«Είμαστε σώματα χωρίς ψυχές όταν εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας», τονίζει η πρόσφυγας κολυμβήτρια, η οποία κατάφερε να τα διατηρήσει ζωντανά στο ακέραιο, παρά τις εξωπραγματικές δυσκολίες που της έφερε η ζωή.
Σχετικά Άρθρα
Γιούσρα Μαρντίνι: Κολύμπησε για τη ζωή της, όποτε τώρα οι Ολυμπιακοί αγωνες είναι μπόνους!
«Δεν μοιραζόμαστε την ίδια εθνικότητα, ούτε την ίδια γλώσσα. Καθένας από εμάς έχει μια διαφορετική ιστορία. Όλοι μας όμως έχουμε κάτι κοινό: Επιλέξαμε να κρατήσουμε τα όνειρά μας ζωντανά! Τα κουβαλήσαμε μαζί μας, διασχίζοντας πελάγη, ερήμους και πόλεις. Φτιάχνοντας μια ομάδα μεγαλύτερη από εμάς. Αψηφώντας σύνορα και όρια. Μια ομάδα που ανήκει στον καθένα. Επειδή στη γραμμή εκκίνησης δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Αλλά ότι θα το αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί»! Με αυτά τα λόγια η Γιούσρα Μαρντίνι μάς εξηγεί τι σημαίνει ομάδα προσφύγων και πώς από κάτοικος Συρίας βρέθηκε να την εκπροσωπεί. Όμως, το να συμμετέχει σε αυτή την ομάδα, δεν ήταν μία απόφαση που ήθελε εξ’ αρχής να πάρει, καθώς θεωρούσε αρνητικό τον όρο «πρόσφυγας».
Η ζωή της όμως άρχισε τελείως διαφορετικά, γεμάτη χαρά και αθλητισμό. Με πατέρα προπονητή κολύμβησης και όλη την οικογένειά της να ασχολείται με το άθλημα, το να μάθει να κολυμπάει, πριν αρχίσει να περπατάει ήταν φυσικό επόμενο. «Όταν κολυμπάμε, έχουμε τα πάντα. Ήταν αυτό που μας έδινε ελπίδα να φτιάξουμε τις νέες μας ζωές».
Από μικρή είχε ξεχωρίσει για το ταλέντο της και κέρδιζε μετάλλια για τη χώρα της. Το όνειρό της ήταν να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως αυτό διακόπηκε βίαια λόγω του πολέμου το 2015 και ενώ ήταν μόλις 17 ετών.
«Εμείς θέλαμε να έχουμε μια κανονική ζωή, όμως το σπίτι μας στη Δαμασκό βομβαρδίστηκε. Ύστερα έμαθα ότι ένας φίλος μου σκοτώθηκε, όταν μια βόμβα έπεσε στην πισίνα που κολυμπούσε».
«Δεν ήθελα να φύγω από τη χώρα μου, αλλά έπρεπε, αν ήθελα να μείνω ζωντανή». Η αδελφή της η Σάρα τής πρότεινε να πάνε στο Ανόβερο, όπου είχε εγκατασταθεί μια φίλη της.
«Δούλευα τόσο σκληρά όσο οι κάτοικοι της Ευρώπης, αλλά ήξερα ότι δεν θα πετύχω τους στόχους μου. Γιατί; Επειδή υπάρχει πόλεμος. Μερικές φορές κολυμπάς και μια βόμβα πέφτει στην πισίνα, οπότε πρέπει να τρέξεις και να κρυφτείς. Δεν ήταν μόνο μία φορά, ήταν τρεις ή τέσσερις φορές. Ήταν τρομακτικό».
Άρχισαν λοιπόν το ταξίδι τους προς την επιβίωση και προς μια καλύτερη ζωή. Από τον Λίβανο στην Τουρκία και από εκεί με λέμβο προς το νησί της Λέσβου μαζί με άλλους 18 ανθρώπους. «Οι βάρκες ήταν σαν αυτές που πάμε διακοπές πέντε, δέκα άτομα, αλλά τώρα ήμασταν μέσα 20 άνθρωποι που προσπαθούσαμε να σωθούμε».
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο κινητήρας της λέμβου σταμάτησε και άρχιζε να γεμίζει νερά. Η Γιούσρα, η Σάρα και άλλοι τρεις άνθρωποι βούτηξαν στη θάλασσα προσπαθώντας να την τραβήξουν προς στη στεριά, αλλά η στεριά ήταν μακριά. «Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήξεραν κολύμπι. Μίσησα τη θάλασσα μετά από αυτό». Ύστερα από 3,5 ώρες και ενώ οι δυνάμεις τους τούς εγκατέλειπαν, ξαφνικά η μηχανή πήρε μπροστά καταφέρνοντας να φτάσουν στο νησί.
Ύστερα, από τη Λέσβο ταξίδεψαν μέχρι την κεντρική Ευρώπη, περπατώντας μάλιστα μεγάλο μέρος της διαδρομής και έφτασαν στη Γερμανία.
Στο Βερολίνο, γνώρισε τον μελλοντικό της προπονητή, ο οποίος βοήθησε τα δύο κορίτσια να εγκατασταθούν στην πόλη και έδωσε στη Γιούσρα την ευκαιρία να επιστρέψει στις πισίνες, την ίδια περίπου περίοδο που η Ολυμπιακή Επιτροπή εξέταζε το ενδεχόμενο της σύστασης μιας ομάδας προσφύγων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Αρχικά απέρριψε την πρόταση για συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την ομάδα των προσφύγων, καθώς θεώρησε αρνητικό τον όρο πρόσφυγας. «Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Γερμανία, ήμουν πραγματικά, πραγματικά ντροπιασμένη με τη λέξη πρόσφυγας», αναφέρει.
«Ήμουν λυπημένη και σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι θα νόμιζαν ότι ήμουν φτωχή ή ανόητη και ότι ήρθα για να πάρω χρήματα ή ευκαιρίες. Όλα άλλαξαν όταν μπήκα στο γήπεδο του Ρίο. Εκείνη τη στιγμή είπα: Όχι, σταμάτα να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Είναι για την κοινότητα για την οποία αγωνίζεσαι. Πρόκειται για πρόσφυγες. Πρόκειται για αθλητές. Πρόκειται για κολυμβητές. Είμαι η φωνή για αυτούς που δεν έχουν φωνή. Είμαι πραγματικά περήφανη γι’ αυτό και εύχομαι και ελπίζω να εκπροσωπώ πάντα πρόσφυγες. Θα παλεύω πάντα για αυτούς».
Και αυτό συνέχισε να κάνει. Τον Σεπτέμβριο του 2016 ήταν ομιλήτρια στο πλαίσιο Συνόδου Κορυφής για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που διοργάνωσε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στη Νέα Υόρκη. Επίσης ανέλαβε τον ρόλο της πρέσβειρας στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ.
Φέτος το καλοκαίρι έκανε ξανά το όνειρό της πραγματικότητα, αφού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έγραψε τη δεύτερη συμμετοχή της στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός, ενώ παράλληλα ήταν και σημαιοφόρος της αποστολής.
Μάλιστα η ζωή της θα γίνει ταινία, με τίτλο «The Swimmers», που θα κυκλοφορήσει το 2022 στην πλατφόρμα του Netflix, ενώ ήδη έχει γράψει βιβλίο με τίτλο «Πεταλούδα» που περιγράφει λεπτομερώς τις εμπειρίες της ζωής της. «Λέω την ιστορία μου γιατί θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι ο αθλητισμός έσωσε τη ζωή μου».
«Θέλω να βοηθήσω ώστε να αλλάξω την αντίληψη των ανθρώπων για το τι είναι πρόσφυγας. Θέλω να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι επιλογή να φεύγουν από το σπίτι τους και ότι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που μπορούν να επιτύχουν σπουδαία πράγματα εάν τους δοθεί η ευκαιρία».
Φωτεινή Κρεμαστιώτη
Σχόλια αναγνωστών