Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής για τα 90α γενέθλιά του
Τη ντροπή του για τους γέροντες που λιώνουν στις ουρές, εξέφρασε ο σπουδαίος μουσικοσυνθλετης, Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής για τα 90α γενέθλιά του, γιατί δεν του το επέτρεψε η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, αλλά σε μήνυμά του - που διαβάστηκε στην έναρξη της βραδιάς - μετέφερε τα αισθήματα χαράς και συγκίνησης για την πραγματοποίηση της τιμητικής αυτής εκδήλωσης.
Ωστόσο, σημείωσε, «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
«Το μόνο που με παρηγορεί», συνέχισε, «είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή» κατέληξε.
www.bankingnews.gr
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής για τα 90α γενέθλιά του, γιατί δεν του το επέτρεψε η εύθραυστη κατάσταση της υγείας του, αλλά σε μήνυμά του - που διαβάστηκε στην έναρξη της βραδιάς - μετέφερε τα αισθήματα χαράς και συγκίνησης για την πραγματοποίηση της τιμητικής αυτής εκδήλωσης.
Ωστόσο, σημείωσε, «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
«Το μόνο που με παρηγορεί», συνέχισε, «είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή» κατέληξε.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών