Η μετάπτωση της Ιταλίας σε μια οικονομία που αγωνίζεται στη Λατινική Αμερική είναι πλέον αναπόφευκτη, αναφέρει η Politico
Η απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να μην τηρήσει τα όρια του ελλείμματος στον προϋπολογισμό της, ήταν απογοητευτική.
Αλλά δεν προκάλεσε κάποια έκπληξη.
Δεν είναι μόνο ότι η Ρώμη διοικείται τώρα από ένα μεγάλο συνασπισμό ακραίων: τον Υπουργό Εσωτερικών Matteo Salvini του ακροδεξιού Κινήματος και τον Υπουργό Οικονομικής Ανάπτυξης Luigi Di Maio.
Για χρόνια, Ιταλοί πολιτικοί έχουν παρουσιάσει τους δημοσιονομικούς περιορισμούς της χώρας ως αποτέλεσμα των ξένων μηχανισμών.
Τους παρουσίασαν ως άδικους περιορισμούς που επέβαλαν οι Βρυξέλλες ή το Βερολίνο, διαπιστώνει η Politico.
Η Δεξιά παρουσίασε την οικονομική καταιγίδα που ανέτρεψε τον Πρωθυπουργό Silvio Berlusconi το 2011 ως συνωμοσία.
Το αυξανόμενο κόστος δανεισμού της Ιταλίας, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, ήταν κάπως κατευθυνόμενο από τη Γερμανία.
Πιο πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Matteo Renzi απαίτησε και απέκτησε «ευελιξία» σε σχέση με τους περιορισμούς του προϋπολογισμού με εντολή των Βρυξελλών, υπονομεύοντας έτσι τη νομιμότητα των δημοσιονομικών κανόνων.
Πράγματι, το κεντροαριστερό εκλογικό πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος υποσχέθηκε έλλειμμα προϋπολογισμού 2,9% - αρκετά μεγαλύτερο από το έλλειμμα 2,4% που ανακοίνωσε η νυν κυβέρνηση την Πέμπτη το βράδυ.
Η ρητορική του Renzi απεικόνιζε τη διαπραγμάτευση για τα όρια του προϋπολογισμού ως διπλωματική αψιμαχία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - ένα πλαίσιο που υπάρχει στα χέρια των λαϊκιστών που είναι υπεύθυνοι για τη χώρα σήμερα.
Από την άποψη αυτή, το μεγαλύτερο έλλειμμα αποδεικνύει ότι η Ιταλία αντιμετωπίζει καχύποπτα την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία - ενώ δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των πολιτικών της για τα οικονομικά της χώρας μακροπρόθεσμα.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Ιταλίας αποτελείται από διαφορετικούς εταίρους.
Η Λέγκα του Βορρά ασχολείται κυρίως με τον περιορισμό της μετανάστευσης.
Το Κίνημα των 5 Αστέρων έχει περισσότερο αριστερές ιδέες, με τη βασική επιχειρηματολογία τους να εστιάζει στο "εισόδημα των πολιτών" για τους φτωχότερους Ιταλούς.
Προς το παρόν, τα δύο μέρη έχουν τετραγωνίσει τις διαφορές τους συμφωνώντας να δαπανήσουν περισσότερα.
Τουλάχιστον στις εποχές του Renzi, τα χαλαρότερα δημόσια οικονομικά θεωρήθηκαν αναγκαίο αντιστάθμισμα των μεταρρυθμίσεων της προσφοράς.
Τώρα τα μεγαλύτερα ελλείμματα είναι καλά από μόνα τους.
Ο Salvini και ο Di Maio υποστηρίζουν και μια χυδαία μορφή κεϋνσιανισμού: μια τυφλή προτίμηση στις κρατικές δαπάνες, ανεξάρτητα από τις μακροοικονομικές προοπτικές.
Αυτό έχει σοβαρές συνέπειες για τη μακροπρόθεσμη υγεία της οικονομίας.
Το κόστος δανεισμού της Ιταλίας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από τότε που η κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία την περασμένη άνοιξη.
Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα σε μια χώρα όπου το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τα 2,2 τρισεκατομμύρια ευρώ ή το 132% του ΑΕΠ.
Μεταφράζεται επίσης σε υψηλότερο κόστος πίστωσης για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό για το επιχειρηματικό, παραγωγικό τμήμα της Ιταλίας: Εν ολίγοις, το οχυρό της Λέγκας του Βορρά.
Ίσως επειδή δεν έχουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση τώρα που ο Silvio Berlusconi έχει περιθωριοποιηθεί, οι βόρειοι επιχειρηματίες της Ιταλίας υποστηρίζουν την Λέγκα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι, ενώ παίρνουν την σκληρότερη πολιτική μετανάστευσης που επιθυμούν από τη συμφωνία, δεν παίρνουν πολλά άλλα από την κυβέρνηση.
Αντίθετα, η κυβέρνηση πρότεινε να μειωθεί η ευελιξία της αγοράς εργασίας, να επανεθνικοποιηθεί το σύστημα αυτοκινητοδρόμων και να αναγκασθούν οι καταστηματάρχες να κλείνουν τις πόρτες τους την Κυριακή.
Πόσο καιρό οι βόρειες επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση;
Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί σύμφωνα με την Politico.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην οικονομική στασιμότητα της Ιταλίας είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες: η άκαμπτη αγορά εργασίας, οι υπερβολικές δαπάνες, η φορολογία και η υπερβολική ρύθμιση.
Αλλά καμία κυβέρνηση τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπόρεσε να προωθήσει τίποτα παρά αμελητέες μεταρρυθμίσεις.
Είναι πιθανό ο προϋπολογισμός που αποκαλύφθηκε αυτή την εβδομάδα να αντικατοπτρίζει μια θεμελιώδη αποδοχή μεταξύ των πολιτικών και επιχειρηματικών τάξεων της Ιταλίας, ότι η χώρα είναι απλώς ανίκανη να μεταρρυθμιστεί και ότι η μετάπτωση της Ιταλίας σε μια οικονομία που αγωνίζεται στη Λατινική Αμερική είναι πλέον αναπόφευκτη.
Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τα άμεσα οφέλη των κρατικών δαπανών και να υποτιμούν τι μπορεί να τους κοστίσει μακροπρόθεσμα.
Αυτή τη φορά το πρόβλημα μπορεί να είναι ακόμη χειρότερο.
Οι υψηλότερες ελλειμματικές δαπάνες δεν αποτελούν έκτακτο μέτρο, κατέληξε η Politico.
www.bankingnews.gr
Αλλά δεν προκάλεσε κάποια έκπληξη.
Δεν είναι μόνο ότι η Ρώμη διοικείται τώρα από ένα μεγάλο συνασπισμό ακραίων: τον Υπουργό Εσωτερικών Matteo Salvini του ακροδεξιού Κινήματος και τον Υπουργό Οικονομικής Ανάπτυξης Luigi Di Maio.
Για χρόνια, Ιταλοί πολιτικοί έχουν παρουσιάσει τους δημοσιονομικούς περιορισμούς της χώρας ως αποτέλεσμα των ξένων μηχανισμών.
Τους παρουσίασαν ως άδικους περιορισμούς που επέβαλαν οι Βρυξέλλες ή το Βερολίνο, διαπιστώνει η Politico.
Η Δεξιά παρουσίασε την οικονομική καταιγίδα που ανέτρεψε τον Πρωθυπουργό Silvio Berlusconi το 2011 ως συνωμοσία.
Το αυξανόμενο κόστος δανεισμού της Ιταλίας, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, ήταν κάπως κατευθυνόμενο από τη Γερμανία.
Πιο πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Matteo Renzi απαίτησε και απέκτησε «ευελιξία» σε σχέση με τους περιορισμούς του προϋπολογισμού με εντολή των Βρυξελλών, υπονομεύοντας έτσι τη νομιμότητα των δημοσιονομικών κανόνων.
Πράγματι, το κεντροαριστερό εκλογικό πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος υποσχέθηκε έλλειμμα προϋπολογισμού 2,9% - αρκετά μεγαλύτερο από το έλλειμμα 2,4% που ανακοίνωσε η νυν κυβέρνηση την Πέμπτη το βράδυ.
Η ρητορική του Renzi απεικόνιζε τη διαπραγμάτευση για τα όρια του προϋπολογισμού ως διπλωματική αψιμαχία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - ένα πλαίσιο που υπάρχει στα χέρια των λαϊκιστών που είναι υπεύθυνοι για τη χώρα σήμερα.
Από την άποψη αυτή, το μεγαλύτερο έλλειμμα αποδεικνύει ότι η Ιταλία αντιμετωπίζει καχύποπτα την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία - ενώ δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των πολιτικών της για τα οικονομικά της χώρας μακροπρόθεσμα.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Ιταλίας αποτελείται από διαφορετικούς εταίρους.
Η Λέγκα του Βορρά ασχολείται κυρίως με τον περιορισμό της μετανάστευσης.
Το Κίνημα των 5 Αστέρων έχει περισσότερο αριστερές ιδέες, με τη βασική επιχειρηματολογία τους να εστιάζει στο "εισόδημα των πολιτών" για τους φτωχότερους Ιταλούς.
Προς το παρόν, τα δύο μέρη έχουν τετραγωνίσει τις διαφορές τους συμφωνώντας να δαπανήσουν περισσότερα.
Τουλάχιστον στις εποχές του Renzi, τα χαλαρότερα δημόσια οικονομικά θεωρήθηκαν αναγκαίο αντιστάθμισμα των μεταρρυθμίσεων της προσφοράς.
Τώρα τα μεγαλύτερα ελλείμματα είναι καλά από μόνα τους.
Ο Salvini και ο Di Maio υποστηρίζουν και μια χυδαία μορφή κεϋνσιανισμού: μια τυφλή προτίμηση στις κρατικές δαπάνες, ανεξάρτητα από τις μακροοικονομικές προοπτικές.
Αυτό έχει σοβαρές συνέπειες για τη μακροπρόθεσμη υγεία της οικονομίας.
Το κόστος δανεισμού της Ιταλίας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από τότε που η κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία την περασμένη άνοιξη.
Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα σε μια χώρα όπου το δημόσιο χρέος υπερβαίνει τα 2,2 τρισεκατομμύρια ευρώ ή το 132% του ΑΕΠ.
Μεταφράζεται επίσης σε υψηλότερο κόστος πίστωσης για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό για το επιχειρηματικό, παραγωγικό τμήμα της Ιταλίας: Εν ολίγοις, το οχυρό της Λέγκας του Βορρά.
Ίσως επειδή δεν έχουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση τώρα που ο Silvio Berlusconi έχει περιθωριοποιηθεί, οι βόρειοι επιχειρηματίες της Ιταλίας υποστηρίζουν την Λέγκα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι, ενώ παίρνουν την σκληρότερη πολιτική μετανάστευσης που επιθυμούν από τη συμφωνία, δεν παίρνουν πολλά άλλα από την κυβέρνηση.
Αντίθετα, η κυβέρνηση πρότεινε να μειωθεί η ευελιξία της αγοράς εργασίας, να επανεθνικοποιηθεί το σύστημα αυτοκινητοδρόμων και να αναγκασθούν οι καταστηματάρχες να κλείνουν τις πόρτες τους την Κυριακή.
Πόσο καιρό οι βόρειες επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση;
Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί σύμφωνα με την Politico.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην οικονομική στασιμότητα της Ιταλίας είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες: η άκαμπτη αγορά εργασίας, οι υπερβολικές δαπάνες, η φορολογία και η υπερβολική ρύθμιση.
Αλλά καμία κυβέρνηση τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπόρεσε να προωθήσει τίποτα παρά αμελητέες μεταρρυθμίσεις.
Είναι πιθανό ο προϋπολογισμός που αποκαλύφθηκε αυτή την εβδομάδα να αντικατοπτρίζει μια θεμελιώδη αποδοχή μεταξύ των πολιτικών και επιχειρηματικών τάξεων της Ιταλίας, ότι η χώρα είναι απλώς ανίκανη να μεταρρυθμιστεί και ότι η μετάπτωση της Ιταλίας σε μια οικονομία που αγωνίζεται στη Λατινική Αμερική είναι πλέον αναπόφευκτη.
Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τα άμεσα οφέλη των κρατικών δαπανών και να υποτιμούν τι μπορεί να τους κοστίσει μακροπρόθεσμα.
Αυτή τη φορά το πρόβλημα μπορεί να είναι ακόμη χειρότερο.
Οι υψηλότερες ελλειμματικές δαπάνες δεν αποτελούν έκτακτο μέτρο, κατέληξε η Politico.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών