι μια πλήρη εικόνα του αντικειμένου.
Σχεδίασε σπορ τυφέκια ακριβείας για ολυμπιακά αγωνίσματα, πριν απορροφηθεί από τον αμυντικό τομέα.
Το 1976 και 1977 ο Ντράγκουνοφ επιφορτίστηκε με τη μελέτη βιωσιμότητας ενός μελλοντικού αυτομάτου φτιαγμένου από πλαστική ύλη.
Κατέληξε ότι για να είναι εφικτό, θα έπρεπε να έχει δύο κύρια απάρτια που να διαχωρίζονται.
O άνω κορμός θα έπρεπε να είναι μεταλλικός και να περιέχει όλα τα κινητά μέρη που δέχονται στρές: κλείστρο, κάνη, μηχανισμούς επανάταξης (όπως πχ. ο αντίστοιχος του G3).
Ο κάτω κορμός θα περιλάμβανε μόνο το μηχανισμό σκανδάλης και το κανάλι των γεμιστήρων.
Εφόσον το κάτω μέρος δε δέχεται φόρτιση και καταπονήσεις, μπορεί να κατασκευαστεί από πλαστικό.
Το πρωτότυπο ΜΑ ζύγιζε (κενό) μόλις 2.100 γραμμάρια, ένα κιλό λιγότερο από το ΑΚ-74.
Το σημερινό ΑΜ-17 δεν είναι παρά μια αναβίωση του όπλου του Ντράγκουνοβ με κάποιες αναβαθμίσεις που αφορούν την εργονομία.
Κοινή βάση και μηχανισμοί
Ο πλαστικός κάτω κορμός διαθέτει τη σκανδάλη με τους αμφιδέξιους μοχλούς ασφάλειας και το κανάλι γεμιστήρων. Δέχεται τους γεμιστήρες των ΑΚ-74/ΑΚ12 (5,45mm) και εκείνους των AS Val (9X39mm). Είναι κοινός για τα μοντέλα ΑΜ και ΑΜΒ, μειώνοντας το κόστος παραγωγής.
Το κοντάκιο είναι μεταβλητού μήκους και αναδιπλούμενο (όπως στα ΑΚ-9).
Η υιοθέτηση μονοκόμματου άνω κορμού έχει μια ακόμη ωφέλεια.
Δεν υπάρχει ανάγκη για κάλυμμα (όπως στο ΑΚ47 ή το SVD).
Οπότε, μια ράγα Picatinny καταλαμβάνει την κορυφή του κορμού και υποδοχές Μ-LOK επιτρέπουν τη σταθερή ανάρτηση φακών και στοχάστρων πάνω στο όπλο.
Κάτω από το μοντέρνο “κουστούμι” συναντάμε τον παλιό μηχανισμό.
Το πιστόνι βραχείας οπισθοδρόμησης παίρνει κίνηση από τα αέρια της κάνης.
Το κλείστρο έχει τρία κλειδιά στην περιστροφική κεφαλή του και έλκεται από ένα φορέα που θυμίζει εκείνον του αμερικανικού AR-180.
Είναι αξιοσημείωτο ότι παρά τα 50 χρόνια εξέλιξης, το σημερινό ΑΜ-17 είναι 400 γραμμάρια βαρύτερο από το πρωτότυπο του 1977.
Προφανώς το παραπανίσιο βάρος οφείλεται στις ενισχύσεις που για να αντέξει το όπλο χρόνια στρατιωτικής κακομεταχείρισης.
Το μήκος με διπλωμένο κοντάκι είναι 49 εκατοστά, εκπληρώνοντας τις διαστάσεις που είχαν κατά νου οι σχεδιαστές πριν 40 χρόνια, πριν συμβιβαστούν με το AKS-74U!
Κάνες και διαφοροποίηση
Η απλούστερη αραβίδα ΑΜ-17 που θα καλύψει το ρόλο του “όπλου αυτοπροστασίας” για βοηθητικό προσωπικό, χρησιμοποιεί μια κάνη μήκους 23cm με φλογοκρύπτη στο στόμιο.
Βάλλοντας φυσίγγια 5,45mm η έντονη λάμψη και θόρυβος πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Το σιγασμένο ΑΜΒ-17 προορίζεται ως αντικαταστάτης των AS Val, VSS Vintorez των 9Χ39mm.
Χρησιμοποιεί μια διάτρητη κάνη μήκους 20cm με ενσωματωμένο σιγαστήρα γύρω της.
Οπότε αλλάζει το σχήμα του χειροφυλακτήρα και προφανώς το διαμέτρημα της κάνης και της κεφαλής του κλείστρου σε σχέση με το απλούστερο ΑΜ-17.
Αυτό οδηγεί και σε μεγαλύτερο συνολικό μήκος και βάρος (2,9 κιλά) λόγω του όγκου του σιγαστήρα.
Σε σχέση όμως με τα όπλα που θα αντικαταστήσει αποτελεί σαφή βελτίωση καθώς είναι ελαφρύτερο συμπαγές και έτοιμο προς χρήση με καταδείκτες, φακούς και σκοπευτικά βοηθήματα.
www.bankingnews.gr
Προορίζεται να αντικαταστήσει τα AKS-74U που χρησιμοποιούνται επί 40 σχεδόν χρόνια.
Η κατασκευάστρια KALASHNIKOV GROUP εκφράζει ελπίδες ότι και το “αδελφό” σχέδιο ΑΜΒ-17 θα ακολουθήσει.
Σχεδιάζοντας σε βάθος χρόνου
Συχνά δε συνειδητοποιούμε πως η βιομηχανική εξέλιξη εκτείνεται σε βάθος χρόνου και πως αυτά που αντιλαμβανόμαστε ως “σύγχρονες” εφευρέσεις έχουν σχεδιαστεί δεκαετίες πριν έρθουν στο προσκήνιο.
Κάπως έτσι, ο σοβιετικός στρατός προσέλαβε στη δεκαετία του 1970 τον Γεβγκένι Ντράγκουνωφ για να διερευνήσει την προοπτική μαζικής παραγωγής τυφεκίων από πλαστικά υλικά. Τα πιθανά οφέλη ήταν αναμφισβήτητα: ταχύτητα παραγωγής, μικρό κόστος κατασκευής και αντικατάστασης και μειωμένο βάρος για το στρατιώτη.
Αν και το ΑΚ-74 είχε μόλις εισέλθει σε υπηρεσία, οι μηχανικοί αντιλαμβάνονταν πως είχαν αγγίξει τα όρια της πλατφόρμας του Μιχαήλ Καλάσνικοφ, τουλάχιστον όσον αφορά το βάρος και το κόστος παραγωγής.
Χρειάζονταν μια νέα κατεύθυνση.
Η διαύγεια με την οποία διέκριναν το μέλλον επιβεβαιώνεται σήμερα. Το 4ης Γενιάς ΑΚ-12, όσο ικανό κι αν είναι, παραμένει στη βάση του ένα βελτιωμένο ΑΚ-47 με ότι αυτό συνεπάγεται σε βάρος, κόστος και δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης.
Ένας πολύπλευρος μηχανικός
Τι σχέση έχει όμως ένα όπλο που παρουσιάστηκε το 2017 -και θα παραχθεί το 2025- με τις μελέτες του 1970;
Για να απαντήσουμε σε αυτό πρέπει να γυρίσουμε στον Γεβγκένυ Ντράγκουνοφ.
Αν και έγινε γνωστός για το τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή SVD, ο ίδιος είχε μια πολυσχιδή γνώση και επιμόρφωση.
Είναι ίσως ο μοναδικός σχεδιαστής όπλων στη σύγχρονη ιστορία που ήταν μηχανολόγος-μηχανικός από εκπαίδευση και αθλητής υψηλών απιδόσεων στο τουφέκι ακριβείας.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας έγινε οπλουργός, αποκτώντας έτσι μια πλήρη εικόνα του αντικειμένου.
Σχεδίασε σπορ τυφέκια ακριβείας για ολυμπιακά αγωνίσματα, πριν απορροφηθεί από τον αμυντικό τομέα.
Το 1976 και 1977 ο Ντράγκουνοφ επιφορτίστηκε με τη μελέτη βιωσιμότητας ενός μελλοντικού αυτομάτου φτιαγμένου από πλαστική ύλη.
Κατέληξε ότι για να είναι εφικτό, θα έπρεπε να έχει δύο κύρια απάρτια που να διαχωρίζονται.
O άνω κορμός θα έπρεπε να είναι μεταλλικός και να περιέχει όλα τα κινητά μέρη που δέχονται στρές: κλείστρο, κάνη, μηχανισμούς επανάταξης (όπως πχ. ο αντίστοιχος του G3).
Ο κάτω κορμός θα περιλάμβανε μόνο το μηχανισμό σκανδάλης και το κανάλι των γεμιστήρων.
Εφόσον το κάτω μέρος δε δέχεται φόρτιση και καταπονήσεις, μπορεί να κατασκευαστεί από πλαστικό.
Το πρωτότυπο ΜΑ ζύγιζε (κενό) μόλις 2.100 γραμμάρια, ένα κιλό λιγότερο από το ΑΚ-74.
Το σημερινό ΑΜ-17 δεν είναι παρά μια αναβίωση του όπλου του Ντράγκουνοβ με κάποιες αναβαθμίσεις που αφορούν την εργονομία.
Κοινή βάση και μηχανισμοί
Ο πλαστικός κάτω κορμός διαθέτει τη σκανδάλη με τους αμφιδέξιους μοχλούς ασφάλειας και το κανάλι γεμιστήρων. Δέχεται τους γεμιστήρες των ΑΚ-74/ΑΚ12 (5,45mm) και εκείνους των AS Val (9X39mm). Είναι κοινός για τα μοντέλα ΑΜ και ΑΜΒ, μειώνοντας το κόστος παραγωγής.
Το κοντάκιο είναι μεταβλητού μήκους και αναδιπλούμενο (όπως στα ΑΚ-9).
Η υιοθέτηση μονοκόμματου άνω κορμού έχει μια ακόμη ωφέλεια.
Δεν υπάρχει ανάγκη για κάλυμμα (όπως στο ΑΚ47 ή το SVD).
Οπότε, μια ράγα Picatinny καταλαμβάνει την κορυφή του κορμού και υποδοχές Μ-LOK επιτρέπουν τη σταθερή ανάρτηση φακών και στοχάστρων πάνω στο όπλο.
Κάτω από το μοντέρνο “κουστούμι” συναντάμε τον παλιό μηχανισμό.
Το πιστόνι βραχείας οπισθοδρόμησης παίρνει κίνηση από τα αέρια της κάνης.
Το κλείστρο έχει τρία κλειδιά στην περιστροφική κεφαλή του και έλκεται από ένα φορέα που θυμίζει εκείνον του αμερικανικού AR-180.
Είναι αξιοσημείωτο ότι παρά τα 50 χρόνια εξέλιξης, το σημερινό ΑΜ-17 είναι 400 γραμμάρια βαρύτερο από το πρωτότυπο του 1977.
Προφανώς το παραπανίσιο βάρος οφείλεται στις ενισχύσεις που για να αντέξει το όπλο χρόνια στρατιωτικής κακομεταχείρισης.
Το μήκος με διπλωμένο κοντάκι είναι 49 εκατοστά, εκπληρώνοντας τις διαστάσεις που είχαν κατά νου οι σχεδιαστές πριν 40 χρόνια, πριν συμβιβαστούν με το AKS-74U!
Κάνες και διαφοροποίηση
Η απλούστερη αραβίδα ΑΜ-17 που θα καλύψει το ρόλο του “όπλου αυτοπροστασίας” για βοηθητικό προσωπικό, χρησιμοποιεί μια κάνη μήκους 23cm με φλογοκρύπτη στο στόμιο.
Βάλλοντας φυσίγγια 5,45mm η έντονη λάμψη και θόρυβος πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Το σιγασμένο ΑΜΒ-17 προορίζεται ως αντικαταστάτης των AS Val, VSS Vintorez των 9Χ39mm.
Χρησιμοποιεί μια διάτρητη κάνη μήκους 20cm με ενσωματωμένο σιγαστήρα γύρω της.
Οπότε αλλάζει το σχήμα του χειροφυλακτήρα και προφανώς το διαμέτρημα της κάνης και της κεφαλής του κλείστρου σε σχέση με το απλούστερο ΑΜ-17.
Αυτό οδηγεί και σε μεγαλύτερο συνολικό μήκος και βάρος (2,9 κιλά) λόγω του όγκου του σιγαστήρα.
Σε σχέση όμως με τα όπλα που θα αντικαταστήσει αποτελεί σαφή βελτίωση καθώς είναι ελαφρύτερο συμπαγές και έτοιμο προς χρήση με καταδείκτες, φακούς και σκοπευτικά βοηθήματα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών