Το 1951, το απαρχαιωμένο πλέον BAR M1918A2, είχε το κύκνειο άσμα του στην Κορέα
Μηχανές θανάτου
Ο πρώτος παγκόσμιος, γνωστός ως “Μεγάλος Πόλεμος” ήταν η πρώτη σύρραξη της βιομηχανικής εποχής.
Με τον όρο “βιομηχανική” εννοείται η ικανότητα του ανθρώπινου γένους να αλληλοεξοντώνεται σε τεράστια κλίμακα.
Το πολυβόλο (η λέξη machine-gun τονίζει αυτή τη μηχανική αποδοτικότητα) άλλαξε το χαρακτήρα των μαχών.
Από αψιμαχίες πολεμιστών μετατράπηκαν σε εκατόμβες νεαρών ανδρών που σφαγιάζονταν σε ένα αποψιλλωμένο και εφιαλτικό πεδίο με “κέρδος” λίγα μέτρα γης τα οποία ανακαταλαμβάνονταν ώρες αργότερα.
Στρατιώτες που βάδιζαν σε ακάλυπτο χώρο, έρχονταν αντιμέτωποι με τις εφευρέσεις του Χιράμ Μαξιμ.
Τα υδρόψυκτα πολυβόλα τοποθετημένα σε σταθερές βάσεις, “θέριζαν” τους πεζικάριους.
Οι στρατηγοί, από την ασφάλεια των γραφείων τους, βρήκαν πως η λύση θα ηταν η τακτική του “κινητού πυρός” (απόδοση του walking fire).
Οι στρατιώτες θα βάδιζαν κατά των γερμανικών οχυρώσεων και πολυβολείων, κρατώντας στα χέρια τους αυτόματα τυφέκια. Πυροβολώντας από το ισχύο, θα δημιουργούσαν ένα τοίχο πυρών. Στη θεωρία, οι σφαίρες αυτές θα καθήλωναν τους αμυνόμενους και θα επέτρεπαν την προώθηση των επιτιθέμενων. Τα εκατομμύρια σταυρών στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Ευρώπης μας θυμίζουν ακόμη πόσο καλά δούλεψε...
Το φορητό αυτόματο
Οι Αμερικανοί στράφηκαν στον ηλικιωμένο σχεδιαστή John Browning, του οποίου ο γιός Val υπηρετούσε με το 79ο Σύνταγμα Πεζικού στη Βερντέν της Γαλλίας. Του ζήτησαν να εφεύρει ένα “αυτόματο τυφέκιο” αρκετά ελαφρύ για το σκοπό αυτό και να το κάνει... επειγόντως!!
Ο εφευρέτης δέχτηκε υπό τον όρο ότι τα πρώτα όπλα θα παραδίνονταν στη μονάδα που υπηρετούσε ο γιός του προς αντικατάσταση των προβληματικών, γαλλικών Chauchaut που χρησιμοποιούσε ως τότε το αμερικανικό εκστρατευτικό σώμα. Η κυβέρνηση εξέδωσε τρία συμβόλαια προς τις εταιρείες Colt, Winchester και Martin-Rockwell για την παραγωγή και τα πρώτα 1.800 Browning Automatic Rifles (BAR) M1918 έφτασαν στη Γαλλία τον
Ιούλιο του 1918. Οι φωτογραφίες του ανθυπολοχαγού Val Browning με το αυτόματο που - κυριολεκτικά- του έστειλε ο πατέρας του, διασώζονται ακόμη.
Το BAR είναι ένα εντυπωσιακό μηχάνημα. Στη βασική του μορφή φέρει μια κάνη μήκους 61 εκατοστών και βάλλει το φυσίγγιο 30-06 (όπως το Μ1 Garand) από μεταλλικούς γεμιστήρες 20 φυσιγγίων. Το αρχικό Μ1918 ζύγιζε 7,25 κιλά και διέθετε επιλογέα για μονές βολές ή για αυτόματες ριπές με ταχυβολία 650 φυσιγγίων ανά λεπτό. Όταν τα όπλα έφτασαν στα χαρακώματα της Γαλλίας, συνοδεύονταν από έναν αορτήρα και μια ζώνη με φυσιγγιοθήκες. Η θεωρία ήταν πως οι χειριστές θα στερέωναν το αυτόματο σε μια υποδοχή της ζώνης, ώστε να πυροβολούν ενώ βαδίζουν. Σε θήκες περιμετρικά της μέσης αποθηκεύονταν έξτρα γεμιστήρες. Δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής κάνης, όπως στα πολυβόλα και η χαμηλή χωρητικότητα του γεμιστήρα επέτρεπε την ψύξη μεταξύ των αλλαγών. Μέχρι την κήρυξη της ανακωχής περίπου 50.000 BAR είχαν παραληφθεί.
Αλλαγή ρόλου
Ο αριθμός ήταν ικανός για να εξαχθούν συμπεράσματα, όχι όμως τόσος ώστε να επιτευχθεί το όραμα “του κινούμενου πυρός” των στρατηγών. Κατά πάσα πιθανότητα αυτή η συγκυρία έσωσε πολλές ζωές. Όμως στο μεταξύ η μορφή του πολέμου άλλαζε και άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα του ελαφρού πολυβόλου ενός ταχυβόλου όπλου -το οποίο δε θα ήταν δεσμευμένο σε στατικές θέσεις με τρίποδες, συστήματα υδρόψυξης και ομάδα
εξυπηρέτησης- το οποίο θα συνόδευε και θα υποστήριζε τους ελιγμούς του πεζικού. Μια επιτροπή αποφάσισε τη μετατροπή των BAR σε επίπεδο Μ1918Α1/A2 ως ένα “ψευτο- πολυβόλο”. Πρόσθεσαν φλογοκρύπτη στην κάνη, ένα δίποδα, ρυθμιζόμενα σκοπευτικά από το επαναληπτικό Springfield 1903 και ένα στήριγμα στο κοντάκιο για καλύτερο έλεγχο.
Η πλέον αμφιλεγόμενη “βελτίωση” ήταν η κατάργηση της ημιαυτόματης βολής.
Αντικαταστάθηκε από την επιλογή δύο διαφορετικών ταχυτήτων βολής: 350 και 650 βλήματα ανά λεπτό. Αυτό επιτεύχθηκε με την προσθήκη ενός υδραυλικού χαλινωτηρίου στο κοντάκι. Το χαληνωτήριο αποδείχτηκε το πλέον αδύναμο σημείο της σχεδίασης και όταν φθειρόταν, το όπλο έριχνε μόνο στη “γρήγορη” ταχύτητα. Οι αλλαγές άυξησαν το βάρος στα 8,7 κιλά, καθιστώντας το “μισητό” στους οπλοπολυβολητές των ομάδων πεζικού. Δεν είναι παράδοξο που οι περισσότερες φωτογραφίες από το Δεύτερο Παγκόσμιο δείχνουν πως οι στρατιώτες “έχαναν” τους δίποδες και τους φλογοκρύπτες με μεγάλη συχνότητα για να μειώσουν το βάρος. Την ίδια εποχή οι Γερμανοί έδειχναν το μέλλον με τα MG34/MG42 (που επιβιώνουν ως σήμερα στη μορφή MG-3). Στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις φάνηκε πως η τροφοδοσία από ταινία υπερείχε.
Το τέλος της διαδρομής
Το 1951, το απαρχαιωμένο πλέον BAR M1918A2, είχε το κύκνειο άσμα του στην Κορέα.
Πλέον τα ημιαυτόματα τουφέκια ήταν η νόρμα. Ευτυχώς για τους Αμερικανούς, Κορεάτες και Κινέζοι συνέχιζαν να επιτίθενται σε κύματα, όπως γινόταν 30 χρόνια πριν. Η μεγάλη ισχύς του φυσιγγίου 30-06 (7,62Χ63mm) έδινε χρήσιμο βεληνεκές, αλλά η έλλειψη εναλλαγής καννών οδηγούσε συχνά σε υπερθερμάνσεις και εμπλοκές. Περισσότερα πολυβόλα Μ1919Α6 (σχεδιασμένα επίσης από τον John Browning) χρειάστηκε να διανεμηθούν στους λόχους πεζικού για να καλυφθεί το κενό. Σύντομα τα BAR αποσύρθηκαν, χωρίς να αντικατασταθούν από ανάλογο όπλο. To 1957 ο ρόλος του καλύφθηκε από το Μ60, ένα μέσο πολυβόλο που προήλθε από τα γερμανικά MG42/FG42. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...
www.bankingnews.gr
Ο πρώτος παγκόσμιος, γνωστός ως “Μεγάλος Πόλεμος” ήταν η πρώτη σύρραξη της βιομηχανικής εποχής.
Με τον όρο “βιομηχανική” εννοείται η ικανότητα του ανθρώπινου γένους να αλληλοεξοντώνεται σε τεράστια κλίμακα.
Το πολυβόλο (η λέξη machine-gun τονίζει αυτή τη μηχανική αποδοτικότητα) άλλαξε το χαρακτήρα των μαχών.
Από αψιμαχίες πολεμιστών μετατράπηκαν σε εκατόμβες νεαρών ανδρών που σφαγιάζονταν σε ένα αποψιλλωμένο και εφιαλτικό πεδίο με “κέρδος” λίγα μέτρα γης τα οποία ανακαταλαμβάνονταν ώρες αργότερα.
Στρατιώτες που βάδιζαν σε ακάλυπτο χώρο, έρχονταν αντιμέτωποι με τις εφευρέσεις του Χιράμ Μαξιμ.
Τα υδρόψυκτα πολυβόλα τοποθετημένα σε σταθερές βάσεις, “θέριζαν” τους πεζικάριους.
Οι στρατηγοί, από την ασφάλεια των γραφείων τους, βρήκαν πως η λύση θα ηταν η τακτική του “κινητού πυρός” (απόδοση του walking fire).
Οι στρατιώτες θα βάδιζαν κατά των γερμανικών οχυρώσεων και πολυβολείων, κρατώντας στα χέρια τους αυτόματα τυφέκια. Πυροβολώντας από το ισχύο, θα δημιουργούσαν ένα τοίχο πυρών. Στη θεωρία, οι σφαίρες αυτές θα καθήλωναν τους αμυνόμενους και θα επέτρεπαν την προώθηση των επιτιθέμενων. Τα εκατομμύρια σταυρών στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Ευρώπης μας θυμίζουν ακόμη πόσο καλά δούλεψε...
Το φορητό αυτόματο
Οι Αμερικανοί στράφηκαν στον ηλικιωμένο σχεδιαστή John Browning, του οποίου ο γιός Val υπηρετούσε με το 79ο Σύνταγμα Πεζικού στη Βερντέν της Γαλλίας. Του ζήτησαν να εφεύρει ένα “αυτόματο τυφέκιο” αρκετά ελαφρύ για το σκοπό αυτό και να το κάνει... επειγόντως!!
Ο εφευρέτης δέχτηκε υπό τον όρο ότι τα πρώτα όπλα θα παραδίνονταν στη μονάδα που υπηρετούσε ο γιός του προς αντικατάσταση των προβληματικών, γαλλικών Chauchaut που χρησιμοποιούσε ως τότε το αμερικανικό εκστρατευτικό σώμα. Η κυβέρνηση εξέδωσε τρία συμβόλαια προς τις εταιρείες Colt, Winchester και Martin-Rockwell για την παραγωγή και τα πρώτα 1.800 Browning Automatic Rifles (BAR) M1918 έφτασαν στη Γαλλία τον
Ιούλιο του 1918. Οι φωτογραφίες του ανθυπολοχαγού Val Browning με το αυτόματο που - κυριολεκτικά- του έστειλε ο πατέρας του, διασώζονται ακόμη.
Το BAR είναι ένα εντυπωσιακό μηχάνημα. Στη βασική του μορφή φέρει μια κάνη μήκους 61 εκατοστών και βάλλει το φυσίγγιο 30-06 (όπως το Μ1 Garand) από μεταλλικούς γεμιστήρες 20 φυσιγγίων. Το αρχικό Μ1918 ζύγιζε 7,25 κιλά και διέθετε επιλογέα για μονές βολές ή για αυτόματες ριπές με ταχυβολία 650 φυσιγγίων ανά λεπτό. Όταν τα όπλα έφτασαν στα χαρακώματα της Γαλλίας, συνοδεύονταν από έναν αορτήρα και μια ζώνη με φυσιγγιοθήκες. Η θεωρία ήταν πως οι χειριστές θα στερέωναν το αυτόματο σε μια υποδοχή της ζώνης, ώστε να πυροβολούν ενώ βαδίζουν. Σε θήκες περιμετρικά της μέσης αποθηκεύονταν έξτρα γεμιστήρες. Δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής κάνης, όπως στα πολυβόλα και η χαμηλή χωρητικότητα του γεμιστήρα επέτρεπε την ψύξη μεταξύ των αλλαγών. Μέχρι την κήρυξη της ανακωχής περίπου 50.000 BAR είχαν παραληφθεί.
Αλλαγή ρόλου
Ο αριθμός ήταν ικανός για να εξαχθούν συμπεράσματα, όχι όμως τόσος ώστε να επιτευχθεί το όραμα “του κινούμενου πυρός” των στρατηγών. Κατά πάσα πιθανότητα αυτή η συγκυρία έσωσε πολλές ζωές. Όμως στο μεταξύ η μορφή του πολέμου άλλαζε και άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα του ελαφρού πολυβόλου ενός ταχυβόλου όπλου -το οποίο δε θα ήταν δεσμευμένο σε στατικές θέσεις με τρίποδες, συστήματα υδρόψυξης και ομάδα
εξυπηρέτησης- το οποίο θα συνόδευε και θα υποστήριζε τους ελιγμούς του πεζικού. Μια επιτροπή αποφάσισε τη μετατροπή των BAR σε επίπεδο Μ1918Α1/A2 ως ένα “ψευτο- πολυβόλο”. Πρόσθεσαν φλογοκρύπτη στην κάνη, ένα δίποδα, ρυθμιζόμενα σκοπευτικά από το επαναληπτικό Springfield 1903 και ένα στήριγμα στο κοντάκιο για καλύτερο έλεγχο.
Η πλέον αμφιλεγόμενη “βελτίωση” ήταν η κατάργηση της ημιαυτόματης βολής.
Αντικαταστάθηκε από την επιλογή δύο διαφορετικών ταχυτήτων βολής: 350 και 650 βλήματα ανά λεπτό. Αυτό επιτεύχθηκε με την προσθήκη ενός υδραυλικού χαλινωτηρίου στο κοντάκι. Το χαληνωτήριο αποδείχτηκε το πλέον αδύναμο σημείο της σχεδίασης και όταν φθειρόταν, το όπλο έριχνε μόνο στη “γρήγορη” ταχύτητα. Οι αλλαγές άυξησαν το βάρος στα 8,7 κιλά, καθιστώντας το “μισητό” στους οπλοπολυβολητές των ομάδων πεζικού. Δεν είναι παράδοξο που οι περισσότερες φωτογραφίες από το Δεύτερο Παγκόσμιο δείχνουν πως οι στρατιώτες “έχαναν” τους δίποδες και τους φλογοκρύπτες με μεγάλη συχνότητα για να μειώσουν το βάρος. Την ίδια εποχή οι Γερμανοί έδειχναν το μέλλον με τα MG34/MG42 (που επιβιώνουν ως σήμερα στη μορφή MG-3). Στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις φάνηκε πως η τροφοδοσία από ταινία υπερείχε.
Το τέλος της διαδρομής
Το 1951, το απαρχαιωμένο πλέον BAR M1918A2, είχε το κύκνειο άσμα του στην Κορέα.
Πλέον τα ημιαυτόματα τουφέκια ήταν η νόρμα. Ευτυχώς για τους Αμερικανούς, Κορεάτες και Κινέζοι συνέχιζαν να επιτίθενται σε κύματα, όπως γινόταν 30 χρόνια πριν. Η μεγάλη ισχύς του φυσιγγίου 30-06 (7,62Χ63mm) έδινε χρήσιμο βεληνεκές, αλλά η έλλειψη εναλλαγής καννών οδηγούσε συχνά σε υπερθερμάνσεις και εμπλοκές. Περισσότερα πολυβόλα Μ1919Α6 (σχεδιασμένα επίσης από τον John Browning) χρειάστηκε να διανεμηθούν στους λόχους πεζικού για να καλυφθεί το κενό. Σύντομα τα BAR αποσύρθηκαν, χωρίς να αντικατασταθούν από ανάλογο όπλο. To 1957 ο ρόλος του καλύφθηκε από το Μ60, ένα μέσο πολυβόλο που προήλθε από τα γερμανικά MG42/FG42. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών